هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی میزان پیش­­بینی­کنندگی سازه­های روان­شناختی استرس زندگی، افسردگی، شادکامی و حمایت اجتماعی درباره میزان افکار خودکشی دانشجویان بود. روش­: 1094 دانشجوی دختر و پسر ساکن در خوابگاه­های کوی دانشگاه تهران به مقیاس اندیشه­پردازی خودکشی (SIS)، پرسش‌نامه افسردگی دانشجویان (USDI)، پرسش‌نامه استرس زندگی دانشجویی (SLSI)، مقیاس شادکامی آکسفورد (OHS) و مقیاس حمایت اجتماعی (SS) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها با روش همبستگی و رگرسیون انجام شد. یافته­ها: سازه‌های شادکامی، افسردگی، استرس و حمایت اجتماعی توانستند 76 درصد تغییرات افکار خودکشی دانشجویان را تبیین کنند. افسردگی بیشترین مقدار رابطه و قدرت پیش­بینی­کنندگی را در مورد افکار خودکشی داشت. نتیجه­گیری:  سازه افسردگی می­تواند به مثابه یک متغیر پیش­بین کارآمد در شناسایی افکار خودکشی دانشجویان به­حساب آید.