یکشنبه 4 آذر 1403
| English
دوره 24، شماره 2 - ( تابستان 1397 )
جلد 24 شماره 2 صفحات 135-124 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Bolhari J, Amiri T, Karimi Keisomi I, Mohseni Kabir M. Domestic Violence Prevention Advocacy Program: A Pilot Study in Tehran Urban Area. IJPCP 2018; 24 (2) :124-135
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-2737-fa.html
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-2737-fa.html
بوالهری جعفر، امیری تینا، کریمی کیسمی عیسی، محسنی کبیر معصومه. پیشگیری از خشونت خانگی: اجرای برنامه آزمایشی جلب حمایت در یک منطقه شهری. مجله روانپزشكي و روانشناسي باليني ايران. 1397; 24 (2) :124-135
1- گروه روانپزشکی جامعه نگر، دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان (انستیتو روانپزشکی تهران)، مرکز تحقیقات سلامت معنوی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
2- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان (انستیتو روانپزشکی تهران) ، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران ،E-mail: tinaamiri888@gmail.com
3- دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان(انستیتو روانپزشکی تهران)، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
4- گروه روانشناسی سلامت، دانشکده روانشناسی واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی
2- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان (انستیتو روانپزشکی تهران) ، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران ،
3- دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان(انستیتو روانپزشکی تهران)، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
4- گروه روانشناسی سلامت، دانشکده روانشناسی واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی
چکیده: (7174 مشاهده)
اهداف این مطالعه با هدف اجرای آزمایشی برنامه حمایت‌طلبی توسعه ایمنی و پیشگیری از خشونت خانگی در سازمان‌ها و نهادها و نیز جمعیت زیر پوشش مرکز بهداشت غرب تهران انجام شد.
مواد و روش ها پژوهش حاضر پروژه‌ای کاربردی و پایلوت، با روش مطالعه کمّی و کیفی بر اساس مداخله مبتنی بر جامعه و پژوهش خدمات بهداشتی صورت گرفته است. جامعه آماری شامل نهادها و سازمان‌های ذی‌نفع و فعال در پیشگیری از خشونت خانگی در منطقه جنوب‌غرب شهر تهران بود. نمونه‌گیری به روش در دسترس از بین تمام جامعه آماری شامل مرکز بهداشت غرب تهران، مرکز مداخله در بحران سازمان بهزیستی، بخش فرهنگی اجتماعی منطقه 9 شهرداری تهران، کلانتری 119 مهرآباد (نیروی انتظامی)، انجمن دفاع از قربانیان خشونت و نیز 25 نفر از کارکنان انجام شد. ابزار مطالعه پرسش‌نامه پایش و ارزشیابی، مصاحبه، مشاهده، متون آموزشی، مستندات مکتوب، صورت‌جلسه‌ها و گزارش‌های کارکنان بود.
یافته ها یافته‌ها نشان داد به طور کلی بیشتر نهادها و سازمان‌های ذی‌نفع، به‌ویژه بخش سلامت و معاونت بهداشتی، در اجرا و حمایت‌طلبی از برنامه ایمنی و پیشگیری از خشونت خانگی همکاری داشتند. با این حال برخی مشکلات گزارش‌شده حاصل از یافته‌های کیفی شامل عدم رضایت کارکنان و عدم حمایت و پیشرفت فعالیت‌ها بوده است. در بسیاری از یافته‌های کیفی علاقه، انگیزه و نگرش مثبت به یاری‌رسانی در میان کارکنان و مدیران و متخصصان گزارش شد که در رفتار و وظایف سازمانی آن‌ها نیامده بود. یافته‌های کمّی و کیفی از کاستی در همکاری و حمایت درون‌بخشی و برون‌بخشی، همکاری کم مدیران و معتمدان محلی و ضعف در ثبت پرونده‌ها و داده‌ها حکایت می‌کردند.
نتیجه گیری برنامه جلب حمایت که در سند ملی ایمنی و پیشگیری از خشونت خانگی پیشنهاد شده است، برنامه‌ای اجرایی، مستند به شواهد و کاربردی است. در میان سازمان‌های مشارکت‌کننده در این پژوهش، بخش سلامت و معاونت بهداشتی بیش از دیگر سازمان‌ها مشارکت داشته است. با این حال برای اجرای مؤثرتر برنامه پیشگیری از خشونت خانگی به تصویب سطوح بالای مدیریت کشور و برنامه‌ریزی برای مشارکت بیشتر دیگر سازمان‌ها، تخصیص بودجه مناسب برای یاری رساندن به قربانیان و حمایت همه‌جانبه از قربانیان نیاز است.
