هدف: این بررسی با هدف مقایسه‌ی دو برنامه‌ی درمانی سم‎زدایی سریع (نالترکسون/کلونیدین) و سم‌زدایی مرسوم (کلونیدین) انجام شده است.

روش: این بررسی بر روی 54 نفر بیمار وابسته به مواد افیونی مراجعه‌کننده به درمانگاه مرکز آموزشی- درمانی روانپزشکی ایران که به‌تصادف در دو گروه جای داده شده بودند، انجام گردید. 28 نفر در گروه A (نالترکسون/کلونیدین) و 26 نفر در گروه B (کلونیدین) بررسی شدند. گردآوری داده‌ها به‌کمک مصاحبه‌ی بالینی بر پایه‌ی معیارهای تشخیصی DSM-IV و یک پرسش‌نامه‌ی ویژگی‌های جمعیت‌شناختی و الگوی مصرف مواد انجام شده است. برای بررسی آماری از آزمون‌های توصیفی، t و خی‌دو بهره گرفته شد.

یافته‌ها: این بررسی نشان داد که دو گروه ازنظر ویژگی‌های جمعیت شناختی، الگوی مصرف مواد و میزان ریزش در پی‌گیری یک‌ماهه همسان بودند. شدت علایم محرومیت در دو گروه یکسان و به‌طور کلی در سطح متوسط ارزیابی گردید. میزان تکمیل دوره‌ی درمان نیز در دو گروه تفاوتی نداشت (گروه A 94% و گروه B 96%)، اما مدت زمان بستری در گروه A  به‌طور معنی‎داری کمتر از گروه B بود (پنج روز در برابر نه روز). عوارض جانبی شدید در دو گروه دیده نشد. از نظر میزان باقی ماندن در درمان و عود در پی‌گیری یک ماه پس از درمان دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشتند. میزان عود پس از یک ماه در گروه A 50%  و در گروه B 46% برآورد گردید.

نتیجه: با توجه به شدت علایم محرومیت در سطح متوسط، دوره‌ی کوتاه سم‎زدایی، نبود عوارض شدید و امکان شروع سریع درمان با نالترکسون برای درمان نگهدارنده، برنامه‌ی درمانی سم‎زدایی سریع با نالترکسون به‌همراه کلونیدین به عنوان روشی مؤثر پیشنهاد می‎گردد.