@article{ author = {Mohammadzadeh, Ali}, title = {Schizotypy: From Health to Psychotic Breakdown}, abstract ={Schizotypal personality is important from both historical and etiological perspective, because of its relationship with schizophrenia. However, within a ‘fully dimensional’ framework, the schizotypy dimension could be extended to a continuum that starts from normal and ends up in schizophrenia and other pathological spectra. This perspective represents schizotypy as continuously distributed traits, which are sources of normal variations as well as predisposition to psychosis. The present study reviews schizotypy, focusing on the dimensions, models, schizotaxia, comorbidity and relationship with other psychological phenomena and measurement tools.}, Keywords = {Schizotypy, Schizotaxia, Psychosis, Health, Dimensions, Comorbidity, Measurement}, volume = {17}, Number = {1}, pages = {3-15}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {اسکیزوتایپی: از سلامتی تا فروپاشی روان‌پریشی}, abstract_fa ={از دیدگاه تاریخی و سبب­شناختی، اسکیزوتایپی به­دلیل ارتباط با اسکیزوفرنیا اهمیت دارد، ولی در الگوی تمام­ابعادی، اسکیزوتایپی را می­توان روی پیوستاری در نظر گرفت که آغاز آن حالت بهنجار و انتهای آن بیماری اسکیزوفرنیا و دیگر موارد آسیب­شناسی است. در این دیدگاه اسکیزوتایپی دربرگیرنده صفاتی است که به­طور پیوستاری توزیع شده­اند؛ این صفات منابعی از تغییرات سلامتی و همچنین آمادگی برای روان­پریشی هستند. مقاله حاضر با مرور پژوهش­های پیشین و با هدف بررسی اسکیزوتایپی با تمرکز بر ابعاد، الگوها، اسکیزوتاکسیا، ارتباطات و همایندی با وضعیت­های روانی مختلف و ابزارهای سنجش آن نوشته شد.}, keywords_fa = {اسکیزوتایپی، اسکیزوتاکسیا، روان­پریشی، سنجش}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1312-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1312-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Bayrami, Mansour and BakhshipourRoodsari, Abbas and Hadavandkhani, Fateme}, title = {Causal Model in Emotional Intelligence, Schizotypy and Psychopathology}, abstract ={Objectives: To assess the relationship of emotional intelligence, schizotypy and psychopathology. Method: In this descriptive-analytical study 150 normal high school students (94 girls and 56 boys) aged 14 to 17 years (15.5 ± 0.67) in the educational year 1387-1388 in Shahr-e-Rey, completed schizotypal trait questionnaire (STA), Modified Schutte (Emotional Intelligence) EI Scale (MSEIS), and three subtests of Symptom Checklist-90-Revised (SCL-90-R), namely, psychoticism, hostility, and paranoid ideation. Data analysis was done by SPSS 11.5 and LISREL 8.54 using independent t-test U, Mann-Whitney test, and path analysis. Results: Path analysis revealed a causal relationship between EI and psycho-pathology (t=-4.03, p≥0.05) as well as a causal relationship between emotion appraisal and magical thinking (t=-2.25, p≥0.05), paranoid ideation (t=2.03, p≥0.05) and schizotypy (t=-3.39, p≥0.05). Conclusion: An accurate assessment of the relationship between factors revealed that emotion appraisal has a causal effect on schizotypy and psychopathology. Emotion appraisal is the perception and evaluation of the emotional situation in oneself as well as others. In fact, individuals with positive emotion appraisal and evaluation are at lower risk of developing signs of schizotypy and psychopathology.}, Keywords = { emotional intelligence, schizotypy, psychopathology}, volume = {17}, Number = {1}, pages = {16-25}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {الگوی علّی هوش هیجانی، اسکیزوتایپی و آسیب روانی}, abstract_fa ={هدف: بررسی رابطه هوش هیجانی، اسکیزوتایپی و آسیب روانی هدف پژوهش حاضر بود. روش: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی 150 دانش­آموز (94 دختر و 56 پسر)، در دامنه سنی 14 تا 17 سال (67/0±54/15) از دو دبیرستان عادی ناحیه یک شهر ری در سال تحصیلی 88-1387 به پرسش­نامه­های صفات اسکیزوتایپی (STA)، هوش هیجانی تجدیدنظرشده شاته (MSEIS) و سه خرده­مقیاس روان‌پریشی­گرایی، خصومت و ایده­پردازی پارانوئیدی از آزمون SCL-90-R پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها با کمک نرم­افزارهای SPSS 11.5 و LISREL 8.54 و به روش آزمون T مستقل، U من­ویتنی و تحلیل مسیر انجام شد. یافته­ها: تحلیل مسیر نشان داد هوش هیجانی با آسیب روانی (05/0≥p، 03/4-=t) و ارزیابی هیجان­ها با تفکر جادویی (05/0≥p، 25/2-=t)، ایده­پردازی پارانوئیدی (05/0≥p، 03/2-=t) و روان­پریشی­گرایی (05/0≥p، 39/3-=t) رابطه علّی دارد. نتیجه­گیری: بررسی دقیق ارتباط میان متغیرها نشان داد ارزیابی هیجان­ها اثر علّی بر عوامل اسکیزوتایپی و آسیب روانی دارد. ارزیابی هیجان به معنی درک و برداشت فرد از وضعیت هیجانی مشاهده­شده در خود و دیگری است. در واقع احتمال مشاهده نشانه­های اسکیزوتایپی و آسیب روانی در افرادی که ارزیابی و برداشت مثبت از امور هیجانی دارند، کمتر است.}, keywords_fa = {هوش هیجانی؛ اسکیزوتایپی؛ آسیب روانی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1313-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1313-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {BakhshipourRoodsari, Abbas and Shateri, Leila and Fattahi, Samineh and Soodmand, Mohsen and Saderi, Elahe and Mansori, Ahm}, title = {Validation of the Farsi Version of the Schizotypal Personality Questionnaire in a Student Sample}, abstract ={Objectives: This study was carried out to evaluate the psychometric properties of the Farsi version of Schizotypal Personality Questionnaire (SPQ) in a student sample. Method: 727 university students (442 males, 285 females) with a mean age of 23, who were selected using stepwise stratified method, and 15 patients with schizophrenia who were selected using convenience sampling, completed SPQ. The SPQ is a 74 items self-report questionnaire, which assesses nine DSM-III-R criteria for Schizotypal Personality Disorder. Data were analyzed by SPSS-16 and using Pearson’s correlation coefficient, independent t-test, multivariate analysis of variance, and exploratory factor analysis. Results: Cronbach’s alpha for the total questionnaire and its subscales were 0.90 and 0.59-0.82 respectively. SPQ accurately differentiated patients with schizophrenia from normal population. The exploratory factor analysis for SPQ confirmed the accuracy of three-factor structure introduced by Raine (cognitive-perceptual, interpersonal, and disorganized). Conclusion: SPQ is a valid and reliable instrument for assessing symptoms, dimensions, and factors of Schizotypal Personality Disorder.}, Keywords = { Schizotypal Personality Questionnaire, Schizotypal Personality Disorder, reliability, validity, exploratory factor analysis}, volume = {17}, Number = {1}, pages = {26-34}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {اعتباریابی نسخه فارسی پرسش‌نامه شخصیت اسکیزوتایپال در جمعیت دانشجویی}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی­های روان­سنجی نسخه فارسی پرسش­نامه شخصیت اسکیزوتایپال (SPQ) در جمعیت دانشجویی انجام شد. روش: 727 دانشجو (442 مرد و 285 زن) با میانگین سنی 23، به­روش طبقه­ای مرحله­ای و 14 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیا به­روش نمونه‌گیری در دسترس به SPQ پاسخ دادند. SPQ پرسش­نامه­ای خودسنجی و 74 گویه­ای است که نُه ملاک تشخیصی DSM-III-R برای اختلال شخصیت اسکیزوتایپی را می­سنجد. داده­ها با کمک SPSS-16 و به روش همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل، تحلیل واریانس چندمتغیره و تحلیل عامل اکتشافی تحلیل شدند. یافته­ها: ضریب آلفای کرونباخ کل پرسش­نامه و خرده­مقیاس­ها به­ترتیب 90/0 و 82/0-59/0 بود. SPQ توانست میان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و آزمودنی­های سالم تمایز قایل شود. تحلیل عاملی اکتشافی نیز ساختار سه­عاملی رین (میان­فردی، ادراکی- شناختی و آشفته) را تأیید کرد. نتیجه­گیری: SPQ ابزاری معتبر و پایا برای سنجش نشانه­های اختلال شخصیت اسکیزوتایپال است.}, keywords_fa = {پرسش­نامه شخصیت اسکیزوتایپال، پایایی، روایی، تحلیل عاملی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1314-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1314-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Ebrahimi, Amrollah and Barekatain, Majid and Najafi, Mohammadreza and Salehzadeh, Maryam and Merasi, Mohammadrez}, title = {Development and Assessment of Validity and Reliability of Persian Version of Quality of Life in Epilepsy Inventory (QOLIE-89)}, abstract ={Objectives: The objective of the present study was to develop a Farsi version of Quality of Life in Epilepsy Inventory (QOLIE-89), and to assess its psychometric properties. Method: The Farsi version of QOLIE-89, which was developed through translation/ back translation, along with Beck Depression Inventory-Primary Care (BDI-PC) and General Health Questionnaire-12 (GHQ-12) was administered to 75 epilepsy patients in Alzahra and Ayatollah Kashani clinics in Isfahan. The reliability and internal consistency was assessed using Cronbach’s alpha, construct validity was assessed by correlation with GHQ-12 and BDI-PC, and discriminant validity was confirmed by comparing scores for known groups. Results: Cronbach’s alpha was 0.96 for the total score, and varied between 0.70 and 0.89 for subscales. High correspondence with GHQ-12 (r=0.63, p≥0.01) and BDI-PC (r=-0.55, p≥ 0.01) indicates construct validity, and differentiating between depressed versus non-depressed and drug-sensitive versus drug-resistant epilepsy patients, indicates discriminant validity of QOLIE-89. Conclusion: The results of the present study indicate that the Farsi version of QOLIE-89 has a good reliability and validity, and it could be used as a valid tool in clinical trials and research related to epilepsy.}, Keywords = { Quality of Life in Epilepsy, validity, reliability, epilepsy}, volume = {17}, Number = {1}, pages = {35-43}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {آماده‌سازی و بررسی اعتبار و پایایی نسخه فارسی پرسش‌نامه کیفیت زندگی در صرع (QOLIE-89)}, abstract_fa ={هدف: این پژوهش با هدف تنظیم نسخه فارسی پرسش­نامه کیفیت زندگی در صرع (QOLIE-89) و بررسی ویژگی­های روان­سنجی آن انجام شد. روش: نسخه فارسی QOLIE-89 به­روش ترجمه/ ترجمه وارون تنظیم و به همراه BDI-PC و GHQ-12 روی 75 بیمار صرعی از دو درمانگاه الزهرا و آیت­الله کاشانی در اصفهان اجرا شد. پایایی ثبات درونی به روش آلفای کرونباخ، اعتبار سازه و ملاکی هم­زمان به­وسیله همبستگی با GHQ-12 و BDI-PC و اعتبار تمایزی به­وسیله مقایسه گروه­های شناخته­شده تعیین شد. یافته­ها: آلفای کرونباخ نمره کلی 96/0 و در مورد خرده­مقیاس­ها در دامنه 70/0 تا 89/0 بود. همبستگی بالا با GHQ-12 (01/0≥p، 63/0=r) و BDI-PC (01/0≥p، 55/0- =r) نشان­گر اعتبار سازه و تمایز میان بیماران مبتلا به صرع افسرده/ غیرافسرده، کنترل­شده با دارو/ مقاوم به دارو و با سلامت روان بالا/ پایین نشان­گر اعتبار تمایزی QOLIE-89 بود. نتیجه­گیری: یافته­های این بررسی نشان داد نسخه فارسی QOLIE-89 اعتبار و پایایی خوبی دارد و می­تواند به­عنوان یک ابزار معتبر در پژوهش­ها و کارآزمایی­های بالینی مربوط به بیماری صرع به­کار رود.