مواد و روش ها پژوهش حاضر پروژه‌ای کاربردی و پایلوت، با روش مطالعه کمّی و کیفی بر اساس مداخله مبتنی بر جامعه و پژوهش خدمات بهداشتی صورت گرفته است. جامعه آماری شامل نهادها و سازمان‌های ذی‌نفع و فعال در پیشگیری از خشونت خانگی در منطقه جنوب‌غرب شهر تهران بود. نمونه‌گیری به روش در دسترس از بین تمام جامعه آماری شامل مرکز بهداشت غرب تهران، مرکز مداخله در بحران سازمان بهزیستی، بخش فرهنگی اجتماعی منطقه 9 شهرداری تهران، کلانتری 119 مهرآباد (نیروی انتظامی)، انجمن دفاع از قربانیان خشونت و نیز 25 نفر از کارکنان انجام شد. ابزار مطالعه پرسش‌نامه پایش و ارزشیابی، مصاحبه، مشاهده، متون آموزشی، مستندات مکتوب، صورت‌جلسه‌ها و گزارش‌های کارکنان بود.
یافته ها یافته‌ها نشان داد به طور کلی بیشتر نهادها و سازمان‌های ذی‌نفع، به‌ویژه بخش سلامت و معاونت بهداشتی، در اجرا و حمایت‌طلبی از برنامه ایمنی و پیشگیری از خشونت خانگی همکاری داشتند. با این حال برخی مشکلات گزارش‌شده حاصل از یافته‌های کیفی شامل عدم رضایت کارکنان و عدم حمایت و پیشرفت فعالیت‌ها بوده است. در بسیاری از یافته‌های کیفی علاقه، انگیزه و نگرش مثبت به یاری‌رسانی در میان کارکنان و مدیران و متخصصان گزارش شد که در رفتار و وظایف سازمانی آن‌ها نیامده بود. یافته‌های کمّی و کیفی از کاستی در همکاری و حمایت درون‌بخشی و برون‌بخشی، همکاری کم مدیران و معتمدان محلی و ضعف در ثبت پرونده‌ها و داده‌ها حکایت می‌کردند.
نتیجه گیری برنامه جلب حمایت که در سند ملی ایمنی و پیشگیری از خشونت خانگی پیشنهاد شده است، برنامه‌ای اجرایی، مستند به شواهد و کاربردی است. در میان سازمان‌های مشارکت‌کننده در این پژوهش، بخش سلامت و معاونت بهداشتی بیش از دیگر سازمان‌ها مشارکت داشته است. با این حال برای اجرای مؤثرتر برنامه پیشگیری از خشونت خانگی به تصویب سطوح بالای مدیریت کشور و برنامه‌ریزی برای مشارکت بیشتر دیگر سازمان‌ها، تخصیص بودجه مناسب برای یاری رساندن به قربانیان و حمایت همه‌جانبه از قربانیان نیاز است.
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل |
موضوع مقاله:
روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1396/5/18 | پذیرش: 1396/11/8 | انتشار: 1397/5/2
دریافت: 1396/5/18 | پذیرش: 1396/11/8 | انتشار: 1397/5/2
فهرست منابع
1. Hugl Wajek JA, Cairo D, Shah S, McCreary B. Detection of domestic violence by a domestic violence advocate in the ED. The Journal of Emergency Medicine. 2012; 43(5):860-5. [DOI:10.1016/j.jemermed.2009.07.031] [PMID] [DOI:10.1016/j.jemermed.2009.07.031]
2. Tjaden PG, Thoennes N. Extent, nature, and consequences of intimate partner violence. National Institute of Justice and the Centers for Disease Control. 2000. [DOI:10.1037/e300342003-001] [DOI:10.1037/e300342003-001]
3. Coker AL, Sanderson M, Dong B. Partner violence during pregnancy and risk of adverse pregnancy outcomes. Pediatric and Perinatal Epidemiology. 2004; 18(4):260-9. [DOI:10.1111/j.1365-3016.2004.00569.x] [PMID] [DOI:10.1111/j.1365-3016.2004.00569.x]
4. Çaha Ö. Attitudes towards the status of women in Turkish society: The case of Istanbul. European Journal of Economic and Political Studies. 2010; 3(2):145-62.
