به منظور بررسی تاثیر روش اطلاع­رسانی و نقش ویژگیهای فردی در میزان اضطراب بیماران پیش از عمل جراحی عمومی، 112 آزمودنی زن و مرد (با میانگین سنی 8-31 سال) در دو گروه آزمایش و گواه مورد بررسی قرار گرفتند. آزمودنیها ابتدا به مقیاس منبع کنترل درونی - بیرونی راتر پاسخ دادند. پس از مشخص شدن جهت منبع کنترل آزمودنی­ها، نوشتاری در بردارنده اطلاعات عمومی مربوط به مراحل جراحی به آزمودنیهای گروه آزمایش داده شد. این اطلاعات شامل فرایند جراحی و اطلاعات مربوط به هر یک از بیماران فتق، کیسه صفرا، تیروئید و توده­های حفره شکمی بود که در آن نوع بیماری و اعمالی که پزشک معالج به صورت ویژه برای بهبودی بیمار انجام می­داد نوشته شده بود. گروه گواه هیچ­گونه اطلاعاتی دریافت نکرد. دو ساعت پیش از جراحی، بیماران به سیاهه حالت اضطراب اسپیلبرگر پاسخ دادند. یافته­های پژوهش به کمک تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که سطح اضطراب بیمارانی که اطلاعات دریافت کرده بودند به طور معنی­داری پایین­تر از بیمارانی بود که اطلاعات دریافت نکرده بودند. بین سطح اضطراب بیماران مبتلا به چهار نوع بیماری تفاوت معنی­داری مشاهده نشد. میزان اضطراب بیماران با منبع کنترل درونی که اطلاعات دریافت کرده بودند پایین­تر بود. در شرایطی که هیچ نوع اطلاعاتی به آزمودنی­ها ارائه نگردید، میزان اضطراب بیماران با منبع کنترل درونی به طور معنی­داری کمتر از بیماران با منبع کنترل بیرونی بود. همچنین بین سطح اضطراب بیماران زن و مرد تفاوت معنی­داری مشاهده نشد.