}, keywords_fa = {مقیاس کیفیت زندگی در صرع، اعتبار، پایایی، صرع }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1315-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1315-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Alibeigi, Neda and Mohammadkhani, Parvaneh and Mazinani, Robabeh and Dolatshahi, Behrooz}, title = {The efficacy of Group Cognitive-Remediation Therapy for Patients with Schizophrenia with Longitudinal Course}, abstract ={Objectives: The present research investigates the efficacy of Group Cognitive-Remediation Therapy (GCRT) in decreasing clinical symptoms and enhancing cognitive performance among patients with schizophrenia. Method: Forty subjects were randomly selected from inpatients with at Razi Psychiatry Schizophrenia Hospital, and were assigned to one experimental and one control group, each one comprising 20 subjects. Both groups received drug therapy, and the experimental group received 16 sessions of GCRT in addition. Subjects were examined before, during and after intervention, using measures for assessing positive and negative symptoms, neuro-behavioral and cognitive examination, and nurse observation. Data were analyzed using multivariate repeated measures. Results: GCRT had decreased positive and negative symptoms in patients in the experimental group, and enhanced their cognitive performance. However, it had no effect on behavioral performance. Conclusion: Treatment of patients with schizophrenia requires a multifaceted program, which takes cognitive disorders into consideration. GCRT, which is based upon the Iranian socio-cultural situation, could be effective for improving cognitive disorders and decreasing clinical symptoms.}, Keywords = {schizophrenia, group cognitive- remediation therapy, negative symptoms, positive symptoms, cognitive performance, behavioral performance }, volume = {17}, Number = {1}, pages = {44-52}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {اثربخشی درمان گروهی ترمیم شناختی در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا با سیر طولی}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان ترمیم شناختی در کاهش نشانه­های بالینی و بهبود کارایی شناختی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش: از جامعه آماری (تمامی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بستری در مرکز آموزشی- درمانی روان­پزشکی رازی شهر تهران) 40 نفر به­صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری (گروه آزمایش و کنترل) جای گرفتند. گروه آزمایش به­مدت 16 جلسه درمان ترمیم شناختی دریافت کرد. هر دو گروه درمان دارویی نیز داشتند. آزمودنی­ها در سه مرحله پیش، میانه و پس از مداخله به­وسیله مقیاس­های سنجش نشانه­های مثبت، سنجش نشانه­های منفی، معاینه وضعیت عصبی- رفتاری شناختی و مشاهده پرستاری برای ارزیابی بیمار بستری ارزیابی شدند. داده­ها به روش اندازه­گیری­های مکرر چند متغیری تحلیل شدند. یافته‌ها: برنامه ترمیم شناختی، نشانه­های منفی (001/0≥p) و مثبت (05/0≥p) بیماران گروه آزمایشی را کاهش و کارایی شناختی (05/0≥p) آنان را افزایش داد، ولی بر کارایی رفتاری آنان تأثیری نداشت. نتیجه­گیری: درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا به یک برنامه همه­جانبه درمانی نیاز دارد که نارسایی­های شناختی را در نظر گیرد. درمان ترمیم شناختی که مبتنی بر شرایط فرهنگی- اجتماعی ایران است، می­تواند در بهبود نارسایی­های شناختی و کاهش نشانه­های بیماری نقش مؤثر داشته باشد.  }, keywords_fa = {اسکیزوفرنیا، درمان ترمیم شناختی، نارسایی شناختی، نشانه‌های مثبت، نشانه­های منفی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1316-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1316-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Ranjbar, Farahdokht and Ghanbari, Behrouz and Khaleghparast, Shiva and Manouchehri, Houman and Nasiri, Navideh}, title = {The Effects of Discharge Planning on Insight, Symptoms and Hospitalization of Schizophrenia Patients at Iran University of Medical Sciences Hospitals}, abstract ={Objectives: The present study was carried out to assess the efficacy of discharge planning on insight, clinical symptoms and frequency of hospitalization in patients with schizophrenia. Method: In this clinical experiment, 46 inpatients with schizophrenia at hospitals affiliated to Iran University of Medical Sciences, were selected according to inclusion criteria, and were assigned to two experimental and control groups. Discharge planning for the experimental group was designed based upon nursing process, and was carried out for six sessions at the hospital and six sessions at the patients’ residence (for three months after discharge). Data were gathered using demographic questionnaire, patient discharge list, and measurement of insight. Data were analyzed using Friedman tests, independent t-test, c2, Mann Whitney U, and McNemar test. Results: The experimental group’s insight was higher than the control group at discharge (t=-9.63, p<0.001) and three months after discharge (t=-9.63, p<0.001). With regard to clinical symptoms, the experimental group was better compared to the control group at discharge (t=-7.34, p<0.001) and three months after discharge (t=-14.67, p<0.001). Also, regarding hospitalization, there was significant difference in the experimental group between before and three months after hospitalization however, the difference was not significant in the control group. Conclusion: A more favourable insight, decrease in clinical symptoms, and a decrease in the frequency of hospitalization are among the benefits of discharge program, which deserve special attention, regarding high rate of relapse and re-admission of patients with schizophrenia, and the high budget allocated to the care and treatment of these patients.}, Keywords = {schizophrenia, discharge program, insight, clinical symptoms, frequency of hospitalization}, volume = {17}, Number = {1}, pages = {53-59}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {اثربخشی برنامه ترخیص بر آگاهی، نشانه‌های بالینی و دفعات بستری بیماران اسکیزوفرنیای بستری در بیمارستان‌های دانشگاه علوم‌پزشکی ایران}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه ترخیص بر آگاهی، نشانه­های بالینی و دفعات بستری بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش: در این کارآزمایی بالینی، 46 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیای بستری در بیمارستان­های روانپزشکی دانشگاه علوم­پزشکی ایران با در نظر گرفتن معیارهای ورود، در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. برای گروه آزمایش برنامه ترخیص که برپایه الگوی فرآیند پرستاری طراحی شده بود، به­مدت شش جلسه در بیمارستان و شش جلسه در منزل بیمار (تا سه ماه پس از ترخیص از بیمارستان) اجرا شد. برای گردآوری داده­ها، پرسش‌نامه­های گردآوری داده­های جمعیت‌شناختی، فهرست ترخیص و سنجش آگاهی و برای تجزیه و تحلیل آنها آزمون­های فریدمن،T مستقل، 2c، U من­ویتنی و مک­نمار به‌کار رفت. یافته­ها: میزان آگاهی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل هنگام ترخیص (001/0≥p، 63/9-=t) و سه ماه پس از ترخیص (001/0≥p، 63/9-=t) بالاتر بود. از نظر نشانه­های بالینی هنگام ترخیص (001/0≥p، 34/7-=t) و سه ماه پس از ترخیص (001/0≥p، 67/14-=t) گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در وضعیت بهتری بود. از نظر میزان بستری­شدن نیز میان پیش وسه ماه پس از اجرای برنامه در گروه کنترل تفاوت معنی­دار وجود نداشت، ولی در گروه آزمایش تفاوت معنی­دار بود (001/0≥p، 87/3-=t). نتیجه­گیری: زیادشدن آگاهی بیماران، افت نشانه‌های بالینی و کم­شدن دفعات بستری از مزایای برنامه ترخیص است، که با توجه به میزان بالای برگشت و بستری­شدن دوباره بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و هزینه­های کلان مراقبتی و درمانی ایشان اهمیت بیشتری پیدا می­کند.  }, keywords_fa = { اسکیزوفرنیا؛ برنامه ترخیص؛ آگاهی؛ نشانه­های بالینی؛ دفعات بستری}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1317-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1317-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Yazdkhasti, Farbia and Oreyzi, Hamidrez}, title = {Standardization of Child, Parent and Teacher’s Forms of Child Behavior Checklist in the City of Isfahan}, abstract ={Objectives: The Purpose of this study was the standardization of the Child Behavior Checklist (CBCL), in the city of Isfahan. Method: Subjects consisted of 1880 seven to eleven -year old schoolchildren in Isfahan, in addition to their parents and teachers. Data were gathered using the Youth Self- Report (YSR), the Child Behavior Checklist (CBCL) and the Teacher's Report Form (TRF).The CBCL itself comprises two sections, namely, skills and behavioral and emotional problems. Subsequent to back-translation and the assessment of face validity, the Farsi version of the checklist was administered to the subjects. Data were analyzed by SPSS-17 using Pearson’s correlation. Results: The highest Cronbach’s alpha for parent, teacher and child forms were 0.90, 0.93, and 0.82 respectively. Regarding construct validity, the correlation of the subscales of the section of behavioral and emotional problems, and its total score in parent, teacher and child forms were 0.62-0.88, 0.44-0.91 and 0.51-0.85 respectively. Also, the correlation of the subscales of the skills section and its total score in parent, teacher and child forms were 0.24-0.82, 0.77-0.93 and 0.64-0.87 respectively. Conclusion: Cronbach’s alpha, correlation between the forms, and correlation between the subscales and the total score of the related sections, point to the construct validity and appropriate reliability of this tool, for the assessment of skills and behavioral problems of these children.