چکیده

هدف: این پژوهش با هدف بررسی رابطه میان به‌کارگیری دعا در زندگی روزمره با سلامت روانی وعملکرد شغلی کارکنان فنی گروه صنایع مهمات‌سازی تهران انجام شده است.

روش: آزمودنیهای پژوهش 304 نفر مرد بوده‌اند که به شیوه تصادفی انتخاب شده بودند. میانگین سنی آنان 9/38 سال (انحراف معیار 8) و میانگین سالهای خدمت آنان 18 سال (انحراف معیار 04/8) بوده است. بیشترین درصد آزمودنیها (1/42%) تحصیلات ابتدایی داشتند. داده‌های پژوهش به کمک پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ-28) ، پرسشنامه دعا و پرسشنامه عملکرد شغلی گردآوری شده و به کمک روشهای آماری توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون، آزمونt و تحلیل واریانس یکطرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که بهره‌گیری از دعا با سلامت روانی آزمودنیها رابطه معنی‌داری دارد و با افزایش استفاده از دعا، سلامت روانی آنها نیز افزایش یافته است. همچنین به‌کارگیری دعا با خرده مقیاسهای اضطراب و افسردگی پرسشنامه سلامت عمومی رابطه معنی‌داری نشان داده است. به بیان دیگر افزایش بکارگیری دعا با کاهش نمره‌های اضطراب و افسردگی همراه بوده است.

نتیجه: دعا با سلامت روانی ارتباط دارد، اما دعا با عملکرد شغلی و عملکرد شغلی با سلامت روانی رابطه ندارند.