هدف: هدف پژوهش حاضر، پاسخ­گویی به این پرسش بود که آیا راهبردهای گوناگون شکرگزاری می­تواند عاطفه مثبت، شادکامی و خوش­بینی را در ایرانیانی که عاطفه مثبت پایینی دارند، فزونی بخشد؟ روش: در پژوهش شبه­تجربی حاضر، با کاربرد طرح پیش­آزمون- پس‌آزمون، ابتدا 636 آزمودنی از دانشگاه­های شاهد، ولی­عصر (عج) و علم و فرهنگ با روش نمونه­گیری خوشه­ای انتخاب و سپس از میان آنان بر پایه نمره برش عاطفه مثبت پایین، 96 آزمودنی برگزیده شد، که در نهایت بر پایه رضایت به شرکت در پژوهش، 62 آزمودنیِ باقی‌مانده به­طور تصادفی در هفت گروه (راهبردهای شاکرانه و خنثی مربوط به سه الگوی امونس، سلیگمن و کلامی- عملی و یک گروه کنترل) جایگزین شدند و دستورالعمل­های جداگانه­ را در پاکت­های مخصوص به خود دریافت کردند. داده­ها با مقیاس عواطف مثبت و منفی (PANAS)، پرسش­نامه شادکامی آکسفورد (OHQ) و آزمون جهت­گیری زندگی (LOT) گردآوری شد. پس از اُفت آزمودنی­ها، داده­های مربوط به 50 آزمودنی با روش­های آماری کروسکال­والیس و U من­ویتنی تحلیل شدند. یافته­ها: یافته­ها نشان­گر افزایش عاطفه مثبت در اثر راهبردهای شکرگزاری سلیگمن و کلامی- عملی (02/0=p) و افزایش شادکامی (04/0=p) در اثر هر سه راهبرد شاکرانه امونس، سلیگمن و کلامی- عملی بود. نتیجه‌گیری: یافته­های پژوهش حاضر بیان­گر تأثیر به­کارگیری راهبردهای شکرگزاری بر گسترش عاطفه مثبت و شادکامی است.