}, Keywords = {standardization, Child Behavior Checklist, Teacher\'s Report Form, Youth Self-Report, competences, behavioral problems}, volume = {17}, Number = {1}, pages = {60-70}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {هنجاریابی سه نسخه کودک، پدر/ مادر و معلم سیاهه رفتار کودک در شهر اصفهان}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر هنجاریابی سیاهه رفتار کودک (CBCL) در شهر اصفهان بود. روش: نمونه شامل 1880 دانش‌آموز 11-7 ساله از دبستان­های دخترانه و پسرانه پنج منطقه آموزش و پرورش شهر اصفهان، پدر و مادر و معلم­های آنان بود. برای گردآوری داده­ها سه نسخه کودک، پدر/ مادر و معلم CBCL به­کار رفت، که شامل دو بخش مهارت­ها و مشکلات رفتاری- هیجانی است. پس از به­کارگیری شیوه ترجمه وارون و بررسی اعتبار صوری، نسخه فارسی تنظیم و روی آزمودنی­ها اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده­ها به روش همبستگی پیرسون انجام شد. یافته­ها: بیشترین میزان آلفای کرونباخ سه نسخه پدر/ مادر، معلم و کودک به­ترتیب 90/0، 93/0 و 82/0 بود. در مورد اعتبار سازه، همبستگی خرده­مقیاس­های بخش مشکلات رفتاری- هیجانی با نمره کلی این بخش در سه نسخه پدر/ مادر، معلم و کودک به­ترتیب 88/0-62/0، 91/0-44/0 و 85/0-51/0 و همبستگی خرده­مقیاس­های بخش مهارت­ها با نمره کلی این بخش در سه نسخه پدر/ مادر، معلم و کودک به­ترتیب 82/0-24/0، 93/0-77/0 و 87/0-64/0 به­دست آمد.  نتیجه‌گیری: آلفای کرونباخ، همبستگی میان نسخه‌های همتا، همبستگی میان خرده­مقیاس­ها با نمره کلی بخش مربوط و نقطه‌های برش به­دست­آمده نشان­گر اعتبار سازه و پایایی مناسب این ابزار برای ارزیابی مهارت‌ها و مشکلات رفتاری کودکان است.}, keywords_fa = {سیاهه رفتار کودک، روایی، پایایی، هنجاریابی، مشکلات رفتاری }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1318-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1318-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Ansari, Sara and Gharraee, Banafsheh and Afsar-Kazerouni, Parvi}, title = {Personality Disorders and Coping Strategies in Female Sex-workers}, abstract ={Objectives: The aim of the present study was to assess the rate of personality disorders and coping strategies in female sex-workers. Method: In this observational cross-sectional study 30 female sex-workers who were selected using convenience sampling, completed the Structured Clinical Interview DSM-IV axis II disorders (SCID-II) and Billings Coping Style Questionnaire. Data were analyzed using descriptive statistics. Results: The findings showed a prevalence of 90% for personality disorders, with passive- aggressive personality disorder having the highest prevalence of 53.3%. Also, schizotypal personality disorder was not present in subjects. Among coping strategies, emotion-focused coping (56.7%) and somatization-focused coping (23.3%) were the most prevalent. Conclusion: Considering the high prevalence of personality disorder among female sex-workers and their high use of emotion-focused coping in confronting life events, training this group with coping and problem solving skills is recommended.}, Keywords = {sex-worker, personality, coping }, volume = {17}, Number = {1}, pages = {71-75}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {اختلال‌های شخصیتی و شیوه‌های رویارویی در زنان روسپی}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اختلال­های شخصیت و شیوه­های رویارویی در زنان روسپی انجام شد. روش: در این پژوهش مشاهده­ای - مقطعی 30 زن روسپی به­روش نمونه‌گیری دردسترس به دو پرسش­نامه مصاحبه ‌بالینی ساختار­‌یافته برای محور II  از DSM-IV و پرسش­نامه شیوه­های رویارویی پاسخ دادند. داده­ها به روش درصد فراوانی تحلیل شدند. یافته­ها: 90 درصد آزمودنی­ها اختلال شخصیت داشتند که بیشترین فراوانی به اختلال شخصیت منفعل- پرخاشگر (3/53%) مربوط بود و هیچ­یک از آنها اختلال شخصیت اسکیزوتایپال نداشتند. در میان شیوه­های رویارویی با رویدادهای زندگی، دو شیوه رویارویی متمرکز بر هیجان (7/56%) و متمرکز بر جسمانی­کردن (3/23%) بیشترین فراوانی را به خود اختصاص دادند. نتیجه­گیری: با توجه به میزان بالای اختلال­های شخصیت در زنان روسپی و بیشترین میزان استفاده آنان از شیوه رویارویی متمرکز بر هیجان در مواجهه با رویدادهای زندگی، آموزش مهارت­های زندگی و مهارت حل مسأله می­تواند مفید باشد.  }, keywords_fa = {روسپی­گری، اختلال­های شخصیت، شیوه­های رویارویی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1319-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1319-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Bolhari, Jafar and Shariat, Seyed Vahi}, title = {An Article on Challenges of Mental Health and Addiction in Iran}, abstract ={Editorial}, Keywords = {challenge, mental health, addiction, Iran}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {83-84}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {گفتاری درباره چالش‌های پیش‌روی سلامت روان و اعتیاد در ایران}, abstract_fa ={فکر نشر ویژه‌نامه حاضر زمانی ایجاد شد که در کنار غفلت، سستی‌ها، تهدیدها و مانع­های پیش­روی بهداشت روان و پیش­گیری از سوء­مصرف مواد در کشور، تهدید مرگ بار دیگری بدن علاقه­مندان و دلسوزان برنامه بهداشت روان و پیش­گیری از اعتیاد را به لرزه درآورد. این تهدید انحلال تشکیلات ضعیف سلامت روان و اعتیاد در وزارت بهداشت بود، که به­صورتی پنهان، آرام و بدون انجام فرایند کارشناسی از اواخر سال 1388 آغاز شد و تاکنون با طفره­رفتن مسئولان از پاسخ­گویی به چراها و چگونه‌ها همراه بوده است. با این­که آب‌های ویران­گر و نگرانی‌ها از آسیاب‌ و آسیاب‌بان دور شده است و مدیران و کارگزاران مدیریت سلامت روان و اعتیاد با کوششی خستگی­ناپذیر ادامه راه می‌دهند، سایه تهدید و غفلت همچنان بر سر سلامت روان جامعه سنگینی می‌کند. این شماره در نظر دارد با یاری­جویی از دانش و تجربه صاحب‌نظران به چاره­جویی این مهم بپردازد.پس از جلب رضایت مدیران سلامت روان و اعتیاد در وزارت بهداشت برای فراخوان ارسال مقاله، گزارش و نقطه‌نظر درباره چالش­های پیش­روی بهداشت روان و پیش‌گیری از اعتیاد، نشستی تخصصی با حضور صاحب­نظران و تصمیم­گیران حوزه سلامت روان و اعتیاد در انستیتو روان‌پزشکی تهران تشکیل شد، تا با گردآوری مباحث و دیدگاه­های مطرح­شده بتوان دورنمایی از چالش­های پیش‌روی بهداشت روان و اعتیاد را ترسیم کرد تا بدین­وسیله سیاست­گزاران، پژوهشگران و متخصصان بتوانند دقیق­تر و علمی­تر به موضوع بپردازند. یافته‌های این جلسه در یک مقاله با عنوان «چالش‌های بهداشت روان و اعتیاد: گزارش نشست تخصصی» آورده شده است (منصوری، شریعت، میرزایی، دارالشفا و بوالهری، 2011). تعدادی از مقاله­ها نیز دربرگیرنده نظر تخصصی و ارزشمند مرتبط با موضوع و بیان­کننده دیدگاه­های نو یا بخش­های مغفول­مانده بهداشت روان و اعتیاد است. این مجموعه مقاله بیان­گر دیدگاه­ها و تجربه طولانی متخصصانی است که گاه تنها اشاره­ای از آن­ها می‌تواند ره­گشای بخشی از چالش‌ها و نگرانی‌های سامانه سلامت روان باشد، از جمله می­توان به مقاله­های «سلامت روانی- اجتماعی و راهکارهای بهبود آن» و «برخی از چالش‌های بهداشت روان و اعتیاد در ایران» اشاره کرد که با ارایه گزارشی از روند موجود و نگرانی­ها، به چاره­جویی پرداخته­اند و راهکارهایی برای برون‌رفت از وضعیت موجود بیان کرده­اند (نوربالا، 2011؛ صابری زفرقندی، 2011). روان‌پزشکی جامعه­نگر (اجتماعی) شاید یکی از مهم­ترین زمینه­های نادیده گرفته­شده روان‌پزشکی جامعه امروز ماست. در کشور ما روان­پزشکی به درمان در کلینیک و بیمارستان‌های دربسته به سبک 50 سال پیش منحصر شده است. چند گزارش از اقدامات ارزشمندی که در این زمینه در سال­های اخیر و با ابتکار بخش خصوصی و همکاری دلسوزان دانشگاهی انجام شده است، در این شماره آمده است؛ «گشودن درها؛ مقایسه سامانه سلامت روان ایتالیا، اتریش و ایران»، «گزارش بازدید از یک خانه اسکان حمایتی بیماران روانی» ، «مروری بر برنامه‌های آموزش روان‌پزشکی جامعه­نگر» و «آموزش روان­پزشکی در بهداشت روان: گزارش یک تجربه» از آن جمله هستند (طاهرخانی، 2011؛ زارعی، احمدزاداصل و بوالهری، 2011؛ شریفی، 2011؛ قاسم­زاده، 2011). برنامه ادغام سلامت روان در خدمات بهداشتی اولیه هم به عنوان برنامه­ای با بیش از 20 سال سابقه در کشور مورد توجه قرار گرفته و شریعت و همکاران (2011) در مقاله­ای بررسی­های مربوط به آگاهی، نگرش و رضایت‌مندی مراجعان و کارکنان سامانه سلامت روان را به‌طور نظام­مند مرور کرده‌اند. برنامه­ریزان و مسئولان سلامت روان هم مانند سایر بخش‌ها در سال­های اخیر به کاربرد رایانه و فن­آوری­های نو در گردآوری و تحلیل گزارش­ها روی آورده­اند. دو مقاله «طراحی سامانه ثبت خودکشی در کشور» و «پراکندگی جغرافیایی نیروی انسانی در سامانه ارایه خدمات سلامت روان در سال 1386» از جمله این تلاش‌هاست (حاجبی و همکاران، 2011؛ احمدزاداصل و همکاران، 2011). اعتیاد جنبه دیگری است که تعدادی از مقاله­های این ویژه‌نامه به آن پرداخته­اند. «بررسی کیفی نیازهای زنان برای درمان اعتیاد» و «ارتباط اعتیاد، تاب­آوری و مؤلفه­های هیجانی» از این دست هستند (رحیمی­موقر، ملایری­خواه لنگرودی، دلبرپور احمدی، امین اسماعیلی، 2011؛ محمدی، آقاجانی، زهتاب­آور، 2011).امیدواریم این ویژه‌نامه با پرداختن به برخی از مهم­ترین موضوع­ها و چالش­های بهداشت روان و اعتیاد کشور و بررسی آنها از جنبه­های گوناگون و ارایه راهکارهایی برای برخورد با آنها، نقشی هر چند اندک در بهبود شرایط کشور داشته باشد و شاید که این نشر سندی از تلاش خبرگان و آگاهان و گامی در راه رسیدن به اتفاق­نظر در تحلیل وضع موجود و تلاش برای تأمین سلامت روان جامعه باشد.}, keywords_fa = {چالش، سلامت روان، اعتیاد، ایران}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1349-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1349-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Shariat, Seyed Vahid and Mansouri, Naghme and Gharraee, Banafsheh and Bolhari, Jafar and YousefiNourai, Reza and RahimiMovaghar, Afari}, title = {Attitude, Knowledge, and Satisfaction of Health Personnel and General Population about the Program of Integration of Mental Health in PHC in Iran: Systematic Review}, abstract ={Objectives: To systematically review studies on attitude, knowledge, and satisfaction of health personnel and general population about the program of integration of mental health in PHC in the recent 20 years. Method: International and local databases were electronically searched. Hand searching, reviewing reference lists and personal communications were also done. 11 studies on attitude and knowledge and one study on satisfaction were selected after reviewing full texts of the documents. Results: Most studies were on Behvarzes and general population and few studies assessed other groups. Knowledge of the studied groups were higher than average in most studies. The only satisfaction study suggested a medium, high, and low satisfaction of general population from interpersonal and care delivery, time and cost benefit, and treatment outcomes, respectively. Conclusion: Knowledge and attitude of the personnel and general population seems to be average or higher in most studies. This could be partly due to implementation of the integration program. However, more empirical data is needed to evaluate the issues more specifically.