چکیده

مقدمه: نظر به اهمیت فرار دختران جوان از منزل و پیامدهای اجتماعی و خانوادگی آن، در پژوهش حاضر به بررسی رابطه پایگاه هویت و فرار دختران از منزل پرداخته شده است.

روش: روش پژوهش توصیفی- پس‌رویدادی بود. نمونه‌گیری به‌روش در دسترس و شامل 20 نفر از دختران فراری ساکن در مرکز بهزیستی طوس شهر مشهد بود. هم‌چنین 20 نفر از دختران عادی که از نظر سن و تحصیلات با آنها همتا شده بودند به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. میانگین سن آنها 9/16 سال (انحراف معیار 88/2) بود. پایگاه هویت به‌وسیله دومین نسخه تجدیدنظر شده آزمون گسترش‌یافته عینی پایگاه هویت سنجیده شد. داده‎ها به‌کمک آزمون t ، ضریب همبستگی دو رشته‌ای نقطه‌ای، همبستگی پیرسون و همبستگی رتبه‌ای اسپیرمن تحلیل گردیدند.

یافته‌ها: میانگین نمرات پایگاه هویت پراکندگی در دختران فراری به‌طور معنی‌داری بالاتر از میانگین این پایگاه هویت در دختران عادی بود (01/0p< ). هم‌چنین ارتباط بین سن و پایگاه هویت ممانعت، معنی‌دار بود (05/0p< ).

          نتیجه‌گیری:�هرچه فرد کمتر بحران هویت را تجربه کرده باشد و به تعهد کمتری رسیده باشد بیشتر احتمال دارد که اقدام به فرار از خانه نماید.