هدف: هدف از این پژوهش بررسی کارآیی تجویز یک روزه‌ی بوپرنورفین با دوز بالا در مقایسه با روش رایج آن بود.

روش: در یک بررسی دوسوکور 40 بیمار با تشخیص وابستگی به مواد افیونی (برپایه‌ی معیارهای DSM-IV) بستری و به‌تصادف در دو گروه جای داده شدند. 20 نفر 12 میلی گرم بوپرنورفین را طی یک روز به صورت عضلانی و در دوز‌های جداگانه دریافت کردند و 20 نفر دیگر این دارو را طی پنج روز به‌میزان رایج دریافت نمودند. میزان موفقیت در سم‌زدایی، روزهای ماندن در درمان، شدت علایم ذهنی ترک، شدت علایم عینی ترک، میزان میل به مصرف مواد، میزان مصرف دارو‌های کمکی، عوارض جانبی، میزان مثبت شدن تست ادراری برای مواد افیونی و سطوح آنزیم‌های کبدی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌های پژوهش به‌کمک آزمون‌های آماری خی‌دو، t ، من- ویتنی و فیشر تحلیل گردیدند.

یافته‌ها: دو گروه در بیشتر متغیرها تفاوت معنی‌داری نداشتند. تفاوت دیده‌‌شده تنها در زمان بروز بیشترین علایم ترک بود که در گروه درمان یک‌روزه در آغاز سم‌زدایی و در گروه درمان پنج‌روزه در پایان دوره بروز نمود.

نتیجه: می‌توان از دوز بالا و یک‌روزه‌ی بوپرنورفین برای کوتاه نمودن دوره‌ی سم‌زدایی بهره گرفت، گر‌چه بررسی‌هایی با حجم نمونه‌ی بیشتر لازم است. با این حال، مصرف بوپرنورفین تزریقی به‌دلیل احتمال سوءمصرف و عوارض جدی در کار بالینی روزمره پیشنهاد نمی‌شود.