}, Keywords = {attitude, knowledge, satisfaction, mental health}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {85-98}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {آگاهی، نگرش و رضایت‌مندی مراجعان و کارکنان زیرپوشش برنامه ادغام خدمات بهداشت روان در PHC: مرور نظام‌مند بررسی‌های 20 سال اخیر ایران}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر مرور نظام­مند بررسی­های 20 سال اخیر ایران در زمینه آگاهی، نگرش و رضایت­مندی کارکنان و جمعیت عمومی از برنامه ادغام خدمات بهداشت روان در PHC بود. روش: بانک داده­های داخلی و خارجی به روش جست­وجوی الکترونیک بررسی شد. همچنین با روش­های جست­وجوی دستی، جست­وجو بر پایه فهرست منابع و تماس­های شخصی پژوهش­های انجام­شده در این زمینه گرد­آوری و بررسی شد. با بررسی متن کامل پژوهش­های انتخاب­شده، 11 پژوهش مربوط به آگاهی و نگرش و یک پژوهش مربوط به رضایت­مندی وارد بررسی حاضر شدند. یافته­ها: نمونه مورد بررسی در بیشتر این پژوهش­ها بهورز یا جمعیت عمومی بود و درباره دیگر گروه‌ها بررسی کمی انجام شده است. بیشتر بررسی­های انجام­شده نشان­گر بالاتر از حد متوسط بودن آگاهی گروه­های مورد بررسی بود. یافته­های تنها پژوهش مربوط به رضایت­مندی نیز به­ترتیب بیان­گر رضایت نسبی، رضایت زیاد و رضایت کم جمعیت عمومی از شیوه برخورد و ارایه خدمات، صرفه زمانی و اقتصادی و پیامدهای درمانی بود. نتیجه­گیری: به نظر می­رسد آگاهی و نگرش کارکنان و جمعیت عمومی در بیشتر موارد در حد متوسط یا بالاتر است، که این موضوع می­تواند متأثر از اجرای برنامه ادغام باشد. اگرچه برای بررسی دقیق­تر این موضوع لازم است پژوهش­های تجربی مرتبط به­صورت جداگانه انجام شوند.}, keywords_fa = {آگاهی، نگرش، رضایت، بهداشت روان}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1341-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1341-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Sharifi, V}, title = {Community Psychiatry Residency Training Programs across the Globe: A Review}, abstract ={Objectives: Following the approval of the standards for the four-year psychiatry residency curriculum in Iran, training in community psychiatry is now considered as an obligatory 3-month course. Gathering information about the community psychiatry residency programs in other countries could help us in planning and development of an Iranian program. The aim of the current study was to review the programs in different countries. Method: A comprehensive search was performed in various databases using specific keywords such as “residency”, “community”, and “psychiatry”. Moreover, the published training programs of the universities in different countries were obtained. Results and Conclusion: Training varies considerably across different university departments both in the content and methods of the training and duration of the courses. This variation may be due to different needs and/or available community settings. However, some common features emerge for example, didactic teachings are integrated in most programs, residents actively participate in delivering community-based services (such as those in community mental health centers and outreach services), and learning how to work in team-based services is a main objective.}, Keywords = { Community psychiatry, education, medical, review}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {99-105}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {مروری بر برنامه‌های آموزش روانپزشکی جامعه‌نگر برای دستیاران روانپزشکی در کشورهای مختلف}, abstract_fa ={هدف: پیرو تصویب اهداف و ضوابط برنامه چهارساله دستیاری روانپزشکی، آموزش روانپزشکی جامعه­نگر به­عنوان یکی از دوره­های اصلی دستیاری روانپزشکی درآمده است. از آنجا که آگاهی از برنامه‌های آموزش روانپزشکی جامعه­نگر در کشورهای دیگر می­تواند به برنامه­ریزی بهتر آموزش این دوره در کشور ما کمک کند، مرور حاضر با هدف بررسی برنامه­های این دوره آموزشی برای دستیاران روانپزشکی در کشورهای مختلف انجام شد. روش: برای بررسی برنامه‌های موجود، جستجوی مفصلی در بانک­های اطلاعاتی با استفاده از کلید واژه­های مرتبط مانند residency  و community  و psychiatry  انجام شد. همچنین برنامه های دستیاری روانپزشکی دانشگاه­های کشورهای مختلف بررسی شد. یافته‌‌ها و نتیجه‌گیری: در مجموع به نظر می‌رسد آموزش عملی برنامه­های روانپزشکی جامعه­نگر بسیار متنوع است، چه در نوع آموزش­های عملی، چه در مدت و زمان ارائه آن؛ و این تنوع تا حد زیادی وابسته است به نیازها و نیز خدمات جامعه­نگر موجود در هر دانشگاه و کشور. با این حال و به رغم تفاوت­ها، اشتراکاتی هم در اغلب برنامه­ها وجود دارد، از جمله اینکه در اکثر برنامه­ها دروس نظری مدونی نیز برنامه­ریزی شده، دستیاران در ارائه خدمات مبتنی بر جامعه (مانند خدمات مراکز سلامت روان جامعه­نگر و ویزیت در منزل) مشارکت فعال دارند، و ارائه خدمات به صورت تیمی با همکاری دیگر کارکنان بهداشتی و درمانی یک اصل است.}, keywords_fa = {روان­پزشکی جامعه­نگر،آموزش پزشکی،مرور}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1342-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1342-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Hajebi, Ahmad and AhmadzadAsl, Masoud and Zaman, Mahyar and Naserbakht, Morteza and Mohammadi, Navid and Davoudi, Farnoush and SaberiZafarghandi, Mohammadbagher}, title = {Designing a Registration System for Suicide in Iran}, abstract ={Objectives: The goal of the present study was to design a registration system for recording suicide in Iran, capable of designing identification pathways, registration, and report and follow-up of suicide cases and deaths due to suicide. Method: Through library assessments and surveying suicide registration systems in other countries (Denmark, India and WHO), potential methods of suicide in Iran were identified also, potential methods of identifying suicide cases in the country were designed and finalized subsequent to group consultation. Results: Suicide registration forms were designed, using the collected data. In this system: 1- The Health and Treatment Network is considered to be the appropriate site for the collection of data related to suicide, 2- Instances of suicide deaths and suicide attempts will be completely registered, 3- Data will be gathered from treatment centers and other contributing centers in general monthly forms, 4- Mental health attendants will enter the data into the computer system each month, in the suicide registration center affiliated to the health and treatment center, 5- The system will be primarily executed in two universities, 6- Training of target group (managers and personnel) in the primary stages of execution is important. Conclusion: The launch of the system for recording suicidal behavior in the country is the first essential step in the control and prevention of suicide. }, Keywords = { suicide, registry system, Iran}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {106-109}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {طراحی سامانه ثبت خودکشی در کشور}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر طراحی سامانه ثبت خودکشی در ایران با قابلیت طراحی مسیرهای شناسایی، ثبت، گزارش­دهی و پیگیری موارد اقدام به خودکشی و مرگ ناشی از خودکشی بود. روش: با انجام بررسی­های کتاب­خانه‌ای و بررسی سامانه­های ثبت خودکشی در سایر کشورها (دانمارک، هند و WHO)، راه­های بالقوه شناسایی موارد خودکشی در کشور شناسایی، مسیرهای ثبت داده­ها و گزارش­دهی موارد خودکشی طراحی و با به­کارگیری بحث گروهی نهایی شد. یافته­ها: با به­کارگیری داده­های به­دست آمده، فرم­های ثبت موارد خودکشی طراحی شد. در این سامانه: 1- شبکه بهداشت و درمان جایگاه مناسب برای گردآوری داده­های مربوط به خودکشی درنظر گرفته شد، 2- موارد خودکشی منجر به مرگ و موارد اقدام به خودکشی به­طور کامل ثبت می­شود، 3- داده­ها در فرم­های کلی ماهانه از سطح مراکز درمانی و سایر مراکز مشارکت­کننده گردآوری می­شود، 4- در مرکز ثبت موارد خودکشی در شبکه بهداشت و درمان، داده­ها ماهانه به­وسیله مسئول بهداشت روان وارد شبکه نرم­افزاری می­شود، 5- این سامانه نخست در دو دانشگاه پیش­اجرا خواهد شد، 6- آموزش گروه­های هدف (مدیران مراکز و پرسنل) در مراحل نخست اجرای طرح بااهمیت است. نتیجه­گیری: راه­اندازی سامانه ثبت رفتارهای خودکشی در کشور گام اساسی نخستین در برنامه­های کنترل و پیش­گیری از خودکشی در کشور خواهد بود. }, keywords_fa = {خودکشی، سامانه ثبت، ایران}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1343-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1343-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Bolhari, Jafar and Zojaji, Ali and Karimi-Kisomi, Issa and Nazari-Jeirani, Mahboobeh and Tabaee, Sakineh}, title = {Urban Mental Health Service: Primary Health Care Model with Community Participation}, abstract ={Objectives: The aim of the present study was to assess the degree of efficiency of mental health education for non-psychiatrist medical specialists in attracting public cooperation and the provision of mental health in the form of an urban cooperative model. Method: The residents of districts 11, 16, and 18 in municipality area 6 of Tehran were considered as the covered community. 20 volunteers (as mental health contact), three individuals with master degree in clinical psychology or consultation, three psychiatrists, and 15 non-psychiatrist specialists (all from municipality area 6) comprised the subjects of the present study and voluntarily participated in this research. Data were gathered using quantitative (demographic questionnaires, specialists’ survey, and mental health contact survey) as well as qualitative (registering observations and experiences) methods. Data analysis was done via SPSS-15 and using dependent t-test. Results: The findings revealed that the scores of the volunteers and specialists changed from pretest to post-test (p≥0.002). Also, urban mental health contacts identified the districts’ patients subsequent to the training, and referred them to consultation centers, medical specialists, and district hospitals. Conclusion: Teaching mental health concepts to volunteers and medical professionals and involving them in a cooperative fashion in districts can be an efficient method of providing primary mental health services in large cities.