هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین نیازها و الویت­های مربوط به موضوع خودکشی، به نیازسنجی آموزشی از دستیاران روانپزشکی دانشگاه علوم­پزشکی اصفهان پرداخت. روش: در پژوهش کیفی و پدیدارشناختی حاضر، با روش نمونه­گیری مبتنی بر هدف، 16 نفر از دستیاران روانپزشکی دانشگاه علوم­پزشکی اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. داده­ها با مصاحبه بدون­ساختار و بحث گروهی گردآوری و به روش هفت­مرحله­ای کلایزی تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: یافته‌های به­دست­آمده از مصاحبه در 1015 کد و در نهایت در سه دسته اصلی با عنوان‌های «نیاز در حیطه آموزش»، «نیاز در حیطه فرآیندها و امکانات» و «نیاز در حیطه منابع انسانی» قرار گرفتند. از مهم­ترین نیازهای آزمودنی­ها می­توان به نیاز به آموزش درباره شناخت علل خودکشی، مباحث روانشناختی مربوط به خودکشی و آموزش مهارت‌های عملی در برخورد با خودکشی اشاره کرد. نتیجه­گیری: برنامه آموزشی موجود، برآورنده نیازهای آموزشی دستیاران روانپزشکی در ارتباط با واقعیت‌های روزمره خودکشی نیست. بنابراین لزوم بازنگری برنامه آموزشی در این زمینه احساس می­شود.