هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی خودکشی دانشجویان بر حسب جنس، سن، فصل و ماه، مکان و روش خودکشی و نیز تعیین زمان دقیق خودکشی، مصرف مواد، سابقه بیماری روانپزشکی، سابقه اقدام به خودکشی و خودزنی، رشته تحصیلی، و سابقه اقدام به خودکشی و خودکشی کامل در بین دوستان و بستگان انجام شد. روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی و نمونه پژوهش شامل کلیه موارد خودکشی ارجاع داده شده به پزشکی قانونی بود. اطلاعات در دو مرحله گذشته‌نگر و آینده­نگر به‌صورت بررسی پرونده­های ­دانشجویان و مصاحبه با خانواده­ها جمع­آ­وری شد. یافته­ها: در بازه زمانی سال‌های 1382 و 1387 مجموعاً 337 مورد خودکشی و بیشتر در فصل تابستان و محل سکونت فرد رخ داد. حلق­آویزی بالاترین و بریدن عروق حیاتی کمترین فراوانی را دارا بودند. در مصاحبه با خانواده­ها مشخص شد که دانشجویان مرد، شهری، 22 ساله، مجرد، رشته­ علوم انسانی، سال دوم و دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی بیشتر خودکشی کرده‌‌اند. بیشتر خودکشی­ها طی روز و در روزهای شنبه، یکشنبه و جمعه و زمان امتحانات و تعطیلات بین دو ترم تحصیلی انجام گرفت. نتیجه­گیری: نتایج این تحقیق می­تواند به یافتن زمینه­های وقوع خودکشی در میان دانشجویان کمک نماید و راهکارهایی را برای پیش‌گیری و کاهش نرخ خودکشی در کشور پیشنهاد کند.