هدف:  این پژوهش با هدف بررسی میزان سازگاری زناشویی در گروهی از زنان و مردان متأهل ساکن در خوابگاه‌ دانشگاه علوم پزشکی تهران و بررسی رابطه‌ی میان سازگاری زناشویی با برخی متغیرهای جمعیت‌شناختی انجام شده است.

روش: این بررسی از نوع توصیفی- مقطعی است. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ی سازگاری زناشویی بود. آزمودنی‌های پژوهش 148 نفر دانشجوی متأهل ساکن در خوابگاه متأهل‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران (74 مرد و 74 زن) بودند. تحلیل داده‌ها به‌کمک آزمون آماری خی‌دو و توزیع دقیق فیشر انجام شد.

یافته‏ها: یافته‌های پژوهش نشان‌دهنده‌ی سازگاری زناشویی در 8/75% و ناسازگاری در 2/24% آزمودنی‌ها بود. از میان متغیرهای بررسی‌شده ارتباط معنی‌داری میان متغیرهای تفاوت سنی زن و شوهر و طول سال‌های ازدواج با سازگاری زناشویی دیده شد.

نتیجه: با افزایش تفاوت سنی و طول سال‌های ازدواج، سازگاری زناشویی کاهش می‌یابد.