در سطح بین‌المللی بررسیهای زیادی برای تعیین شاخصهای همه‌گیرشناسی اقدام به خودکشی و همبسته‌های آن صورت رگفته است، اما بررسیهای انجام شده در داخل کشور بسیار محدوداست. در این بررسی، طی یک سال از آغازتیرماه 1370 تا پایان خرداد 1371 کلیه مراجعین به سه مرکز مختلف درمانی شهر کرمان که اقدام کنندگان به خودکشی به روش مسمومیت، خودسوزی و روشهای تروماتیک را می‌پذیرفتند، مورد مصاحبه قرار گرفتند. در مجموع با 561 نفر (239 زن، 222 مرد) مصاحبه شد. تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون خی دو، و‌آزمون فیشر انجام شد. یافته‌ها نشان داد که اقدام به خودکشی در این شهر در مقایسه با جمعیت عمومی بیتش رد ارفراد جوان اتفاق افتاده و در زنان 5/1 برابر مردان بوده است (001/0 P<). بیکاری و تحصیلات پایین از عوامل مرتبط است. شایعترین روش خودکشی مسمومیت، به خصوص با داروها و به ویژه دیازپام بود. پس از مسمومیت، خودسوزی وب ریدنق رار داشت. اقدام به خودکشی در 30 نفر (3/5%) به مرگ انجامید و معتادین بیشترین مرگ و میر را داشتند. کمترین موارد و در عین حال مرگ آورترین موارد در پاییز اتفاق افتاده است. از آنجاکه کمترین مواردما نیز در آذرماه (دسامبر)‌اتفاق افتاده است، استنباط برخی پژوهشگران خارجی که کاهش موارد در دسامبر را به کریسمس منتسب می‌کنند مورد تائید قرار نرگفت و احتمال دخالت عوامل زمان – زیستی مطرح می‌شود. همچنین نتایج گویای آن است که در برنامه‌های پیشگیری، باید جوانان به عنوان گروه هدف مورد توجه قرار گیرند.