هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی فراوانی و عوامل خطر مرتبط با کودک‌آزاری در مراجعان به مراکز بهداشتی- درمانی شهری بندرعباس بود. روش: محل انجام طرح، مراکز بهداشتی- درمانی و پایگاه‌های شهری بندرعباس و وظایف کارکنان مراکز در این مرحله از طرح، شناسایی موارد کودک‌آزاری در مرکز بود. تمام کارکنان در کارگاه‌های آموزشی، جهت آشنایی با انواع کودک‌آزاری شرکت کردند. مراجعان در زمان ارجاع برای مراقبت‌های معمول، از نظر کودک‌آزاری نیز معاینه می‌شدند و اگر نشانه‌های مشکوکی از این پدیده دیده می‌شد، موارد در فرم‌های مربوط ثبت می‌شد. پژوهش حاضر، مرحله اول از طرحی بزرگ‌تر، با هدف بررسی ضرورت ادغام برنامه پیشگیری از کودک‌آزاری در خدمات بهداشتی اولیه، و شامل شناسایی موارد کودک‌آزاری در مراکز بهداشتی- درمانی و عوامل خطر مرتبط بود. یافته‌ها: 110 مورد مسامحه و 19 مورد آزار فیزیکی در میان کودکان مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شناسایی شد. بیش‌فعالی و اضطراب از عوامل مرتبط کودک‌آزاری مربوط به کودکان، بی‌سوادی و افسردگی از عوامل مربوط به مادران، و بی‌سوادی، اعتیاد و بیکاری از عوامل مربوط به پدران بود. مسامحه با احتمال بیشتری در دختران، کودکان زیر دو سال و کودکان دارای پدران جوان رخ داده بود و آزار جسمی بیشتر در پسران و کودکان بالای چهار سال و کمتر در بین کودکان دارای مادران دارای تحصیلات دانشگاهی و پدران جوان دیده شد. نتیجه‌گیری: کودک‌آزاری ناشی از عوامل مختلف مرتبط با کودک و والدین است. شناسایی این عوامل خطر، در برنامه‌ریزی مداخله‌های مناسب برای کاهش کودک‌آزاری مفید است. مراکز بهداشتی- درمانی، به‌دلیل مراجعه ماهانه و منظم خانواده‌ها، محل مناسبی برای شناسایی موارد کودک‌آزاری هستند.