}, Keywords = { health contacts, social cooperation, mental health education, primary health services, volunteers}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {110-115}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {خدمات بهداشت روان شهری: الگوی مراقبت‌های بهداشتی اولیه همراه با مشارکت اجتماعی}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی آموزش بهداشت روان به داوطلبان بهداشتی و پزشکان متخصص غیرروانپزشک در جلب مشارکت مردمی و ارایه خدمات بهداشت روان در قالب یک الگوی مشارکتی شهری بود. روش: ساکنان سه محله 11، 16 و 18 منطقه شش شهر تهران به عنوان جمعیت زیرپوشش درنظر گرفته شدند. 20 داوطلب (به­عنوان رابط بهداشت روان)، شش کارشناس ارشد روان­شناسی بالینی یا مشاوره، سه روانپزشک و 15 پزشک متخصص غیرروانپزشک (همگی ساکن منطقه شش شهرداری) آزمودنی­های پژوهش حاضر بودند که داوطلبانه و به­وسیله فراخوان عمومی در طرح شرکت کردند. داده­ها به دو روش کمی (با کاربرد پرسش­نامه­های ویژگی­های جمعیت­شناختی، نظرسنجی پزشکان متخصص و نظرسنجی رابطان بهداشت روان) و کیفی (با ثبت تجربه­ها و مشاهده­ها) گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده­ها با کمک SPSS-15 و به روش آزمون آماری t وابسته انجام شد. یافته­ها: یافته­ها نشان داد نمره­های به­دست آمده از دو پرسش­نامه نظرسنجی رابطان بهداشت روان و پزشکان متخصص در پیش­آزمون و پس­آزمون تفاوت دارد (002/0≥p). هم‌چنین رابطان بهداشت روان شهری پس از آموزش به شناسایی بیماران محله پرداخته، آنها را به مراکز مشاوره، پزشکان متخصص و بیمارستان محلی ارجاع دادند. نتیجه­گیری: آموزش مفاهیم بهداشت روان و درگیری رابطان و پزشکان متخصص در یک الگوی مشارکتی در محله­ها، می­تواند روش مؤثری برای ارایه خدمات مراقبت­های بهداشت روان اولیه در شهرهای بزرگ باشد. }, keywords_fa = {رابط بهداشتی، الگوی مشارکت اجتماعی، آموزش بهداشت روان، مراقبت­های بهداشتی اولیه، داوطلب}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1344-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1344-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {RahimiMovaghar, Afarin and MalayerikhahLangroodi, Zahra and DelbarpourAhmadi, Shahnaz and AminEsmaeili, Masoume}, title = {A Qualitative Study of Specific Needs of Women for Treatment of Addiction}, abstract ={Objectives: The aim of the present study is to assess the specific needs of female substance abusers in the treatment of addiction, in order to contribute to the development of plans and policies aimed at improving services to the mentioned group. Method: 62 women with substance dependence and three service providers, from “Chitgar” and Khaneh Khorshid” treatment centers, participated in this qualitative study. The participants were interviewed during seven sessions of focused group discussion as well as 23 sessions of in-depth individual interviews. Data were gathered using a directory list, and the topics of the list were established based on discussions with the authorities of the mentioned centers, as well as text assessment. The problems of addicted females were divided into general problems, problems related to the treatment period, and post-treatment problems. Also, two separate lists were designed for single and married women. Sessions and interviews were continued to the point of data saturation. Results: Most women considered social stigma, humiliation, family rejection and severe poverty as their major problems. More than one fourth of the subjects were homeless and more than half had experienced physical or sexual abuse in the past. Insufficient numbers of female physicians and the lack of health consultation and education, unsafe environment and inadequate health and welfare facilities, were among the most important limitations. There was also a shortage of psychosocial services, including shelters, vocational activities and care for children in both centers. Conclusion: The expansion of services specifically geared to women’s needs in general, and psycho-social services in particular, is an absolute necessity for the successful treatment of addiction in women.}, Keywords = { women, addiction, treatment, specific needs}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {116-125}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {بررسی کیفی نیازهای زنان برای درمان اعتیاد}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نیازهای ویژه زنان مصرف­کننده مواد در درمان اعتیاد بود تا به تنظیم سیاست­ها و برنامه­ها برای ارایه بهتر خدمت به این گروه کمک کند. روش: در این پژوهش کیفی 62 زن معتاد از دو مرکز درمانی چیتگر و خانه خورشید در گروه­های مختلف سنی، وضعیت تأهل و روش مصرف مواد و سه نفر از مسئولان مراکز طی 7 جلسه بحث گروهی متمرکز و 23 جلسه مصاحبه فردی عمیق مورد مصاحبه قرار گرفتند. یافته­ها با به­کارگیری سیاهه راهنما گردآوری شد؛ گویه­های این سیاهه برپایه بحث با مسئولان این دو مرکز و بررسی متون تدوین شد. مسایل زنان معتاد به سه دسته مشکلات عمومی، مشکلات دوره درمان و مشکلات پس از دوره درمان تقسیم و برای زنان مجرد و متأهل دو سیاهه مخصوص طراحی شد. جلسه­ها و مصاحبه­ها تا رسیدن به اشباع یافته­ها ادامه یافت. یافته­ها: بیشتر زنان انگ اجتماعی، تحقیر و طرد شدن از خانواده و جامعه و فقر شدید را به عنوان اساسی‌ترین مشکل خود بیان کردند. بیش از یک چهارم آن­ها بی‌خانمان بودند و بیش از نیمی از آن­ها سوءاستفاده فیزیکی و جنسی را تجربه کرده بودند. کمبود پزشک زن، مشاور و آموزش­های بهداشتی، محیط ناامن و شرایط نامناسب بهداشتی و رفاهی مهم­ترین محدودیت­ها بود. هر دو مرکز با کمبود خدمات روانی- اجتماعی از جمله پناهگاه جهت نگهداری زنان معتاد، اشتغال­زایی و نگهداری و حمایت از فرزندان روبرو بودند. نتیجه­گیری: گسترش خدمات اختصاصی هماهنگ با نیازهای زنان به­ویژه خدمات روانی- اجتماعی برای افزایش موفقیت درمان اعتیاد زنان به­شدت ضرورت دارد. نظارت و ارتباط تنگاتنگ سازمان‌های متولی با مراکز درمانی موجود در بهبود کیفیت خدمات مؤثر است.  }, keywords_fa = { زن، اعتیاد، درمان، نیاز ویژه}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1345-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1345-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Panaghi, Leili and Pirouzi, Dara and Shirinbayan, Minoo and Ahmadabadi, Zohre}, title = {The Role of Personality and Demographic Traits in Spouse Abuse}, abstract ={Objectives: The purpose of the present study was to assess the relationship of personality traits of female victims with different types of violence, and to determine the role of demographic characteristics (compared to personality traits) in the prediction of violence against women. Method: The present descriptive correlational study was carried out on married women presenting to District Health Centers in the year of 1387. Based on socio-economic status, city districts were divided into low (40 centers), medium (30 centers), and high (15 centers). Thereafter, based on the size and extension of each level, a number of centers were randomly chosen from each district, and finally 396 individuals, who were selected through convenience sampling, completed the Five Factor Inventory and Spouse Abuse Questionnaire. Data analysis was done via SPSS-16 and using Pearson correlation coefficient and multiple regression. Results: Neuroticism, conscientiousness, and extraversion predicted psychological and physical, sexual, and physical violence respectively (p<0.05). Male addiction, male and female age, male education, duration of marriage and not having a child also played roles in the prediction of different types of aggression (p<0.05). Conclusion: Even though personality traits have dominant roles in the prediction of all three types of violence, demographic factors and physical and mental illnesses were also shown to have significant predictive roles in this regard.}, Keywords = { spouse abuse, personality traits, demographic features}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {126-135}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {نقش ویژگی‌های شخصیتی و جمعیت‌شناختی در همسرآزاری}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ویژگی­های شخصیتی زنان قربانی با انواع خشونت و تعیین سهم ویژگی­های جمعیت­شناختی (در مقایسه با عوامل شخصیتی) در پیش­بینی خشونت علیه زنان بود. روش: بررسی توصیفی- همبستگی حاضر در شهر کرمانشاه و روی زنان متأهل مراجعه­کننده به مراکز بهداشتی- درمانی در سال 1387 انجام شد. با درنظر گرفتن وضعیت اجتماعی- اقتصادی، مناطق شهری به سه سطح پایین (40 مرکز)، متوسط (30 مرکز) و بالا (15 مرکز) تقسیم شدند و متناسب با حجم و میزان گستردگی هر سطح، به­طور تصادفی چند مرکز از هر منطقه انتخاب و در نهایت 396 نفر به روش نمونه­گیری در دسترس به دو پرسش­نامه نسخه کوتاه فهرست پنج­عاملی شخصیت (NEO-FFI) و پرسش­نامه همسرآزاری (SAQ) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها با کمک SPSS-16 و به روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه انجام شد. یافته­ها: روان­آزرده­خویی خشونت روانی و جسمی را، وظیفه­شناسی خشونت جنسی را و برون­گرایی خشونت جسمی را پیش­بینی کرد (05/0≥p). اعتیاد مرد، سن زن و مرد، میزان تحصیل مرد، مدت زمان ازدواج و نداشتن فرزند نیز در تبیین انواع خشونت سهم داشتند (05/0≥p). نتیجه­گیری: اگرچه ویژگی­های شخصیتی در تبیین هر سه نوع خشونت سهم قابل­توجه داشتند، عوامل جمعیت­شناختی و بیماری روانی و جسمی نیز قدرت پیش­بینی­کنندگی قابل­توجهی را به خود اختصاص دادند.  }, keywords_fa = { همسرآزاری، ویژگی­های شخصیتی، ویژگی­های جمعیت‌شناختی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1346-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1346-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Mohammadi, Abolfazl and Aghajani, Mitra and Zehtabvar, Gholamhossei}, title = {Addiction and its Relation with Resilience and Emotional Components}, abstract ={Objectives: The aim of the present study was to assess the relation of addiction with protective factors (resilience) and risk factors (depression, anxiety and stress). Method: 346 students of Sharif Industrial University were selected using convenience sampling and completed substance abuse subtle screening inventory - 3 (SASSI - 3), Conner-Davidson Resilience Scale (CD-RISC) and Depression, Anxiety, Stress Scale (DASS). Data were analyzed by SPSS-16 using Pearson’s correlation test, independent t-test, and multivariate regression. Results: Results indicated that anxiety (t= -3.31, p≥0.001), depression (t= -5.55, p≥0.001), and stress (t= -3.37, p≥0.001) were higher in subjects with a higher possibility of substance abuse, and their resilience (t= 3.56, p≥0.01) was lower. Conclusion: The high prevalence of emotional problems and the high probability of substance abuse among students, prioritize the attending to risk factors and preventive interventions.