هدف: این پژوهش با هدف پیش‌بینی فرار دختران با استفاده از پنج عامل بزرگ شخصیت انجام شد. روش: در این پژوهش پس‌رویدادی، 37 نفر از دختران فراری که در مدت اجرای پژوهش توسط سازمان‌های مرتبط دستگیر و یا نگهداری می‌شدند، از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. با توجه به میانگین سنی دختران فراری، تعداد 37 نفر از دختران مجرد ساکن یکی از محلات شهر شیراز که از نظر وضعیت اجتماعی- اقتصادی جزء مناطق متوسط رو به پایین محسوب می‌گردید، به‌عنوان گروه همتا انتخاب شدند. پرسش‌نامه‌ پنج عامل بزرگ شخصیت به‌همراه برخی پرسش‌ها جهت سنجش متغیرهای جمعیت‌شناختی بر روی آزمودنی‌ها اجرا گردید. یافته‌ها: نتایج تحلیل رگرسیون لجستیک سلسله‌‌مراتبی حاکی از آن بود که از بین ویژگی‌های شخصیتی تنها بعد روان‌نژندی قادر به پیش‌بینی فرار دختران بود. با افزایش میزان روان‌نژندی، احتمال فرار دختران افزایش می‌یافت. افزون بر این، تعامل منزلت شغلی پدر و وظیفه‌مداری دختران معنی‌دار بود(05/0p<)؛ به‌عبارت دیگر با افزایش وظیفه‌مداری، در سطوح بالای منزلت شغلی پدر، احتمال فرار دختران کاهش می‌یافت؛ در حالی‌که رابطه‌ بعد وظیفه‌مداری با کاهش فرار دختران در سطوح پایین منزلت شغلی ناچیز بود. نتیجه‌گیری: پنج عامل بزرگ شخصیت پیش‌بینی‌کننده‌ قدرتمندی برای فرار دختران نیست. به‌نظر می‌رسد استفاده از پرسش‌نامه‌های شخصیتی اختصاصی‌تر و توجه به تعامل ویژگی‌های شخصیتی و عوامل محیطی، امکان پیش‌بینی فرار دختران را بر اساس ویژگی‌های شخصیتی افزایش دهد. هم‌چنین به‌نظر می‌رسد عوامل فردی، در طبقات اجتماعی- اقتصادی بالا در مقایسه با طبقات اجتماعی اقتصادی پایین بر فرار دختران مؤثرتر است.