هدف : هدف این مقاله مرور نظام‌مند پژوهش­های اخیر با موضوع خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی در نوجوانا­ن بود. روش : کلیدواژه‌های «اقدام به خودکشی»، «خودجرحی بدون خودکشی»، «خودجرحی» و «خودآسیب‌رسانی عمدی» در پایگاه‌های Pubmed و PsycINFO جست‌وجو شد. از بانک‌های اطلاعاتی SID و شبکه تحقیقات سلامت روان ( MHRN ) نیز برای یافتن منابع داخلی استفاده شد. از میان 120 مطالعه انگلیسی‌زبان گردآوری‌شده، پس از حذف مقاله‌های نامرتبط، 30 مقاله بر اساس طرح مطالعه، گروه نمونه و اهداف انتخاب شدند. مقاله‌های فارسی یافت‌شده جداگانه بررسی شدند. یافته­ها : اقدام خودکشی را می‌توان بر اساس شدت خودآسیب‌رسانی پیش‌بینی کرد. عوامل خطر مشترک زیادی در مورد دو رفتار خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی وجود دارد. شدت نشانه­های افسردگی، فراوانی تشخیص­های اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD ) و اختلال شخصیت مرزی در نوجوانان دارای سابقه اقدام به خودکشی بیشتر از نوجوانان خودآسیب‌رسان است. نقایص تنظیم هیجانی و کاهش ترس از مرگ بر اثر تکرار خودآسیب‌رسانی دو عامل تبیین کننده ارتباط خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی هستند. نتیجه­گیری : تفاوت خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی یک تفاوت کمی است، اما انگیزه‌های خود‌آسیب‌رسانی با اقدام به خودکشی تفاوت دارد.