Mendeley  

Zotero  

Beyrami M, Hashemi T, Azhideh L. Comparing the Effectiveness of Cognitive-behavioral Couple Therapy and Integrative Couple Therapy in Improving Marital Satisfaction and Intimacy of Couples With Marital Discord. IJPCP 2024; 30 (1) : 4942.1
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-4136-fa.html

اهداف پژوهش حاضر با هدف تفاوت اثربخشی زوج‌درمانی شناختی–رفتاری و یکپارچه‌نگر بر ارتقای مؤلفه‌های رضایت زناشویی و صمیمیت زوجینی در زوجین ناسازگار انجام شد.
مواد و روش ها روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون‌–‌پس‌آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای اختلاف زناشویی مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره  شهرستان تبریز در سال 1402 بودند که از بین آن‌ها نمونه‌هایی شامل 45 زوج دارای وضعیت ناسازگاری به روش نمونه‌گیری هدفمند و باتوجه‌به ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در گروه زوج‌درمانی شناختی-رفتاری (15 زوج)، گروه زوج‌درمانی یکپارچه‌نگر (15 زوج) و گروه کنترل (15 زوج) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه صمیمیت زناشویی باگاروزی، پرسش‌نامه رضایت زناشویی انریچ، مداخله زوج‌درمانی یکپارچه‌نگر و مداخله زوج‌درمانی شناختی-رفتاری بود. به منظور بررسی فرضیه‌ها از روش تحلیل واریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شد.
یافته ها نتایج نشان داد زوج‌درمانی شناختی‌–‌رفتاری و زوج‌درمانی یکپارچه‌نگر، مؤلفه‌های رضایت زناشویی و مؤلفه‌های صمیمیت زناشویی را ارتقاء می‌بخشند. همچنین نتایج نشان داد زوج‌درمانی یکپارچه‌نگر در ارتقای مؤلفه‌های صمیمیت و رضایت زناشویی نسبت به زوج‌درمانی شناختی-رفتاری تأثیر بیشتری دارد که این تفاوت در سطح 0/01>P معنی‌دار بود. 
نتیجه گیری براساس نتایج نتیجه می‌گیریم اگرچه هر دو درمان شناختی–رفتاری و یکپارچه‌نگر در ارتقای رضایت و صمیمت زناشویی کارآمدند اما زوج‌درمانی یکپارچه‌نگر تأثیر بیشتری در بهبود مؤلفه‌های این دو متغیر دارد، چراکه زوج‌درمانی یکپارچه‌نگر به زوجین کمک می‌‌کند عواطف خودرا نشان دهند و از این راه بتوانند مقرراتی را که مانع برقراری روابط عاطفی می‌شوند، تغییر دهند.