چکیده

هدف: این بررسی به منظور ارزیابی رابطه روزه‌داری در ماه رمضان و سلامت روانی، انجام شده است.

روش: 75 مرد مسلمان به ظاهر سالم که تصمیم به روزه‌داری در ماه مبارک رمضان 1418 قمری (1376 خورشیدی) را داشتند و این فریضه را در سالهای پیش نیز انجام داده بودند طی یک دوره زمانی دو ماهه مورد بررسی قرار گرفتند. آزمودنی‌ها به کمک پرسشنامه SCL-90-R  در سه مرحله آغاز، پایان و یک‌ماه پس از ماه رمضان از نظرسلامت روانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌ها به کمک آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها : میانگین نمرات آزمودنیهایی که در ماه رمضان روزه گرفتند با کاهش در تمامی مقیاسها پس از ماه رمضان و یک‌ماه بعد تفاوت معنی‌دار دیده شد. روزه‌داری در ماه رمضان تنها باعث کاهش معنی‌دار درمیانگین نمره مقیاس افکار پارانوئیدی گردید. این کاهش در مرحله پیگیری یک ماه پس از ماه رمضان نیز معنی‌دار بود. این بررسی نشان داد که نمره افراد متأهل در مقیاسهای وسواس و اجبار و افکار پارانوئیدی پس از ماه رمضان بیشتر از افراد مجرد و افکار پارانوئیدی و ضریب کلی علائم مرضی در شاغل‌های روزه‌دار بیش از روزه‌داران غیر شاغل کاهش یافت.

نتیجه: روزه‌داری در ماه مبارک رمضان سبب کاهش برخی ناراحتیهای روانی شده اما در بسیاری از موارد آن کاهش معنی‌دار نیست و نیاز به مطالعات کنترل‌شده بیشتری است.