چکیده

هدف: بررسی همه گیرشناسی خودکشی می تواند زمینه را برای اقدامات مؤثر پیشگیرانه فراهم آورد. این پژوهش در این راستا و با هدف بررسی همه گیر شناسی خودکشی در استان کرمان اجرا شده است.

روش: در این پژوهش مقطعی که طی یک سال شمسی در استان کرمان انجام گرفت با مراجعه به پزشکی قانونی به کمک روش سرشماری و یا بکارگیری پرسشنامه، تمامی موارد بررسی و در شهر کرمان با بستگان آنها مصاحبه انجام شد.

یافته‏ها: 63 مورد خودکشی در یکسال در استان کرمان (26 نفر در شهرستان کرمان) ثبت گردید. میزان بروز خودکشی در یکسال در استان 1/3 درصد هزار نفر و در شهرستانهای استان از صفر در رفسنجان و شهر بابک، تا 3/7 درصد هزار نفر در شهرستان زرند متغیر بود. نسبت مرد به زن 26/2 برابر بود. با در نظر گرفتن توزیع سنی جمعیت استان، خودکشی در گروه نوجوان و جوان شایعتر از افراد مسن تر بود( 05/0P<). خودکشی در فصول گرم سال بیشتر رخ داده بود و شایعترین روش خودکشی استفاده از سموم و پس از آن حلق‏آویز کردن بود. در این پژوهش، بستگان فرد درگذشته تنها در 32 درصد موارد بیماری روانی را علت خودکشی می‏دانستند و فقط 4 درصد افراد سابقه مراجعه به روانپزشک داشتند. به نظر می‏رسد در استان کرمان الگوی زمینه‏ای با میزان متوسط و پایین وجود دار دکه اخیراً با یک اپیدمی در شهر کرمان و جنوب استان روبرو هستیم. در این مقاله الگویی برای توجیه تفاوتهای منطقه‏ای بروز خودکشی، پیشنهادهایی برای کاهش میزان بروز آن و  ادامه پژوهشهای بعدی ارائه شده است.