این بررسی نشان داد که شهرنشینان (83%) بیشتر از روستانشنینان (17%) به مراکز روانپزشکی مراجعه کرده‌اند. میانگین سنی بیماران 33 سال بود و 56% افراد از 21 تا 40 سال سن داشتند. از 500 بیمار مورد بررسی، بیش از 70% دچار اختلال‌های افسردگی و اضطرابی بودند. شیوع اختلال‌های روانی مانند افسردگی و اضطراب در بین زنان دو برابر مردان بود (67% در برابر 33%). 92% بیماران مورد بررسی دارای مدارک تحصیلی زیر دیپلم بودند. 75% آنان درآمد کم (ماهانه کمتر از 100 هزار تومان در سال 1384) و تنها 2% از آنان دارای درآمد بالا (بیشتر از 300 هزار تومان در ماه) بودند.

اطلاعات به‌دست‌آمده از فعالیت‌های حرکتی روزمره بیماران روانپزشکی مورد بررسی، نشان داد که 86% آنان، فعالیت‌های حرکتی صبحگاهی مانند دویدن، دوچرخه‌سواری یا نرمش‌های بدنی را انجام نمی‌دهند و 92% نیز اوقات فراغت خود را در حالت نشسته، درازکش یا خوابیده می‌گذرانند.

در زمینه فعالیت‌های حرکتی شغلی بیماران، این بررسی نشان داد که 83% از منزل با وسیله نقلیه موتوری به محل کار می‌رفتند. استفاده از دست به‌عنوان عضو بدنی فعال در محیط کار 82% گزارش شد. شدت فعالیت حرکتی شغلی آنان به‌ترتیب 41% متوسط، 22% کم‌ و 19% سنگین بود.

اطلاعات به‌دست آمده از فعالیت‌های ورزشی رسمی و غیررسمی بیماران روانپزشکی مورد بررسی نشان داد که 97% آنان فعالیت ورزشی رسمی نداشتند. رشته‌های ورزشی مورد علاقه 3% از کسانی که فعالیت ورزشی داشتند، بدن‌سازی، فوتبال، ورزش‌های رزمی و شنا بود. میانگین کل مدت فعالیت ورزشی رسمی بیماران روانی دو ماه (انحراف معیار 11 ماه) بود. در زمینه فعالیت‌های ورزشی غیررسمی و آن‌چه که مردم آن را در خانه‌ها، پارک‌ها و طبیعت انجام می‌دهند، یافته‌های این بررسی نشان داد که 89% بیماران روانی، فعالیت ورزشی غیررسمی مرتبط با سلامتی نداشتند و 11% آنان به ورزش‌های انفرادی علاقه‌مند بودند. میانگین هرجلسه فعالیت ورزشی بیماران روانی هفت دقیقه (انحراف معیار 30 دقیقه) بود. برنامه‌های تمرینی و ورزشی 88% از بیماران روانی نامنظم و 12% نیز منظم گزارش شد. میانگین کل مدت فعالیت ورزشی غیررسمی بیماران روانپزشکی نیز هفت ماه (انحراف معیار 25 ماه) بود.

 به‌طور کلی یافته‌های این بررسی نشان داد که بیماران روانپزشکی مورد بررسی در زندگی روزانه خود فعالیت حرکتی و ورزشی مناسب و منظم نداشته و بیشتر اوقات خود را در حالت نشسته و درازکش می‌گذرانند. یافته‌های این بررسی، با یافته‌های بررسی انجام‌شده توسط دایومیت و همکاران (2005) که میزان کم تحرکی را در بین بیماران روانپزشکی بیشتر از افراد معمولی نشان داد، هم‌خوانی دارد. یافته‌های این بررسی نشان داد که زنان، بی‌سوادان، گروه‌های کم درآمد و میانسالان بیش از سایر گروه‌ها به مراکز درمانی روانپزشکی مراجعه نمودند.

یافته‌های این بررسی گسترش فعالیت‌های بدنی و ورزشی را در افراد کم‌تحرک، و انجام بررسی‌های گسترده‌تر بر روی علل کم‌تحرکی و یا نپرداختن به فعالیت‌های ورزشی در میان بیماران روانپزشکی را پیشنهاد می‌کند.

از محدودیت‌های مهم این پژوهش آن است که همه داده‌ها بر پایه اظهارات بیماران تهیه شده است و امکان نادرست‌بودن آن وجود دارد که پژوهشگر با افزایش شمار نمونه‌ها کوشش در کاهش اثر آن داشته است.

از روانپزشکان و مسئولین بیمارستان شهید دکتر بهشتی زنجان و کارکنان اداره کل تربیت بدنی و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان زنجان به‌خاطر همکاری صمیمانه‌شان در گردآوری داده‌ها قدردانی می‌شود.