چکیده

هدف: هدف این پژوهش بررسی نقش عوامل فردی و اجتماعی در تداوم درمان و اعتیاد دوباره بیماران وابسته به مواد افیونی بوده است.

روش: در یک بررسی آینده‌نگر 920 بیمار وابسته به مواد افیونی مراجعه کننده به واحد ترک خود معرف دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان  که به شیوه نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده بودند مورد ارزیابی و پی‌گیری 6 ماهه قرار گرفتند. گردآوری داده‌ها به کمک یک پرسشنامه جمعیت‌شناختی و اطلاعات انجام گردید.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که 7/28% آزمودنیهای پژوهش موفق به ترک شدند، اما 7/15% این افراد در مدت کمتر از 6 ماه از زمان ترک دوباره به مصرف مواد روی آوردند و تنها 119 نفر (9/12%) در پی‌گیری 6 ماه پس از ترک پاک مانده بودند. همچنین عواملی همچون سن، داشتن کار، همسر، مسکن شخصی؛ نوع ماده مصرفی، روش مصرف، مقدار مصرف در روز، سن شروع اعتیاد، تجربه استفاده از انواع مواد، سابقه تزریق و سابقه ترک، در گروه‌های موفق در ترک، گروه ناموفق و گروه عود تفاوت معنی‌دار نشان داد.

نتیجه: تنها بر پایه یک متغیر نمی‌توان موفقیت در درمان را پیش‌بینی کرد، بلکه چندین عامل مداخله‌گر پیش‌آگهی درمان را تعیین می‌کنند، که مشخصات فردی و اجتماعی فرد معتاد تنها بخشی از آن عوامل به شمار می‌روند.