}, Keywords = { addiction, resilience, depression, stress}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {136-142}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {ارتباط اعتیاد، تاب‌آوری و مؤلفه‌های هیجانی}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط اعتیاد با عوامل محافظت‌کننده (تاب­آوری) و عوامل خطر (افسردگی، اضطراب و استرس) بود. روش: 346 دانشجوی فنی دانشگاه صنعتی شریف به­روش دردسترس به پرسش­نامه­های سرندی تلویحی سوء­مصرف مواد (SASSI-3)، مقیاس تاب­آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها با کمک SPSS-16 و به­روش آزمون همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل و رگرسیون چندمتغیری انجام شد. یافته­ها: یافته­ها نشان داد اضطراب (001/0≥p، 31/3- =t)، افسردگی (001/0≥p، 55/5- =t) و استرس (001/0≥p، 37/3- =t) در آزمودنی­هایی که احتمال سوء­مصرف مواد در آن­ها بالاتر بود، نسبت به گروه مقابل بیشتر و میزان تاب­آوری (01/0≥p، 56/2 =t) کمتر بود. نتیجه­گیری: میزان بالای مشکلات هیجانی و احتمال بالای سوء­مصرف مواد در دانشجویان، توجه به عوامل خطرپذیری و مداخله­های پیشگیرانه را در اولویت قرار می­دهد. }, keywords_fa = { اعتیاد، تاب­آوری، افسردگی، اضطراب، استرس}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1347-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1347-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {AhmadzadAsl, Masoud and Shamshiri, Ahmadreza and Hajebi, Ahmad and Naserbakht, Morteza and SaberiZafarghandi, Mohammadbagher and Davoudi, Farnoush}, title = {Geographical Distribution of Human Resources in Mental Health Provision System in 2007}, abstract ={Objectives: The present research was carried out with the aim of providing a geographical map and the distribution of indices related to the distribution of human resources in the mental health system in Iran according to regions covered by different medical universities. Method: This study was carried out using the data present in mental health system reports in the year 2007. Subsequent to the adjustment of indices, data were presented by drawing descriptive and interpolated maps using Arc GIS 9.2. Also, the amount of each evaluated index, minimum, maximum and standard deviation of each index in different areas were reported. Results: In 2007 the nationwide means of covered population to total population of the country, covered urban population to total urban population, covered rural population to total rural population, proportion of covered health centers, to total health centers, proportion of covered health and treatment rural centers to the total, proportion of covered urban health and treatment centers to the total, and the proportion of covered health headquarters to the total were 54.8%, 36.9%, 96.2%, 97.5%, 97.1%, 50.4%, and 41.4% respectively. The individuals providing mental health services comprised: 29282 assistants in nursing, 6529 health workers, 4595 trained general practitioners, 61877 health messengers, 692 psychiatrists, 27 child psychiatrists, 126 psychologists (56 clinical, 70 other ), 652 professionals with master’s degree in psychology (183 clinical, 469 other), 651 social workers, and 214 psychiatric nurses. Conclusion: There is favorable distribution of specialized human resources in the country’s health system, however, there is an disparity between the distribution of specialized human resources and covered population.}, Keywords = { mental health system, geographical distribution, human resources, Iran }, volume = {17}, Number = {2}, pages = {143-150}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {پراکندگی جغرافیایی نیروی انسانی در سامانه ارایه خدمات سلامت روان در سال 1386}, abstract_fa ={هدف: بررسی حاضر با هدف ارایه نقشه جغرافیایی و وضعیت پراکندگی شاخص­های مربوط به پراکندگی نیروی انسانیِ سامانه ارایه خدمات روان در ایران، به تفکیک مناطق زیرپوشش دانشگاه­های علوم‌‌پزشکی انجام شد. روش: این بررسی با به­کارگیری داده­های موجود از گزارش­های سامانه سلامت روان در سال 1386 انجام شد. پس از تنظیم شاخص­ها، داده­ها به­کمک نرم­افزار Arc GIS 9.2 به صورت توصیفی و نمودار درون­یاب نمایش داده شد. همچنین میزان هر یک از شاخص­های بررسی­شده، کمینه و بیشینه و انحراف­معیار هر یک از شاخص­ها در مناطق گوناگون گزارش شد. یافته­ها: در سال 1386 میانگین کشوری هفت شاخص جمعیت زیرپوشش به کل جمعیت کشور، جمعیت زیرپوشش شهری به کل جمعیت شهری، جمعیت زیرپوشش روستایی به کل جمعیت روستایی، نسبت خانه­های بهداشت زیرپوشش به کل خانه­های بهداشت، نسبت مراکز بهداشتی- درمانی روستایی زیرپوشش به کل موارد موجود، نسبت مراکز بهداشتی- درمانی شهری زیرپوشش به کل موارد موجود و نسبت پایگاه­های بهداشتی زیرپوشش به کل موارد موجود به­ترتیب 8/54%، 9/36%، 2/96%، 5/97%، 1/97%، 4/50%، 4/41% بود. تعداد افراد ارایه­دهنده خدمات بهداشت روان در کشور به تفکیک عبارت بود از: 29282 بهورز، 6529 کاردان بهداشت، 4595 پزشک عمومی دوره­دیده، 61877 رابط بهداشت، 692 روان‌پزشک، 27 روان‌پزشک کودک، 126 دکتر روان­شناس (56 نفر بالینی و 70 نفر دیگر شاخه­ها)، 652 کارشناس­ارشد روان­شناسی (183 نفر بالینی و 469 نفر دیگر شاخه­ها)، 651 مددکار اجتماعی و 214 روان‌پرستار. نتیجه‌گیری: پراکندگی تخصصی نیروی انسانی در سامانه سلامت روان کشور خوب است، ولی در پراکندگی نیروی انسانی متخصص نسبت به جمعیت زیرپوشش توازن وجود ندارد.}, keywords_fa = {سامانه سلامت روان، پراکندگی جغرافیایی، نیروی انسانی، ایران }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1348-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1348-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {noorbala, Ahmadali}, title = {Psychosocial Health and Strategies for improvement}, abstract ={Opinion}, Keywords = {Strategies, Improve, Mental Health-Social }, volume = {17}, Number = {2}, pages = {151-156}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {سلامت روانی- اجتماعی و راهکارهای بهبود آن}, abstract_fa ={در اساس­نامه سازمان جهانی بهداشت1 (WHO) سلامت «نه‌تنها نبود بیماری یا معلولیت»، بلکه «حالت بهینه خوب بودن جسمی، روانی و اجتماعی» تعریف شده است (گزارش سازمان جهانی بهداشت، 2001). مفهوم سلامت روانی نیز از نظر WHO چیزی فراتر از نبود اختلال­های روانی و شامل 1- خوب بودن ذهنی، 2- ادراک خودکارآمدی، 3- استقلال و خودمختاری، 4- کفایت و شایستگی، 5- وابستگی میان‌نسلی و 6- خودشکوفایی توانمندی­های بالقوه فکری و هیجانی است (همان­جا). اختلال رفتاری- روانی عبارت است از حالات قابل­توجه بالینی که با تغییر در تفکر، خلق، هیجان یا رفتار مشخص و با ناراحتی و تشویش شخصی و یا اختلال کارکرد زندگی همراه باشد. این تغییرات در گستره هنجار جامعه قرار نمی­گیرند و به­صورت واضح غیرعادی و بیمارگونه و مداوم یا عودکننده هستند (همان­جا؛ سادوک2، سادوک و رالز3، 2009). گرچه WHO از سال 1946 میلادی برای سلامت تعریف سه بعدی زیستی، روانی و اجتماعی را بیان کرده است، اما در بیشتر کشورها دو بعد روانی و اجتماعی سلامت تا حد زیادی به­وسیله متولیان سامانه سلامت و حاکمان کشورها نادیده گرفته شده، که البته کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. از حدود دو دهه پیش WHO نسبت به این بی­توجهی زیان­بار هشدار جدی داده و به نقش نزدیک به 85 درصدی عوامل روانی- اجتماعی تأثیرگذار بر سلامت اشاره کرده است. به دنبال آن کشورهای توسعه­یافته به سرعت راهکارهایی برای اصلاح بهداشت روانی- اجتماعی جوامع خود تدارک دیده، به مرحله اجرا در آورده­اند. به نظر می‌رسد زمان آن فرا رسیده که کشور ما نیز به طرح این موضوع مهم و حیاتی بپردازد؛ این مقاله با هدف بررسی نارسایی­های سلامت روانی- اجتماعی و ارایه راهکارهای بهبود آن، نیز وظایف وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و رسالت فرهنگستان علوم پزشکی ایران در این زمینه تنظیم شده است.بر پایه اظهار نظر سازمان جهانی بهداشت (2001) در سال 1990 میلادی از ده بیماری که بیشترین میزان ناتوانی را در جهان سبب شده­اند، پنج مورد آن مربوط به بیماری­های روانی است (افسردگی اساسی4، سوء­مصرف دارو و الکل5، اختلال خلقی دو قطبی6، اسکیزوفرنی7 و اختلال وسواسی- اجباری8). بر پایه پیش­بینی­های پژوهشگران بین­المللی بار اختلال افسردگی، حوادث و سوانح، عوارض جنگ، خشونت و صدمه به خود از سال 1990 تا سال 2020 به­ترتیب از رتبه چهارم به دوم، نهم به سوم (گفتنی است کشور ما درحال حاضر از این نظر در بدترین وضعیت است)، شانزدهم به هشتم (احتمال افزایش این رتبه پس از حادثه 11 سپتامبر 2001 و واکنش­های پس از آن بیشتر شده است)، نوزدهم به دوازدهم و هفدهم به چهاردهم جابه­جا می­شود (کریستوفر9، آلن10 و لوپز11، 1996). در جدیدترین پیش­بینی WHO بار اختلال افسردگی از سال 2002 به سال 2030 میلادی در کشورهای توسعه­یافته از رتبه چهارم به رتبه نخست و در کشورهای در حال توسعه از رتبه چهارم به رتبه دوم پس از HIV/AIDS می­رسد. همچنین بار بیماری دیابت که یک اختلال روان­تنی است، از رتبه بیستم در سال 2002 به رتبه یازدهم در سال 2030 میلادی کاهش می­یابد (سازمان جهانی بهداشت، 2008). در ایران بار بیماری­های روانی و اختلال­های روانی- رفتاری پس از حوادث عمدی و غیرعمدی، رتبه دوم را در سال 1382 به­دست آورده است (نقوی، 2007). تمامی این پبش­بینی­ها از اهمیت توجه جهانی به سلامت روان در دو دهه آینده حکایت می­کند.بر پایه اظهارنظر کمیسیون عوامل تعیین­کننده روانی- اجتماعی سلامتِ WHO نزدیک 85 درصد عوامل تأثیرگذار بر سامانه سلامت، به­جز عوامل زیستی و ژنتیک است، که به نظر می­رسد در تمامی کشورها، از جمله ایران، نادیده گرفته شده است. اگرچه برای سلامت اجتماعی تعریف و شاخص‌گذاری یکسان جهانی وجود ندارد، متناسب با هر منطقه شاخص­های خاصی به­کار رفته است. از دیدگاه صاحب­نظران ایران شاخص­های سلامت اجتماعی عبارت است از: نبود فرد فقیر، خشونت، تبعیض جنسی، بیکاری و تبعیض قومی- نژادی- منطقه‌ای؛ کنترل رشد جمعیت؛ برابری همگان در برابر قانون؛ رعایت پیمان حقوق بشر و سایر پیمان‌های مرتبط با حقوق انسان؛ آموزش اجباری و رایگان تا پایان دوره راهنمایی؛ دسترسی همگان به خدمات سلامت؛ وجود امنیت و آزادی عقیده؛ احساس رضایت از زندگی؛ زیرپوشش بیمه بودن تمامی مردم؛ توزیع عادلانه درآمدها (حق افراد داده شود و همه برای کسب درآمد فرصت برابر داشته باشند)؛ مشروعیت حکومت نزد مردم؛ انتخاب حاکمان به شیوه مردم­سالارانه و نظارت مردم بر آن­ها (رفیعی، سمیعی، امینی رازانی و اکبریان، 2010).برخی واقعیت­های روانی اجتماعی ایران 1- روند شیوع اعتیاد در ایرانالف- طی 20 سال گذشته از سال 1357 تا 1377 به­طور متوسط میزان بروز سوء­مصرف مواد سالانه 8 درصد رشد داشته و به بیان دیگر به­طور تقریبی هر 12 سال دو برابر شده است. مقایسه این نرخ با نرخ رشد جمعیت، که طی 20 سال گذشته به­طور متوسط 63/2 درصد بوده است، نشان­گر سه برابر بودن میزان رشد بروز سوء­مصرف مواد نسبت به نرخ رشد جمعیت است. همچنین میزان مصرف تزریقی مواد در 10 سال گذشته 330 درصد رشد داشته است، به بیان دیگر رشد متوسط 33 درصدی در هر سال (رحیمی­موقر، محمد و رزاقی، 2002)!ب- پژوهش کیفی بررسی مشکل­های اجتماعی در اولویت ایران (مدنی، وامقی و رفیعی، 2007، به نقل از مدنی، 2008) از افراد صاحب­نظر با کاربرد روش دلفی1 نشان داد 15 مشکل اعتیاد،‌ بیکاری، خشونت، بی­اعتمادی اجتماعی، فقر اقتصادی، فساد، تبعیض اجتماعی، بی­عدالتی در برخورداری از قدرت، نزول ارزش­ها، افزایش میزان جرایم،‌ سیاست­های اقتصادی، معضل ترافیک، مسایل آموزش و پرورش، رعایت نشدن حقوق شهروندی و نابرابری در اجرای قانون مورد اجماع صاحب­نظران است. بنابراین اعتیاد به عنوان مهم­ترین مشکل اجتماعی ایران در نظر گرفته شده است.اثرات مفید موقّت مواد مخدر عبارت است از: دردزُدایی، اضطراب­زُدایی، نشاط­افزایی، جسارت­زایی و مهارگسیختگی و اثرات تداوم در مصرف مواد مخدر عبارت است از ایجاد وابستگی فیزیکی و روانی و تحمل2. مرداب اعتیاد محصول پدیده فریبنده اثرات مفید و گذرای مواد و درگیرشدن در دام پدیده وابستگی و تحمل است.2- یافته­های پژوهشی سلامت روان در ایرانالف- بررسی سلامت روان در ایران (نوربالا، محمد، باقری یزدی و یاسمی، 2000، 2001، 2002 و 2004) روی 35014 نفر از جمعیت بالای 15 سال (نزدیک 001/0 خانوارها) با کاربرد پرسش­نامه سرندی 28 گویه­ای سلامت عمومی3 (GHQ-28) شیوع اختلال روانی در سال 1378 را در کل کشور، استان تهران و شهر تهران به­ترتیب 21 درصد (9/25% زنان و 9/14% مردن)، 2/21 درصد و 5/21 درصد گزارش کرد.ب- همه­گیرشناسی4 اختلال­های روان­پزشکی در ایران (محمدی و همکاران، 2002، 2003 و 2005) روی 25180 نفر از جمعیت بالای 18 سال با کاربرد آزمون 904 گویه­ای برنامه اختلال­های عاطفی و اسکیزوفرنیا5 (SADS) شیوع اختلال روانی در سال 1380 را در کل کشور و استان تهران به­ترتیب 10/17 درصد (4/23% زنان و 8/10% مردان) و 29/14 درصد نشان داد.