چکیده

هدف: این پژوهش با هدف بررسی چگونگی تغییرات سطح سرمی بیلی‌روبین در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و سایر بیماری‌های پسیکوتیک انجام شده است. روش: این بررسی، به‌صورت مقایسه‌ای- مقطعی انجام شد. بیماران بستری با تشخیص اولیه پسیکوز و سن بالای بیست سال نخست به‌کمک مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات محور یک DSM-IV (SCID-I) از نظر روانپزشکی ارزیابی و 162 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیا و 155 بیمار مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی وارد بررسی شدند. 95 بیمار قلبی بستری در C.C.U بدون سابقه پسیکوز در خود و خانواده نیز به‌عنوان گواه انتخاب گردیدند. پس از گرفتن نمونه خون بیماران، سطح  بیلی‌روبین توتال و مستقیم، شمارش رتیکولوسیت، لکتیت دیهیدروژنز (LDH)، آلکالین فسفاتاز (ALP)، آلانین آمینوترانسفریز (ALT)، آسپارات آمینوترانسفریز (AST) و زمان پروترومبین (PT) در هر سه گروه بررسی شد. پیش از انجام اندازه‌گیری‌‌ها و پس از طی دوره بستری، سطح بیلی‌روبین و شدت پسیکوز بر پایه آزمون PANSS تعیین شد. هم‌چنین تفاوت سطح بیلی‌روبین در آغاز بستری با هنگام ترخیص بررسی گردید. یافته‌ها: سه گروه مورد بررسی از نظر توزیع سنی و جنسی تفاوت معنی‌داری نداشتند. شدت علایم مثبت و عمومی در آغاز بستری در بیماران مبتلا به پسیکوز دو گروه با هم تفاوتی نداشتند. میزان بیلی‌روبین در آغاز بستری در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بیشتر از دیگر بیماران بود (001/0p<) و بیشتر تحت تأثیر علایم عمومی قرار داشت تا علایم مثبت. در هنگام ترخیص، بیلی‌روبین در هر سه گروه کاهش یافت (05/0p<) ولی میزان تغییر نسبت به زمان آغاز بستری در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بیشتر از دیگر گروه‌ها بود (001/0p<). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد افزایش جزیی سطح بیلی‌روبین در حمله حاد پسیکوز شایع است که نیاز به بررسی بالینی یا آزمایشگاهی بیشتر ندارد، ولی میزان این افزایش بیش از میزان مورد انتظار در اثر استرس مربوط به بیماری یا بستری شدن است؛ بنابراین بررسی علل آن نیاز به پژوهش بیشتری دارد.