جمعه 20 مهر 1403
| English
منصور بیرامی1 
، تورج هاشمی1 ، لیلا آژیده 2
، تورج هاشمی1 ، لیلا آژیده 2
1- دانشکده روانشناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
2- دانشکده روانشناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران. ،leilaazhideh95@gmail.com
2- دانشکده روانشناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران. ،
چکیده: (221 مشاهده)
هدف؛ پژوهش حاضر با هدف تفاوت اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری و یکپارچه نگر بر ارتقای مولفه‌های رضایت زناشویی و صمیمیت زوجینی در زوجین ناسازگار انجام شد.
مواد و روش ها؛ روش پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای اختلاف زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان تبریز در سال 1402 بودند که از بین آن‌ها نمونه‌ای شامل 45 زوج دارای وضعیت ناسازگاری، به روش نمونه گیری هدفمند و با توجه به ملاک‌های ورود و خروج، انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه زوج درمانی شناختی-رفتاری(15 زوج)، گروه زوج درمانی یکپارچه نگر(15 زوج) و گروه کنترل (15 زوج) قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه صمیمیت زناشویی باگاروزی، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، پکیج زوج درمانی یکپارچه نگر و پکیج زوج درمانی شناختی-رفتاریبود. به منظور بررسی فرضیه‌ها از روش تحلیل واریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شد.
یافته ها؛ نتایج نشان داد که زوج درمانی شناختی رفتاری و زوج درمانی یکپارچه نگر، مولفه‌های رضایت زناشویی و مولفه‌های صمیمیت زناشویی را ارتقاء می‌بخشند. همچنین نتایج نشان داد که زوج درمانی یکپارچه نگر در ارتقای مولفه های صمیمیت و رضایت زناشویی نسبت به زوج درمانی شناختی-رفتاری تاثیر بیشتری دارد که این تفاوت در سطح P<0/01 معنادار بود.
نتیجه گیری؛ براساس نتایج بدست آمده نتیجه می گیریم که اگرچه هر دو درمان شناختی رفتاری و یکپارچه نگر در ارتقای رضایت و صمیمت زناشویی کارآمدند اما زوج درمانی یکپارچه نگر تاثیر بیشتری در بهبود مولفه های این دو متغیر دارد. چرا که زوج درمانی یکپارچه نگر به زوجین کمک می‌‌کند تا عواطف خودرا نشان دهند و از این راه بتوانند مقرراتی را که مانع برقراری روابط عاطفی می شود، تغییر دهند.
مواد و روش ها؛ روش پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای اختلاف زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان تبریز در سال 1402 بودند که از بین آن‌ها نمونه‌ای شامل 45 زوج دارای وضعیت ناسازگاری، به روش نمونه گیری هدفمند و با توجه به ملاک‌های ورود و خروج، انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه زوج درمانی شناختی-رفتاری(15 زوج)، گروه زوج درمانی یکپارچه نگر(15 زوج) و گروه کنترل (15 زوج) قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه صمیمیت زناشویی باگاروزی، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، پکیج زوج درمانی یکپارچه نگر و پکیج زوج درمانی شناختی-رفتاریبود. به منظور بررسی فرضیه‌ها از روش تحلیل واریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شد.
یافته ها؛ نتایج نشان داد که زوج درمانی شناختی رفتاری و زوج درمانی یکپارچه نگر، مولفه‌های رضایت زناشویی و مولفه‌های صمیمیت زناشویی را ارتقاء می‌بخشند. همچنین نتایج نشان داد که زوج درمانی یکپارچه نگر در ارتقای مولفه های صمیمیت و رضایت زناشویی نسبت به زوج درمانی شناختی-رفتاری تاثیر بیشتری دارد که این تفاوت در سطح P<0/01 معنادار بود.
نتیجه گیری؛ براساس نتایج بدست آمده نتیجه می گیریم که اگرچه هر دو درمان شناختی رفتاری و یکپارچه نگر در ارتقای رضایت و صمیمت زناشویی کارآمدند اما زوج درمانی یکپارچه نگر تاثیر بیشتری در بهبود مولفه های این دو متغیر دارد. چرا که زوج درمانی یکپارچه نگر به زوجین کمک می‌‌کند تا عواطف خودرا نشان دهند و از این راه بتوانند مقرراتی را که مانع برقراری روابط عاطفی می شود، تغییر دهند.
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل |
موضوع مقاله:
روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1402/12/18 | پذیرش: 1403/5/15 | انتشار: 1403/5/10
دریافت: 1402/12/18 | پذیرش: 1403/5/15 | انتشار: 1403/5/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران
تهران، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی ایران
تلفن دانشگاه : 02166506899
تلفن ناشر : 02145355000 - 02145355555
وبسایت: http://ijpcp.iums.ac.ir
ایمیل: ijpcp@iums.ac.ir