ج- بررسی سلامت روانی شهر تهران، در راستای پروژه سنجش عدالت در سلامت (نوربالا، باقری یزدی، اسدی­لاری و واعظ مهدوی، 2011؛ نوربالا، باقری یزدی و محمد، 2009) روی 19370 نفر از جمعیت بالای 15 سال شهر تهران با کاربرد پرسش­نامه GHQ-28 شیوع اختلال روانی شهر تهران را 2/34 درصد (9/37% زنان و 6/28% مردان) برآورد کرد. این آمارها در حالی است که بر پایه آمار سازمان جهانی بهداشت (2008) میزان شیوع اختلال روانی در 14 کشور دنیا بین 3/4 درصد در شانگهای چین تا 4/26 درصد در ایالت متحده آمریکا متغیر بوده است.3- ناپایداری در ساختارها، مدیریت­ها، ارزش­ها و تصمیم‌گیری­ها در ایران موارد بسیاری از این ناپایداری­ها در تاریخ پس از انقلاب اسلامی به روشنی به چشم می­خورد.4- روند ازدواج و طلاق در ایرانبر پایه آمار منتشرشده دفتر مطالعات دینی- اجتماعی- روان­شناختی سازمان ملی جوانان ایران (2010) در سال 1388 نسبت به سال 1387 ازدواج یک درصد و طلاق 8/13درصد رشد داشته است، به بیان دیگر رشد منفی نیم درصدی ازدواج و رشد 14 درصدی طلاق در شهرها و رشد 8/4 درصدی ازدواج و 8/12 درصدی طلاق در روستاها! بر پایه آمار منتشرشده سازمان ثبت احوال کشور در 5 سال گذشته (89-1384) طلاق 59/37 درصد رشد مثبت داشته است. یکی از نکات قابل توجه در این مورد آمار بالای طلاق زوج­های جوان میان 20 تا 29 سال است که در تمام این پنج سال تکرار شده است (روزنامه آرمان، 2011).5- روند مصرف داروهای ضداضطراب در ایرانمیانگین مصرف داروهای ضداضطراب در فاصله سال­های 1997 تا 1999 و 2007 تا 2009 در ایران در مقایسه با سایر کشورهای آسیایی، رشد قابل توجه داشته است (قدس، 2010).6- فرار مغزهابر پایه گزارش صندوق بین­المللی پول در سال 2006 ایران در میان 91 کشور توسعه­یافته و در حال توسعه، بالاترین نرخ فرار مغزها را به خود اختصاص داده است، به­صورتی­که سالانه 150000 تا 180000 نفر از افراد تحصیل­کرده به کشورهای دیگر مهاجرت کرده­اند (توکل، 2010).وضعیت موجود و آن­چه که لازم است مورد توجه قرار گیرد، به­صورت خلاصه بدین شرح است: 1- اهمیت سلامت روانی و نیز سلامت اجتماعی در سامانه سلامت کشورها و نیز ایران تا حد زیادی نادیده گرفته شده است. بنابراین برای آینده سلامت روانی و اجتماعی جهان و نیز ایران احساس نگرانی می­شود. 2- آمار اختلال­های روانی در ایران در مقایسه با سایر کشورها وضع خوبی ندارد. 3- جامعه ایرانی، جامعه­ای هیجانی، نگران، غمگین، حرمت­شکن، غیرقابل پیش­بینی و به تعبیر برخی بزرگان و مسئولان غیراخلاقی، قانون­گریز و نظارت­ناپذیر است، که همگی از عوامل خطر بروز اختلال روانی و بیماری­های روان- تنی است. 4- در ایران افراد متأهل نسبت به افراد مجرد، به دلایل گوناگون از سلامت روانی بهتری برخوردار نیستند، موضوعی که جای فکر و نگرانی دارد. 5- در ایران سیر فزاینده آمار طلاق، در شهر و روستا نگران­کننده است که نشان­گر وجود مشکل و آسیب در خانواده و دست کم اختلال در روابط میان­فردی است. 6- مهار نشدن، بلکه رشد سیر شیوع پدیده اعتیاد در ایران، با وجود همه مقابله­های جدی صورت­گرفته پیش و پس از انقلاب، نشان­گر ناموفق­بودن اقدامات انجام­شده بوده، اعتیاد را به مقوله مهم آسیب­زای روانی- اجتماعی کشور تبدیل کرده است. 7- اگر در بعد پیش­گیری از بروز عوامل تنش­زا، در سطح خانواده و اجتماع اقدامی اساسی و بنیادی صورت نگیرد، آینده­ای ناخوشایند برای کشور پیش­بینی می­شود. 8- آموزه­های دینی و موازین اخلاقی و معنوی جدا از نگاه سیاسی و دیدگاه حاکمان دینی، از عوامل مؤثّر در تأمین، حفظ و ارتقای سلامت روانی به­حساب می­آید. 9- زمینه‌سازی برای کاهش نگرانی و ایجاد فضای آزاد و بانشاط، همراه با امنیت و رفاه اجتماعی و برخورداری جامعه از حقوق وکرامت انسانی و قابل پیش­بینی، همگی در سطح نخست پیش­گیری سلامت روانی- اجتماعی قرار می­گیرد، موضوعی که نادیده گرفته شده است و تدبیری جدی می‌طلبد. 10- آگاهی­بخشی به همه اقشار جامعه و همه مسئولان تقنینی، اجرایی، قضایی، نظامی، امنیتی و اطلاع­رسانی درباره عوامل سبب­ساز آسیب­های اجتماعی و اختلال­های روانی و بار این اختلال­ها بر سلامت، فرهنگ و اقتصاد جامعه از اولویت­های بسیار مهم است. در این بخش به استناد مجموعه بحث­های بیان­شده در کمیته طرح جامع سلامت روان کشور، موضوع نامه شماره 20386 مورخ 22/4/1383 جناب آقای سید محمد خاتمی، رییس محترم وقت جمهوری اسلامی ایران (نوربالا و یاسمی، 2004) -که با همکاری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، وزارت رفاه و تأمین اجتماعی، سازمان نظام پزشکی، انجمن علمی روان­پزشکان ایران، انجمن علمی روان­شناسی بالینی ایران، سازمان بیمه خدمات درمانی، انستیتو روان­پزشکی تهران، مرکز ملی تحقیقات علوم پزشکی کشور، سازمان بهزیستی کشور، نماینده­ای از کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی و جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران تدوین شده است- و با بهره­گیری از تجربه­های شخصی، راهبردها و راهکارهایی برای اصلاح سلامت روانی- اجتماعی جامعه ایران بیان می­شود:الف) راهبردهای اختصاصی پیشگیری سطح نخست سلامت روان: 1- انجام بررسی­های دوره­ای نیازسنجی با هدف به­روز کردن اولویت­های ارتقای سلامت روان جامعه، 2- آموزش و آگاه­سازی تمام مردم در مورد سلامت روان، 3- تقویت مهارت­های مرتبط با سلامت روان، مانند مهارت‌های زندگی، مهارت­های فرزندپروری، مهارت­های شغلی و مهارت­های زندگی سالم، 4- ایجاد و تقویت سامانه‌های حمایت اجتماعی، 5- مداخله­های اجتماعی با هدف کاهش استرس و ارتقای سلامت روان، 6- تاب‌آوری فردی1، 7- تقویت شبکه­های ارتباطی محله­ای، مشارکت شهروندان و فعالیت­های محله­ای2، 8- توانمندسازی اجتماعی3، 9- مداخله در بحران برای وضعیت­هایی مانند طلاق، جدایی، بلایا و آسیب­های دیگر، 10- کنترل عوامل خطر شناخته‌شده برخی مشکلات و بیماری­ها مانند خودکشی، خشونت، اعتیاد، صرع، عقب­ماندگی ذهنی و...، 11- پیش‌گیری از کودک­آزاری و دیگر خشونت­های خانگی، 12- دفاع از تمامی برنامه­های مرتبط با سلامت روان، 13- پیش­گیری از بروز تنش‌های خانوادگی و اجتماعی و مدیریت علمی در موارد بروز آن­ها و 14- پایش، ارزشیابی و انجام پژوهش­های ضروری مرتبط. ب) راهبردهای اختصاصی پیشگیری سطح دوم سلامت روان: 1- گسترش کمی و کیفی طرح ادغام بهداشت روان در سامانه مراقبت­های بهداشتی اولیه4 (PHC) در روستاها با هدف سرند، تشخیص، ارجاع، درمان و پیگیری فعال بیماران روانی، 2- گسترش کمی و کیفی طرح بهداشت روان شهرها به­وسیله رابطان بهداشتی، 3- گسترش کمی و کیفی مراکز ارایه خدمات سرپایی و بستری بیماران روان­پزشکی، 4- پوشش بیمه­ای (دولتی، خصوصی و تکمیلی) خدمات روان­پزشکی سرپایی و بستری، 5- عزم عمومی و ملی برای انگ­زدایی از اختلال­های روانی و بیماران روانی، 6- اجرایی کردن اختصاص 10 درصد تخت­های بیمارستان­های عمومی به بیماران روانی و گسترش روان­پزشکی رابط- مشاور، 7- تأمین دارو و تجهیزات به­روز مورد نیاز ارایه خدمات روان­پزشکی، 8- افزایش سهم اعتباری بودجه بهداشت روان از بودجه بهداشت و درمان کل کشور، 9- تأمین نیروی انسانی مورد نیاز گروه بهداشت روان در سطوح گوناگون تخصصی تا رسیدن به استاندارد جهانی، 10- سامان­دهی خدمات روان‌شناختی و مشاوره با هماهنگی مراجع مرتبط، 11- بهبود کمی وکیفی آموزش روان­پزشکی و علوم رفتاری در دوره دانشجویی، کاورزی و تخصصی و 12- انجام بررسی­های دوره­ای مربوط به بروز و شیوع اختلال­های روانی و اعلام روند شیوع و بروز این اختلال­ها به­صورت مستمر به مسئولان و مردم. ج) راهبردهای اختصاصی پیشگیری سطح سوم سلامت روان: 1- ایجاد و گسترش مراکز درمان روزانه5 برای بیماران روانی مزمن، 2- گسترش ارایه خدمات ویزیت در منزل برای بیماران روانی مزمن، 3- گسترش خدمات توان­بخشی و کاردرمانی برای بیماران روانی مزمن، 4- آموزش و حمایت مادی و معنوی خانواده­های بیماران روانی و 5- تقویت و گسترش سازمان­های مردم­نهاد در امر پیش­گیری، درمان و توان­بخشی بیماران روانی.وظایف وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در مورد تأمین، حفظ و ارتقای سلامت اجتماعیلازم است وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور 1- عوامل اجتماعی تأثیرگذار بر سلامت را شناسایی، تعیین محدوده و با موازین بومی و فرهنگی درجه­بندی نماید، 2- تأثیرات جسمی- روانی و حتی اقتصادی عوامل اجتماعی را بر جامعه بررسی نماید، 3- فراز و فرود و سیر عوامل اجتماعی و تأثیر آن­ها را به­طور مداوم بررسی نماید، 4- سهم دستگاه­ها، نهادها و اشخاص (تقنینی، اجرایی، قضایی، انتظامی، خصوصی و...) برهم­زننده سلامت اجتماعی را تعیین و به آن­ها و جامعه اطلاع­رسانی نماید و 5- با فرهنگ­سازی دستگاه­ها، نهادها و اشخاص برهم­زننده سلامت اجتماعی را از تداوم کار باز دارد. به بیان دیگر وزارت بهداشت، به همان صورت که به آلودگی­های زیستی، میکروبی، صوتی و... حساسیت نشان داده، اقدامات به­جا و لازم انجام می­دهد، ضرورت دارد نسبت به تنش­های روانی- اجتماعی و ناهنجاری­های ارتباطی نیز حساس و چاره­جو باشد. بنابراین لازم است برای رسیدن به جامعه­ای آرام و به­دور از تنش، برخوردار از تعادل هیجانی، سرشار از سرور و شادی و پرهیز از غم و خشم افراطی و مراعات­کننده جنبه­های ارتباطی آحاد افراد بر مبنای اخلاق انسانی و الهی، وزارت بهداشت مشوق، بلکه هدایت‌گر سیاست­گذاران، قانون­گزاران، متولیان اجرایی، قضایی، نظامی، انتظامی، امنیتی و ارشادی باشد. وظایف فرهنگستان علوم پزشکی در تأمین سلامت روانی- اجتماعی1- ارسال نامه رئیس فرهنگستان به وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مبنی بر غفلت اساسی در زمینه بهداشت روانی- اجتماعی و ضرورت توجه بیش از پیش به این حوزه برای بهبود ساختار سازمانی، نیروی انسانی، بودجه و اعتبارات به میزان سهم عوامل روانی- اجتماعی تأثیرگذار بر سلامت جامعه، 2- ارسال نامه رئیس فرهنگستان به رئیسان محترم سه قوه، مبنی بر توجه به سلامت روانی- اجتماعی و ضرورت حمایت کامل از وزارت بهداشت و سایر متولیان و دلسوزان این حوزه برای اجرایی­شدن پیشنهادهای ارایه­شده، 3- دیده­بانی و بررسی دقیق وکارشناسانه مستمر شاخص­های سلامت روانی- اجتماعی و بازتاب دادن روند مثبت و منفی آن همراه با پیشنهادهای کارشناسی­شده به وزارت بهداشت و سایر مسئولان مرتبط با هدف بهبود تدریجی سلامت در این حوزه. در پایان به تغییر نعمت از دیدگاه قرآنی اشاره می­شود:الف) ذَٰلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّرًا نِّعْمَهً أَنْعَمَهَا عَلَیٰ قَوْمٍ حَتَّیٰ یُغَیِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ ۙ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ (قرآن مجید، آیه ٥٣ سوره انفال).این، به­دلیل آن است که خداوند، هیچ نعمتی را که به گروهی داده، تغییر نمی‌دهد، جز آن­که آنها خودشان را تغییر دهند؛ و خداوند شنوا و داناست! ب) لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّیٰ یُغَیِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ ۗ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ ۚ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ (قرآن مجید، آیه 11 سوره الرعد).برای انسان، مأمورانی است که پی در پی، از پیش رو و از پشت سرش او را از فرمان خدا [= حوادث غیرحتمی‌] حفظ می‌کنند؛ (امّا) خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد، مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند! و هنگامی که خدا اراده سوئی به قومی (به دلیل اعمالشان) کند، هیچ چیز مانع آن نخواهد شد و جز خدا سرپرستی نخواهند داشت!