هدف از اجرای این پژوهش بررسی رابطه بین گرایش به روان پریشی پرسشنامه شخصیتی آیزنک و ارزشیابی خودآگاهی، ارزشیابی رضایت شخصی و جنسیت بوده است تا از این طریق اعتبار پرسشنامه ارزشیابی خود در مقایسه با پرسشنامه شخصیتی آیزنک مشخص گردد. یک گروه 72 نفری 057 مرد، 15 زن) از دانشجویان رشته‌های مشاوره و علومتربیتی که در نیمسال تحصیلی 74-1373 نام نویسی کرده بودند به عنوان آزمایش شوندگان این پژوهش انتخاب شدند و سه پرسشنامه میان آنها توزیع و اجرا گردید. در پرسشنامه اول (پرسشنامه گروه سنجی)، از آنها خواسته شد سه نفر از نزدیکترین دوستان خود را انتخاب نمایند. در پرسشنامه دوم (پرسشنامه سازگاری)، از آنها خواسته شد خودواقعیشان را در یک مقیاس 7 درجه‌ای در رابطه با هریک از خصلتهای هفتگانه شخصی آیزنک ارزشیابی نمایند. سپس از آنها خواسته شد خود ایده آلشان را در همان مقیاسهای شخصیتی ارزشیابی کنند. سه نفر ازدوستان آنها نیز آنها را در همان مقیاسها ارزشیابی نمودند. سپس کلیه نمرات ارزشیابی دوستان، نمره خودآگاهی هر فردرا تشکیل می‌داد و مجموع تفاوتها بین نمرات خود واقعی و نمرات ارزشیابی دوستان، نمره خود آگاهی هر فرد را تشکیل می‌داد و مجموع تفاوتهای موجود بین نمرات خودواقعی و نمرات خود ایده ال، نمره رضایت شخصی یا پذیرش خود هر فرد را تشکیل می‌داد. نتایج نشان داد که همبستگی معنی داری بین گرایش به روان پریشی آیزنک، خودآگاهی و رضایت شخصی در افراد عادی وجود ندارد. اما همبستگی دو رشته‌ای نقطه‌ای بین جنسیت و گرایش به روان پریشی معنی دار بود (05/0 P<)، بدین معنی که مردان در مقایسه با زنان بطور معنی داری نمرات بالاتری در پرسشنامه گرایش به روان پریشی کسب کردند. نتایج نشان داد که هر قدر مطلوب بودن ویژگیهای شخصیتی مورد ارزشیابی خود بیشتر باشد ارزشیابی آزمایش شوندگان بیشتر با واقعیت مطابقت خواهدداشت و اعتبار آن بیشتر خواهد بود.