چکیده

هدف:�بررسی میزان برخورداری بیماران روانپزشکی مراجعه‌کننده به اورژانس روانپزشکی بیمارستان‌های امام حسین (ع) و طالقانی شهر تهران که با وجود نیاز به بستری، بستری نمی­شوند و نقش کمبود تخت در آن و خطر خودکشی در این افراد در صورت عدم بستری هدف‌های این پژوهش است.

روش:�در این پژوهش توصیفی- مقطعی که از مهر تا بهمن 1383 در این دو بیمارستان انجام شد، دستیاران روانپزشکی کشیک اورژانس با همه بیمارانی که طی 24 ساعت کاری به اورژانس روانپزشکی مراجعه نموده بودند، مصاحبه کردند و داده‌ها در پرسش‌نامه ثبت گردید.

یافته­ها:�426 مورد مراجعه به اورژانس روانپزشکی (347 مورد در بیمارستان امام حسین (ع) و 79 مورد در بیمارستان طالقانی) بررسی گردیدند. میانگین سنی مراجعان 8/32 سال بود. 2/50% مرد و 8/49% زن بودند. 9/77% مراجعان نیاز به بستری داشتند که از این موارد، 6/44% بستری نشدند و 1/39%  از موارد بستری‌نشده خطر خودکشی متوسط یا بالاتر داشتند. علت عدم بستری در 2/93% موارد عدم وجود تخت خالی بود. مراجعان دارای تشخیص اختلال سایکوتیک و خلقی،‌ با مدت بیشتر بیماری، خطر خودکشی بیشتر و سابقه اقدام به خودکشی، با وجود نیاز بیشتر به بستری، تفاوت معنی­داری از نظر احتمال بستری نداشتند. از سوی دیگر افراد سوء مصرف‌کننده مواد و افراد با فاصله کمتر از آخرین اقدام به خودکشی، با وجود نیاز بیشتر به بستری، به طور معنی­داری کمتر بستری ­شدند (001/0p<) و افرادی که به علت خطر صدمه به خود، دیگران یا هر دو مورد نیاز به بستری داشتند، به‌طور معنی­داری کمتر از سایر موارد بستری گردیدند (01/0p<). در رگرسیون لجستیک تنها دو عامل جنسیت زن و تحصیلات با odds ratio به‌ترتیب 63/2 و 93/0 و سطح معنی‌داری به ترتیب 001/0 و 05/0، بر احتمال بستری شدن در صورت نیاز به بستری مؤثر بودند.

نتیجه‌گیری:�به نظر می­رسد با کمبود جدی تخت کافی برای بستری موارد نیازمند بستری روبه‌رو هستیم و شدت نیاز بیمار به بستری، تعیین­کننده احتمال بستری او نیست.