مبتلایان به اختلال پس از استرس ضربه‏ای در مقیاس F نمره‏های بالا و در مقیاس K نمره‏های پایین‏تری می‏گیرند، نمره‏های مقیاس F آنان از نمره‏های مقیاس K بیشتر خواهد بود و این تفاوت بیانگر اغراق در بیان نشانه‏ها و بدتر جلوه‏ دادن ناراحتی‏های آنهاست. این بررسی بر روی چهار گروه 32 نفره شامل: 1-گروه مبتلا به اختلال پس از استرس ضربه‏ای‏ (با میانگین سنی 28 سال)، 2- رزمندگان غیراختلال پس از استرس ضربه‏ای (با میانگین سنی 6/27 سال)، 3-بیماران‏ نوروتیک غیرنظامی، غیراختلال پس از استرس ضربه‏ای(با میانگین سنی 5/24 سال)، 4- یک گروه افراد عادی (با میانگین سنی 5/27 سال) انجام شده است. ابزار پژوهش فرم فارسی کوتاه MMPI (مینی‏مالت) بود که بطور انفرادی برای‏ تمام آزمودنی‏ها اجرا گردید. تجزیه و تحلیل داده‏های پژوهش به کمک آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی شفه نشان داد که آزمودنی‏های نخستین گروه در مقیاس F نمره‏های بالا و در مقیاس‏های L و K نمره‏های پایینی بدست آوردند. به بیان‏ دیگر نیمرخ آنها در مقیاس‏های اعتبار به شکل 8 و بیانگر نیمرخ افرادی است که کوشش دارند خود را بدتر از آنچه که هستند نشان دهند.