هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسی رابطه سرسختی روانشناختی و خودتاب‌آوری با سلامت روان جوانان و بزرگسالان بازمانده مناطق زلزله زده شهرستان بم، هم‌چنین تعیین وزن هر یک از این متغیرهای پیش‌بینی‌کننده، انجام شده است.

روش: این پژوهش توصیفی- پس رویدادی است. 314 جوان و بزرگسال (138 مرد و 176 زن) بازمانده زلزله شهرستان بم، که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. برای گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه سرسختی اهواز ((AHI، پرسش‌نامه تاب‌آوری کونور- دیویدسون (CD-RIS)، پرسش‌نامه سلامت عمومی‌(GHQ-28)، و نیز پرسش‌نامه ویژگی‌های جمعیت‌شناختی به‌کار برده شد. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل رگرسیون چندگانه گام به گام بهره گرفته شد.

یافته‌ها: بین سرسختی و خودتاب‌آوری با سلامت روان رابطه مثبت معنی‌دار دیده شد (01/0p<). افزون بر آن، نتایج نشان دادند که تاب‌آوری و سرسختی توان پیش‌بینی معنی‌دار سلامت روان را دارند (001/0p<). در این پژوهش، تاب‌آوری بهترین پیش‌بینی‌کننده سلامت روان بود.

نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش گویای اصالت و اهمیت سرسختی و تاب‌آوری در حفظ و ارتقاء سلامت روان افراد زلزله‌زده بود. دو متغیر یادشده، می‌توانند میزان بالایی از تغییرپذیری سلامت روان را در شرایط ناگوار تبیین نمایند و توجه به آنها در بهداشت روانی فاجعه، ضروری است.