هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه تحصیلات پدر و مادر، شغل پدر و شمار خواهران/ برادران با خود- کارآمدی ادراک‌شده در تعاملات اجتماعی دانش‌آموزان دوره‌ راهنمایی بود. رابطه بین پیشرفت تحصیلی و خود- کارآمدی اجتماعی نیز بررسی شده است.

روش: در یک بررسی توصیفی- مقطعی 398 دانش‌آموز (204 دختر و 194 پسر) دوره‌ راهنمایی که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای- تصادفی انتخاب شده بودند، مقیاس خود- کارآمدی ادراک‌شده در تعامل‌های اجتماعی با هم‌سالان را تکمیل کردند. داده‌ها به‌کمک آزمون‌های آماری t، تحلیل واریانس یک‌طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان دادند که ویژگی‌های روان‌سنجی مقیاس یادشده برای کار در جامعه ‌ایرانی مناسب است. هم‌چنین این بررسی بین پیشرفت تحصیلی و خود- کارآمدی ادراک‌شده در تعامل با هم‌سالان ارتباط معنی‌داری نشان نداد. دختران از نظر خود-کارآمدی ادراک‌شده تفاوت معنی‌داری با پسران نداشتند. شغل پدر با خود- کارآمدی ادراک‌شده در تعامل اجتماعی با هم‌سالان رابطه معنی‌داری داشت (01/0p<). تحصیلات پدر و مادر رابطه معنی‌داری با خود-کارآمدی نداشت. بین تعداد خواهران و برادران و خود- کارآمدی رابطه مستقیم و معنی‌داری (05/0p<) دیده‌ شد.

نتیجه‌گیری: شغل پدر و شمار برادران و خواهران با خود-کارآمدی ادراک‌شده در تعامل اجتماعی با هم‌سالان رابطه مستقیم دارند؛ اما پیشرفت تحصیلی دانش‌آموز، میزان تحصیلات پدر و مادر و متغیر جنسیت با خود-کارآمدی ادراک‌شده در تعامل اجتماعی با هم‌سالان در ارتباط نیست.