یکشنبه 4 آذر 1403
| English
دوره 25، شماره 4 - ( زمستان 1398 )
جلد 25 شماره 4 صفحات 439-428 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Zarein F, Shabani A, Jalali Nadoushan A H, Ahmadzad-Asl M, Alaei S. A Cross-sectional Study on the Ability to Remember Mania Symptoms in Patients With Type I Bipolar Disorder 60 Months After Hospital Discharge. IJPCP 2020; 25 (4) :428-439
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-2997-fa.html
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-2997-fa.html
زارعین فاطمه، شعبانی امیر، جلالی ندوشن امیرحسین، احمدزاد اصل مسعود، اعلائی سولماز. بررسی مقطعی توانایی یادآوری علائم مانیا در مبتلایان به اختلال دوقطبی نوع یک، 60 ماه پس از ترخیص از بیمارستان. مجله روانپزشكي و روانشناسي باليني ايران. 1398; 25 (4) :428-439
1- گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ، dr.zarein@gmail.com
2- مرکز تحقیقات بهداشت روان، هسته پژوهشی اختلالات خلقی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
3- مرکز تحقیقات بهداشت روان، هسته پژوهشی سلامت روان اجتماع، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
4- گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی تهران، تهران، ایران.
2- مرکز تحقیقات بهداشت روان، هسته پژوهشی اختلالات خلقی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
3- مرکز تحقیقات بهداشت روان، هسته پژوهشی سلامت روان اجتماع، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
4- گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی تهران، تهران، ایران.
چکیده: (4747 مشاهده)
اهداف: شناسایی علائم حاد مانیا که توسط بیمار به یاد آورده می شود، میتواند در افزایش توانایی روانپزشکان در مدیریت بیماری دوقطبی کمک کننده باشد. با توجه به اهمیت یادآوری علایم، هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی مبتلایان به اختلال دوقطبی نوع I در دوره یوتایمیک برای یادآوری علائم مانیای خود در زمان بستری است.
مواد و روش کار: برای ۵۹ بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I که در سال ۱۳۹۱ در بیمارستانهای حضرت رسول اکرم(ص) و روانپزشکی ایران بستری بودند، مصاحبه SCID-I و پرسشنامه Y-MRS تکمیل گردید و علائم مانیا برای آنها ثبت شد؛ همچنین اطلاعات دموگرافیک این بیماران با استفاده از اطلاعات پرونده پزشکی آنها استخراج گردید. ۶۰ ماه پس از ترخیص، از طریق مقیاس درجه بندی افسردگی هامیلتون (HDRS-۱۷)، مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات محور۱ بر اساس DSM-IV (SCID-I)، مقیاس درجه بندی شیدایی یانگ (Y-MRS) و آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (MMSE) مورد مصاحبه و ارزیابی چهره به چهره قرار گرفتند. برای ازریابی میزان توافق در مورد علایم در بدو بستری و ماه ۶۰ از آزمونهای مک نمار و ضریب کاپا استفاده شد.
یافته ها: بیشترین میزان یادآوری علائم (در میان افرادی که علامت مورد نظر را ۶۰ ماه پیش در زمان بستری در بیمارستان تجربه کرده بودند) مربوط به کاهش نیاز به خواب (۹۱/۲ %)، خلق تحریکپذیر (۸۳/۹ %) و فعالیتهای لذتبخش با عواقب بد (۸۱/۳ %)، و کمترین آنها مربوط به حواسپرتی (۱۷/۶ %) بود. بالاترین ارزش اخباری مثبت مربوط به علائم خلق تحریکپذیر (۱۰۰ %)، پرحرفی (۱۰۰ %) و کاهش نیاز به خواب (۹۶/۳ %)؛ و بالاترین ارزش اخباری منفی متعلق به خلق بالا (۸۷/۵ %) بود.
نتایج: در مدیریت مبتلایان به اختلال دوقطبی، روانپزشکان می توانند به یادآوری سه علامت در سابقه حمله مانیا شامل خلق تحریک پذیر، کاهش نیاز به خواب و پر حرفی از جانب بیمار اعتماد کنند. همچنین در مورد سابقه علامت خلق بالا در مبتلایان به اختلال دوقطبی، به جواب منفی بیماران میتوان اعتماد نمود.
مواد و روش کار: برای ۵۹ بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I که در سال ۱۳۹۱ در بیمارستانهای حضرت رسول اکرم(ص) و روانپزشکی ایران بستری بودند، مصاحبه SCID-I و پرسشنامه Y-MRS تکمیل گردید و علائم مانیا برای آنها ثبت شد؛ همچنین اطلاعات دموگرافیک این بیماران با استفاده از اطلاعات پرونده پزشکی آنها استخراج گردید. ۶۰ ماه پس از ترخیص، از طریق مقیاس درجه بندی افسردگی هامیلتون (HDRS-۱۷)، مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات محور۱ بر اساس DSM-IV (SCID-I)، مقیاس درجه بندی شیدایی یانگ (Y-MRS) و آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (MMSE) مورد مصاحبه و ارزیابی چهره به چهره قرار گرفتند. برای ازریابی میزان توافق در مورد علایم در بدو بستری و ماه ۶۰ از آزمونهای مک نمار و ضریب کاپا استفاده شد.
یافته ها: بیشترین میزان یادآوری علائم (در میان افرادی که علامت مورد نظر را ۶۰ ماه پیش در زمان بستری در بیمارستان تجربه کرده بودند) مربوط به کاهش نیاز به خواب (۹۱/۲ %)، خلق تحریکپذیر (۸۳/۹ %) و فعالیتهای لذتبخش با عواقب بد (۸۱/۳ %)، و کمترین آنها مربوط به حواسپرتی (۱۷/۶ %) بود. بالاترین ارزش اخباری مثبت مربوط به علائم خلق تحریکپذیر (۱۰۰ %)، پرحرفی (۱۰۰ %) و کاهش نیاز به خواب (۹۶/۳ %)؛ و بالاترین ارزش اخباری منفی متعلق به خلق بالا (۸۷/۵ %) بود.
نتایج: در مدیریت مبتلایان به اختلال دوقطبی، روانپزشکان می توانند به یادآوری سه علامت در سابقه حمله مانیا شامل خلق تحریک پذیر، کاهش نیاز به خواب و پر حرفی از جانب بیمار اعتماد کنند. همچنین در مورد سابقه علامت خلق بالا در مبتلایان به اختلال دوقطبی، به جواب منفی بیماران میتوان اعتماد نمود.
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل |
موضوع مقاله:
روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1398/2/2 | پذیرش: 1398/6/9 | انتشار: 1399/1/30
دریافت: 1398/2/2 | پذیرش: 1398/6/9 | انتشار: 1399/1/30
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران
تهران، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی ایران
تلفن دانشگاه : 02166506899
تلفن ناشر : 02145355000 - 02145355555
وبسایت: http://ijpcp.iums.ac.ir
ایمیل: ijpcp@iums.ac.ir
