هدف: هدف از انجام این پژوهش تعیین الگوی پیش­بینی هراس اجتماعی از راه بررسی برخی متغیرهای پیش­بینی­کننده هراس اجتماعی بود. در این مطالعه، کمرویی، بازداری رفتاری، سوگیری توجه، سوگیری تعبیر، خودکارآمدی اجتماعی و دلبستگی به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده­های هراس اجتماعی بررسی شدند. روش: 438 دانشجوی دانشگاه تهران در این پژوهش شرکت کردند. این دانشجویان مقیاس هراس اجتماعی، مقیاس کمرویی استنفورد، مقیاس بازداری رفتاری بزرگسالان، پرسش‌نامه گذشته­نگر بازداری رفتاری، پرسش‌نامه کانون توجه، پرسش‌نامه پیامدهای رویدادهای منفی اجتماعی، مقیاس خودکارآمدی برای موقعیت­های اجتماعی و پرسش‌نامه سبک دلبستگی را تکمیل کردند. یافته‌ها: تمام متغیرها به‌طور معنی‌داری  با هراس اجتماعی همبستگی داشتند (001/0p<). نتایج رگرسیون چندگانه گام‌به‌گام نشان داد که الگوی پیش­بینی هراس اجتماعی شامل کمرویی، سبک دلبستگی دوسوگرا و اجتنابی، بازداری رفتاری در دوران بزرگسالی، بازداری رفتاری در دوران کودکی، خودکارآمدی اجتماعی، خودارزیابی منفی و ارزیابی منفی توسط دیگران می­باشد. نتیجه­گیری: به استثنای متغیر‌های سوگیری توجه و دلبستگی ایمن که توان پیش­بینی هراس اجتماعی را ندارند، سایر متغیر‌های مورد بررسی (کمرویی، بازداری رفتاری، سوگیری تعبیر و خودکارآمدی اجتماعی) می‌توانند هراس اجتماعی را پیش‌بینی کنند.