5. Walby S, Allen J. Domestic violence, sexual assault and stalking: Findings from the British Crime Survey. London: Home Office; 2004.
6. Wallach HS, Sela T. The importance of male batters' attributions in understanding and preventing domestic violence. Journal of Family Violence. 2008; 23(7):655. [DOI:10.1007/s10896-008-9189-0] [DOI:10.1007/s10896-008-9189-0]
7. Cremers M, Krabel J, Calmbach M, Federal Ministry for Family Affairs, Senior Citizens, Women and Youth. Male educators in Kita: A study on the situation of men in early childhood education. 2010; Berlin: Federal Ministry for Family Affairs, Senior Citizens, Women and Youth.
8. Faramarzi M, Esmailzadeh S, Mosavi S. Prevalence and determinants of intimate partner violence in Babol City, Islamic Republic of Iran. Eastern Mediterranean Health Journal. 2005; 11(5-6):870-9. [PMID] [PMID]
9. Balali Meybodi F, Hassani M. Prevalence of violence against women by their partners in Kerman. Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology. 2009; 15(3):300-7.
10. Ghasemi M. Impact of domestic violence on the psychological wellbeing of children in Iran. Journal of Family Studies. 2009; 15(3):284-95. [DOI:10.5172/jfs.15.3.284] [DOI:10.5172/jfs.15.3.284]
11. Ahmadi B, Soleiman E. Effectiveness of health education in intimate partner violence prevention. Social Welfare Quarterly. 2011; 40(11):237-57.
12. Mehrad BF. Evaluation of national policy about domestic violence against women in Iran. Journal of Educational, Health and Community Psychology. 2014; 3(1):25-31.
13. Moore AM, Frohwirth L, Miller E. Male reproductive control of women who have experienced intimate partner violence in the United States. Social Science & Medicine. 2010; 70(11):1737-44. [DOI:10.1016/j.socscimed.2010.02.009] [PMID] [DOI:10.1016/j.socscimed.2010.02.009]
14. Rasoulian M, Habib S, Bolhari J, Hakim Shooshtari M, Nojomi M, Abedi S. Risk factors of domestic violence in Iran. Journal of environmental and public health. 2014; 2014.
15. UN Division for the Advancement of Women. Violence against women: Good practices in combating and eliminating violence against women; The Austrian model of intervention in domestic violence cases. Vienna: UN Division for the Advancement of Women; 2005.
16. Ashtiani A. [Women status in Islamic Republic of Iran (Persian)]. Tehran: The Center for Women and Family Affairs; 2008.
17. L, Riger S, Schewe P, Howard A, Wasco S. Effectiveness of hotline, advocacy, counseling, and shelter services for victims of domestic violence: A statewide evaluation. Journal of Interpersonal Violence. 2004; 19(7):815-29. [DOI:10.1177/0886260504265687] [PMID] [DOI:10.1177/0886260504265687]
18. Bowker LH, Maurer L. The effectiveness of counseling services utilized by battered women. Women & Therapy. 1987; 5(4):65-82. [DOI:10.1300/J015V05N04_08] [DOI:10.1300/J015V05N04_08]
19. Campbell R, Baker CK, Mazurek TL. Remaining radical? Organizational predictors of rape crisis centers' social change initiatives. American Journal of Community Psychology. 1998; 26(3):457-83. [DOI:10.1023/A:1022115322289] [PMID] [DOI:10.1023/A:1022115322289]
20. Weisz A. Legal advocacy for domestic violence survivors: The power of an informative relationship. Families in Society: The Journal of Contemporary Social Services. 1999; 80(2):138-47. [DOI:10.1606/1044-3894.656] [DOI:10.1606/1044-3894.656]
21. Tutty LM. Post-shelter services: The efficacy of follow-up programs for abused women. Research on Social Work Practice. 1996; 6(4):425-41. [DOI:10.1177/104973159600600402] [DOI:10.1177/104973159600600402]
22. Tutty LM, Bidgood BA, Rothery MA. Support groups for battered women: Research on their efficacy. Journal of Family Violence. 1993; 8(4):325-43. [DOI:10.1007/BF00978097] [DOI:10.1007/BF00978097]
23. Hyman A, Schillinger D, Lo B. Laws mandating reporting of domestic violence: Do they promote patient well-being?. JAMA. 1995; 273(22):1781-7. [DOI:10.1001/jama.1995.03520460063037] [PMID] [DOI:10.1001/jama.1995.03520460063037]
24. Sherman LW, Smith DA, Schmidt JD, Rogan DP. Crime, punishment, and stake in conformity: Legal and informal control of domestic violence. American Sociological Review. 1992; 57(5):680-90. [DOI:10.2307/2095921] [DOI:10.2307/2095921]
25. National Research Council. Violence in families: Assessing prevention and treatment programs. Washington, D.C.: National Academies Press; 1998.
