هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی‎های روان‎سنجی و ساختار عاملی مقیاس رضایت از زندگی در یک نمونه از بیماران سرپایی روان‎پزشکی در مرکز روان‎پزشکی شفا رشت در سال 1393-1392 انجام شد. روش: 131 بیمار مبتلا به اختلال روان‎پزشکی (57 زن و 74 مرد)، با روش نمونه‎گیری دردسترس انتخاب شدند و مقیاس رضایت از زندگی را به همراه پرسش‎نامه‎های اضطراب بک، افسردگی بک، مقیاس 21 گویه‎ای افسردگی، اضطراب و استرس، مقیاس ناامیدی بک، مقیاس عزت نفس کوپر اسمیت و مقیاس دلیلی برای زندگی تکمیل کردند. یافته‎ها: تحلیل داده‎ها نشان می‎دهد که ساختار عاملی مقیاس رضایت از زندگی تک بُعدی است و براساس نتایج یافته‎های تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل عاملی تأییدی، مدل ساختار عاملی با یک بُعد دارای بهترین برازندگی خواهد بود. همسانی درونی مقیاس برابر با 75/0 و پایایی بازآزمایی برابر با 64/0 است. تفاوت معناداری بین رضایت از زندگی مردان و زنان مشاهده نشد. نتیجه‎گیری: نتایج پژوهش نشان می‎دهند که مقیاس رضایت از زندگی، یک ابزار قابل اعتماد و معتبر برای اندازه‎گیری رضایت از زندگی در میان بیماران سرپایی و بیماران روان‎پزشکی بعد از ترخیص است.