چکیده

مقدمه: این پژوهش با هدف مقایسه مکانیسم‎های سازگاری نوجوانان 15 تا 17 ساله کانون اصلاح و تربیت تهران با دانش‎آموزان (15 تا 17 ساله) منطقه شش تهران انجام شد.

روش: در یک بررسی توصیفی – مقطعی، همه 105 نوجوان کانون (81 پسر و 24 دختر) و 372 نوجوان از مدارس منطقه شش تهران (181 پسر و 191 دختر)، که به روش نمونه‎گیری خوشه‎ای- تصادفی انتخاب شده بودند،‌ پرسش‌نامه مقیاس
سازگاری نوجوانان را پر کردند. این ابزار 18 راهبرد و 3 سبک سازگاری را نشان می‎دهد. تحلیل داده ها به‌کمک آزمون‌های ANOVA  و t  انجام شد.

یافته‎ها: پسران و دختران غیربزهکار از سبک سازگاری کارآمد بیشتر از سبک ارجاع به دیگران و از سبک اخیر بیشتر از سبک سازگاری ناکارآمد استفاده کردند. پسران بزهکار دو سبک سازگاری کارآمد و ارجاع به دیگران را بدون تفاوت معنی دار با هم و هر یک از این دو سبک را بیشتر از سبک سازگاری ناکارآمد به‌‌کار گرفتند. دختران بزهکار هر سه سبک سازگاری را بدون تفاوت معنی‌دار با هم به کار بردند. پسران بزهکار از هر سه سبک سازگاری بیشتر از پسران غیربزهکار بهره گرفتند. دختران بزهکار از سبک سازگاری کارآمد کمتر، از سبک سازگاری ناکارآمد بیشتر و از سبک سازگاری ارجاع به دیگران، بدون تفاوت معنی دار با دختران مدارس بهره گرفتند.

نتیجه‌گیری: سبک‎های سازگاری پسران بزهکار، در همه زمینه‎ها گسترده‌تر از دختران است و توانایی بالاتری  در به‌‌کارگیری منابع بیرونی دارند. دختران بزهکار الگوی بسیار نامؤثری از سازگاری دارند و شاید همین الگوی نامؤثر، آنها را پذیرای آسیب‎های اجتماعی کرده است.