26. Rasulian M, Bolhari J, Nojomi M, Habib S, Mirzaei Khoshalani M. [Theories and interventional models of intimate partner violence: Suggesting an interventional model based on primary health care system in Iran (Persian)]. Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology. 2015; 21(1):3-16.
27. Leye E, Githaiga A, Temmerman M. Health care strategies for combating violence against women in developing countries. Gent: University of Ghent; 1999.
28. Lee A, Coles J, Lee S, Kulkarni J. Primary healthcare practitioners' screening practices and attitudes towards women survivors of child abuse. Mental Health in Family Medicine. 2012; 9(3):181. [PMID] [PMCID] [PMID] [PMCID]
29. Eckhardt CI, Murphy CM, Whitaker DJ, Sprunger J, Dykstra R, Woodard K. The effectiveness of intervention programs for perpetrators and victims of intimate partner violence. Partner Abuse. 2013; 4(2):196-231. [DOI:10.1891/1946-6560.4.2.196] [DOI:10.1891/1946-6560.4.2.196]
30. Roberts AR. Crisis intervention handbook: Assessment, treatment, and research. Oxford: Oxford University Press; 2005.
31. Farhi F. Religious intellectuals, the "Woman question," and the struggle for the creation of a democratic public sphere in Iran. International Journal of Politics, Culture, and Society. 2001; 15(2):315-39. [DOI:10.1023/A:1012929303594] [DOI:10.1023/A:1012929303594]
32. Bolhari J, Rasulian M, Habib S, Nojomi M, Abedi Sh HS. [Final report of intimate partner violence prevention in primary health care of Iran (Persian)]. Tehran: Tehran Psychiatric Institute in Collaboration with Health and Women's offices of Ministry of Health; 2011.
33. Ministry of Health (IR Iran). [Policy paper's draft on safety and domestic violence prevention in Iran (Persian)]. Tehran: Ministry of Health; 2003.
34. Bolhari J, Karimikeisami E, Mohsenikabi M, Tabatabairad M, Zamani M. [Final report of domestic violence prevention advocacy program: A pilot program in urban area of Tehran City (Persian)]. Tehran: School of Behavioral Sciences and Mental Health; 2017.
35. Vakili M, Nadrian H, Fathipoor M, Boniadi F, Morowatisharifabad MA. Prevalence and determinants of intimate partner violence against women in Kazeroon, Islamic Republic of Iran. Violence and Victims. 2010; 25(1):116. [DOI:10.1891/0886-6708.25.1.116] [PMID] [DOI:10.1891/0886-6708.25.1.116]
36. Taherkhani S, Negarandeh R, Simbar M, Ahmadi F. Iranian women's experiences with intimate partner violence: A qualitative study. Health Promotion Perspectives. 2014; 4(2):230. [PMID] [PMCID] [PMID] [PMCID]
37. Kishor S, Johnson K. Profiling domestic violence: A multi-country study. Washington, D.C.: United States Agency for International Development (USAID).2004. [PMID] [PMCID] [PMID] [PMCID]
38. Roberts AR. Handbook of domestic violence intervention strategies: Policies, programs, and legal remedies. Oxford: Oxford University Press; 2002.
39. Abramsky T, Watts CH, Garcia Moreno C, Devries K, Kiss L, Ellsberg M, et al. What factors are associated with recent intimate partner violence? Findings from the WHO multi-country study on women's health and domestic violence. BMC Public Health. 2011; 11(1):109. [DOI:10.1186/1471-2458-11-109] [PMID] [PMCID] [DOI:10.1186/1471-2458-11-109]
40. Dasarband B, Panaghi L, Mootabi F. Relationship between spouse abuse and depression in women: The moderating role of personality characteristics. Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology. 2017; 23(1):38-49. [DOI: 10.18869/nirp.ijpcp.23.1.38] [DOI:10.18869/nirp.ijpcp.23.1.38]
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران
تهران، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی ایران
تلفن دانشگاه : 02166506899
تلفن ناشر : 02145355000 - 02145355555
وبسایت: http://ijpcp.iums.ac.ir
ایمیل: ijpcp@iums.ac.ir
