اگر چه ناتوانی در شکل دادن دلبستگیهای اجتماعی در بسیاری از اختلالهای روانی نقش دارد، پژوهشهای اندکی درباره‏ پایه‏های عصبی شکل‏گیری دلبستگی اجتماعی صورت گرفته است. هدف اصلی این نوشتار توصیف رویکردی نوین به‏ عصب - زیست‏شناسی رفتار دلبستگی می‏باشد. نویسنده این نوشتار پژوهش خود را بر روی جانوران و با تأکید به‏ نروپپتیدهای عصبی، اکسی توسین و وازوپرسین که ارتباط نزدیکی با یکدیگر داشته و نقش میانجی اصلی را در رفتارهای‏ دلبستگی دارند، انجام داده است. به نظر می‏رسد که این نروپپتیدهای عصبی در ایجاد پیوندهای جفتی، رفتارهای والدینی و واکنش نوزاد به جدایی اجتماعی نقش مهمی داشته باشند. بررسیهای سلولی و ملکولی که برای تعیین ساز و کارهای تنظیم‏ کننده مسیرهای عصبی اکسی توسین و وازوپرسین انجام می‏شود، درکی مقدماتی از چگونگی کارکرد این هورمونها در مغز و تأثیر بر رفتارهای اجتماعی پیچیده را به دنبال داشته است. اگر چه چگونگی کار اکسی توسین و وازوپرسین در مغز انسان‏ نیاز به شرح و اثبات دارد، شواهد موجود گویای آن است که این دو پپتید در آسیب فیزیولوژیک اختلالهای بالینی مانند در خودماندگی که ناتوانی در شکل‏دهی دلبستگی اجتماعی بهنجار از ویژگیهای آن است اهمیت دارند.