هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش پیش‌بینی‌کنندگی توانمندی ایگو، روابط ابژه و سبک­های دفاعی در سلامت روان انجام گرفت. روش: جامعه پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه­های علوم پزشکی تهران و علوم پزشکی ایران بود که از بین آنها 700 نفر (280 مرد و 420 زن) به روش خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شدند و به پرسشنامه­های توانمندی ایگوی بارون، روابط ابژه بل، سبک­های دفاعی اندروز و پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ-28) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با روش همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله‌مراتبی انجام شد. یافته­ها: توانمندی ایگو، سبک­های دفاعی و روابط ابژه به‌طور معنی­داری با سلامت روان همبستگی داشتند. تحلیل رگرسیون سلسله‌مراتبی نیز نشان داد که این متغیرها به‌طور کلی قادر به تببین 37­ درصد از تغییرات نمره کل سلامت روان در دانشجویان بودند. نتیجه­گیری: فهم مؤلفه­های تأثیرگذار بر سلامت روان و نیز میزان پیش­بینی­کنندگی آنها، به اتخاذ رویکردی پیشگیرانه و نیز ارتقای سلامت روان کمک می­کند و نیز تا حدی به مشخص شدن جهت­گیری درمانی و تسهیل پیشبرد روند درمان می­انجامد.