هدف: این پژوهش با هدف بررسی تأثیر فاموتیدین که مهارکننده گیرنده هیستامین نوع 2 است در بهبود نشانه‏های‏ بیماران اسکیزوفرنیک انجام شد. روش: 28 بیمار مزمن مبتلا به این بیماری به صورت تصادفی در دو گروه 14 نفری قرار گرفتند. در گروه یک روزانه 20 میلی­گرم هالوپریدول و گروه 2، 20 میلی­گرم هالوپریدول و 40 میلی­گرم فاموتیدین تجویز شد. میزان اثربخشی به کمک مقیاس نشانگان مثبت و منفی با انجام مصاحبه در روز صفر، 28 و 42 سنجیده شد. داده‏های‏ پژوهش به کمک روشهای آماری توصیفی و آزمون آماری من- ویتنی تجزیه و تحلیل گردید. یافته‏ها: یافته‏های پژوهش در تمام بخشهای مقیاس یاد شده در گروه فاموتیدین نسبت به گروه گواه کاهش بیشتری را نشان داد که در نشانه‏های منفی‏ تفاوت دو گروه بیشتر بود. اما این تفاوت از نظر آماری معنی‏دار نبود. نتیجه: شاید نفوذپذیری اندک فاموتیدین در دستگاه عصبی مرکزی و یا مزمن بودن بیماران مورد بررسی را بتوان دلیل بی‏تأثیر بودن آن دانست.