}, keywords_fa = {سلامت روانی- اجتماعی، راهکار، بهبود }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1353-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1353-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {SaberiZafarghandi, Mohammadbagher}, title = {Some of the Challenges of Mental Health and Addiction in Iran}, abstract ={Opinion}, Keywords = {challenges, mental health, addiction, Iran}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {161-157}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {برخی از چالش‌های بهداشت روان و اعتیاد در ایران}, abstract_fa ={پیرو فراخوان مسئولان محترم مجله روان­پزشکی و روان‌شناسی بالینی ایران برای نظرخواهی از صاحب­نظران حوزه سلامت روان در مورد «چالش­های پیش­روی بهداشت روان و پیش­گیری از سوءمصرف مواد در ایران»، نخستین نشست علمی «بررسی چالش­های سلامت روان و نظام سلامت روان در مراقبت­های بهداشتی اولیه کشور» در سال­روز ولادت امام حسن مجتبی (ع)، برابر با چهارم شهریور سال 1389 هجری شمسی به دعوت انجمن علمی روان­پزشکان ایران، در محل دفتر مطالعات اسلامی انستیتو روان­پزشکی تهران برگزار شد. متن حاضر برداشتی از مهم­ترین چالش­های پیش­روی بهداشت روان است که در آن نشست ارائه شد، چالش­هایی که اگر به درستی به آن پرداخته نشود، تأثیر آن در توقف روند روبه­رشد بهبود سلامت روان کشور دور از انتظار نخواهد بود. امید است این نوشتار آغازی باشد تا صاحب‌نظران با بررسی همه­جانبه و ژرف چالش­های موجود و نقد کارایی نظام سلامت در حوزه سلامت روان و اعتیاد، راه را برای حفظ و بهبود سلامت روان جامعه هموار سازند. به هر میزان موضوع­های مهم اجتماعی مانند سلامت روان و اعتیاد مورد نقد علمی، اگرچه بی­رحمانه، قرار گیرد، جامعه از فواید آن در قالب اصلاح سیاست­ها و عملکردها و کاهش خطاها بهره­مند خواهد شد. 1- نگاه نادرست و نگرش نه­چندان منطقی مردم، متخصصان و سیاست­گذاران سیاسی و بهداشتی به مقوله سلامت روان امروزه اهمیت سلامت روان و تأثیر جدی آن بر بخش‌های دیگر سلامت (جسمی، اجتماعی و معنوی) انکارپذیر نیست. جدا از تعریف سلامت، با توجه به ارتباط نزدیک این بخش از سلامت با بهداشت عمومی و عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت (پرینس1 و همکاران، 2007) می­توان گفت بدون سلامت روان، دست­یابی به بخش­های دیگر سلامت امکان­ناپذیر است (ریبا2، 2010). رنجوری و در معرض آسیب بودن 5 درصد (450 میلیون نفر) مردم جهان (سازمان جهانی بهداشت، 1995) و 21درصد از جمعیت کشورمان (نوربالا، عاطف­وحید، باقری یزدی و یاسمی، 2002) از یکی از ناهنجاری­های روان­پزشکی، مقوله بهداشت روان را به‌عنوان یک اولویت قطعی و اصلی و نه در حد تعارف­های معمول در جهان و ایران اجتناب­ناپذیر کرده است. ایران در اصلاح نگرش­های نادرست به مقوله اختلال­های روان­پزشکی و مشکل اعتیاد، نه تنها در میان عموم مردم، بلکه در میان سیاست­مداران و مدیران ارشد، گام­های بزرگی برداشته است، به­طوری­که امروزه هیچ مسئولی هر چند در حد شعار اهمیت سلامت روان را نادیده نمی­گیرد. ولی با نگاه به آینده باید گفت هنوز راه­های نرفته زیادی در پیش رو است و لازم است گام­های اساسی و بنیادی­تری برداشته شود.2- نامناسب بودن ساختار وکمبود اعتبار مالی ایران یکی از کشورهای پیشرو در ایجاد و گسترش ساختار سلامت روان، به­خصوص در زمینه ارتباط ساختارهای کشوری سلامت روان و اعتیاد در وزارت بهداشت با الگوی ادغام سلامت روان در مراقبت بهداشتی اولیه3 (PHC) بوده است، به‌گونه­ای که نخستین برنامه ملی بهداشت روان کشور در سال 1365 تدوین شد، که هدف آن ادغام برنامه بهداشت روان در نظام مراقبت­های اولیه بود (رحیمی­موقر و همکاران، 2008). ضعف در ساختار مناسب و تعریف­شده برای اطمینان از اجرایی­شدن برنامه­های سلامت روان در سطح کشوری، استانی و شهرستانی مشکلاتی را برای کشورهای منطقه ایجاد کرده است، به­طوری­که در مدیترانه شرقی تنها 12 کشور در حوزه سلامت روان و از میان آنها تنها چهار کشور برای مداخله­های روان­شناختی در موارد اضطراری و بحران­های طبیعی برنامه و سیاست مشخص دارند (یاسمی و همکاران، 2001).بررسی چهار دوره تاریخ روان­پزشکی و بهداشت روان در کشور، از نگهداری رقت­بار بیماران در دارالمجانین (پیش از سال 1320) تا تشکیل نخستین اداره بهداشت روان و آغاز فعالیت­های پژوهشی در حوزه سلامت روان (سال­های 1320 تا 1350)، الگوی خدمات بهداشت روان جامعه­نگر و ارتقای ساختار بهداشت روان به اداره کل با وظایف جدی آموزشی- پژوهشی و برنامه­ریزی کلان بهداشت روان و ایجاد بیمارستان­ها و مراکز جدید درمانی (دهه پنجاه) نشان­گر روند روبه­رشدی است. با این وجود، روند کار مورد رضایت کارشناسان این حوزه نیست، هم­چنان­که تصمیم­گیری­های اتخاذ شده برای نزول شأن سازمانی دفتر سلامت روانی- اجتماعی و اعتیاد وزارت بهداشت با روند یادشده هم­خوانی ندارد. برخلاف تلاش­های مدیریت کلان وزارت بهداشت در دولت نهم مبنی بر حفظ و ارتقای ساختار دفتر مذکور، حداقل در حد اداره کل با مأموریت فعالیت در سه زمینه سلامت روانی، سلامت اجتماعی و اعتیاد، نزول جایگاه دفتر به مشاور معاون وزیر را می­توان نگاه نادرست و کارشناسی­نشده به بهداشت روان در کشور تفسیر کرد. شکاف درمانی1 برای ناهنجاری­های روانی در تمام کشورها بسیار زیاد است؛ شکافی عمیق میان شیوع بیماری‌های روان­پزشکی از یک سو و تعداد افراد دریافت­کننده مراقبت­های اولیه درمانی از سوی دیگر. بنابراین به دلیل وضعیت پیچیده و در معرض تهدید جامعه ما، حذف یا تضعیف ساختار تشکیلاتی می­تواند به عمیق­تر شدن این شکاف در حوزه روان‌پزشکی، به­ویژه در استان­های محروم بینجامد.هدف برنامه­های بهداشت روان نه تنها در حوزه درمان، بلکه در حوزه پیش­گیری و ارتقای امنیت روانی، کاهش فشار و بار اختلال­های روانی است. اجرایی شدن این اهداف نیازمند منابع کافی است و فرایند تأمین منابع بدون وجود ساختار مناسب دشوار است. با وجود گام مثبت ایجاد ردیف اعتباری مستقل برای بهداشت روان و اعتیاد در سال­های پیشین در وزارت بهداشت، سهم بهداشت روان از کل اعتبار سلامت تنها 3درصد بوده است. بدیهی است با افول ساختار مربوطه در وزارت بهداشت، در آینده برای تأمین و افزایش اعتبار، متناسب با مأموریت­ها و گستردگی مداخله­های بهداشت روان، تلاشی صورت نخواهد پذیرفت و در کنار منتفی­شدن اعتبارهای اندک کنونی، شاهد اختصاص بخش قابل­توجهی از منابع مالی به دستگاه­های غیرتخصصی و حتی با کارکردهای غیرسلامت خواهیم بود.3- فرسوده بودن شبکه مراقبت­های بهداشتی اولیهاز سال 1365 در کوران جنگ تحمیلی، دوره چهارم تاریخ بهداشت روان کشور شروع شد. در آن دوره حساس، ادغام خدمات بهداشت روان در مراقبت­های بهداشتی اولیه، امکان پیوند ارایه این خدمات با بدنه بزرگ شبکه­های بهداشتی- درمانی کشور را پایه­گذاری کرد. در این الگو از بیرونی­ترین تا تخصصی­ترین سطح، آموزش، بیماریابی، درمان، ارجاع و پیگیری بیماری‌های مهم روان­پزشکی انجام می­شد. این برنامه طی بیش از بیست سال گذشته گسترش یافته و اکثریت جمعیت روستایی کشور را زیر پوشش داشته است، که خود تحولی انقلابی و انقلابی در ارایه خدمات سلامت روان در کشور بود. متناسب با تغییر ساختار جمعیتی، تحول اقتصادی و سیاسی و توسعه شهرنشینی، این برنامه با گذشت بیش از دو دهه هنوز مورد بازبینی قرار نگرفته است. نبود توان و پویایی لازم در شبکه کنونی، پاسخ­گویی به شرایط امروز را سخت کرده است. بنابراین بازنگری در اهداف و زیرساخت‌های شبکه و ارتقای سطح کمی و کیفی نیروهای محیطی و ستادی ضروری است. در چند سال اخیر بازبینی نظری برنامه کشوری سلامت روان در اداره کل سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد شروع شده بود، که به دلایل برشمرده ادامه کار با مشکلاتی روبه­رو شد.4- مبتنی نبودن آغاز و ادامه برنامه­ها بر ساختارهای ملیدر کنار ضعف در ساختار و نامتناسب بودن اعتبارهای اختصاص­یافته با نیازها و شرایط امروز کشور در حوزه سلامت روان، مبتنی نبودن آغاز و ادامه برنامه­ها بر ساختارهای ملی، مانند کمیته کشوری بهداشت روان، از دیگر چالش­های جدی است. سال­های متمادی به دلایل نامشخص کمیته کشوری سلامت روان فعال نبوده است. از سال 1385 با تدوین آیین­نامه­ای جدید و پس از پی‌گیری­های زیاد، سرانجام با ابلاغ وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، نخستین جلسه با حضور ایشان و معاون سلامت تشکیل شد. فعال شدن کارگروه­ها و تشکیل جلسه­ها امید تازه­ای در دل­ها زنده کرد، تا بتوان برنامه­ها را مبتنی بر عقل جمعی و با پشتوانه کارشناسی به سرانجام رسانید. امید می­رود با تغییر و تحول­های انجام­شده در ساختار وزارت بهداشت، این مهم بار دیگر به فراموشی سپرده نشود.5- وجود دستگاه­های موازی و غیرحرفه­ای در کشور در حوزه سلامت روان و اعتیاد تسلط ساختارهای موازی و غیرحرفه­ای در روند تصمیم‌سازی، تصمیم­گیری و اجرا، چالشی است که اختیار را از دست متولی قانونی و حرفه­ای سلامت کشور، یعنی وزارت بهداشت، ربوده است. با تلاش­ فراوان در سیاست­های کلی برنامه پنجم توسعه، یکپارچگی در سیاست­گذاری، برنامه‌ریزی، ارزشیابی، نظارت و تخصیص منابع عمومی مورد تأکید و تصویب قرار گرفت و پیرو آن، هماهنگ با تبصره 1، بند د، ماده 32 قانون برنامه پنجم توسعه تمامی ارایه­کنندگان خدمات بهداشتی و درمانی کشور (دولتی و غیردولتی) موظف شدند از خط­مشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی پیروی کنند. اصلاح این روند باید با شتاب بیشتر صورت پذیرد تا تمامی خدمات سلامت روان در بستر قانونی و تخصصی و مبتنی بر شواهد علمی قرار گیرد. چندپاره­شدن وظایف نظام سلامت در حوزه اعتیاد و بهداشت روان، آسیبی است که دست­یابی به هدف­های ازپیش­تعیین­شده را ناممکن می­سازد، از سوی دیگر به دلیل ماهیت موضوع­های اجتماعی، در بیشتر موارد مداخله نکردن بهتر از مداخله نادرست است و این چندپارگی ممکن است صدمات جبران­ناپذیری را به دنبال داشته باشد.6- حمایت­های ناپایدار و غیرمؤثر بیمه­ای  هر چند بخش بزرگی از منابع سلامت روان بر درمان­های بیمارستانی متمرکز است، با این حال هزینه­بر بودن بخش­های روان‌پزشکی از چالش­های جدی حوزه درمان است. تعرفه بسیار پایین تخت روز بخش روان­پزشکی، بخش روان­پزشکی را در کنار بخش سوختگی، به یک بخش زیان­ده بیمارستانی تبدیل کرده است. همین موضوع دستورالعمل وزارت بهداشت در مورد اختصاص دست کم 10درصد ظرفیت بستری بیمارستان­های عمومی به تخت­ روان­پزشکی را با وقفه روبه­رو کرده است. در سال 1388 با پیگیری مسئولان امر در دفتر سابق سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد و مداخله و همت معاون سلامت وزارت بهداشت برای نخستین بار در بودجه سالانه، تعرفه تخت روز بیمارستان­های روان­پزشکی برابر با تخت­های داخلی در نظر گرفته شد و با این کار تا حدی از زیان­دهی تخت­های روان­پزشکی کاسته شد. در عین حال پوشش ناکافی و غیرمؤثر حمایت­های بیمه­ای از بیماران و محدود شدن پوشش بیمه­ای به بخشی از خدمات درمانی و پوشش ندادن مداخله­های غیردارویی و شامل نشدن بیماری­های مزمن روان­پزشکی در فهرست بیماری­های خاص (وزیریان، 2003) همچنان از چالش­های پیش­روی سلامت روان کشور است.7- انگ در روان­پزشکی اگرچه کیفیت خدمات بهداشت روان و تأثیر درمان­های روان­پزشکی در طول50 سال پیشرفت روزافزون داشته است (عاطف وحید، 2004)، اما هنوز بسیاری از افراد به بهره­گیری از این خدمات تمایل ندارند، که یکی از دلایل آن وجود انگ است. انگ برچسبی است که موجب تحقیر یا تبعیض فرد یا گروه دارنده آن در جامعه می­شود. از بیم انگ درصد قابل توجهی از مردم، حتی در کشورهای پیشرفته، برای درمان مراجعه نمی­کنند و یا درصورت مراجعه، درمان خود را به شکل درست و کامل ادامه نمی­دهند. بنابراین انگ به افزایش بیماران درمان­نشده و پیرو آن افزایش هزینه­های بهداشتی کشور منجر می­شود. بررسی پیشینه تاریخی انگ و شناسایی عوامل اجتماعی، فرهنگی و تاریخی مرتبط، بررسی روش­های مؤثر در کاهش آن و تقویت نقش رسانه برای افزایش آگاهی­های عمومی راهبردی است که لازم است مورد توجه سیاست­گذاران قرار گیرد (صابری زفرقندی، 2010).گسترش بخش‌های روان- تنی و اختصاص تخت­های روان­پزشکی در بیمارستان­های عمومی، که از سالیان پیش از اولویت­های کاری وزارت بهداشت بوده است، نیز نقش به سزایی در کم‌رنگ­کردن این انگ دارد. افزایش آگاهی از نقش تخریبی کاربرد کلماتی مانند دیوانه، روانی، تیمارستان و دارالمجانین، در گفت­وگوهای عادی، رسانه­ای، فیلم و سریال و به­ویژه در متون قانونی و حقوقی باید مورد توجه قرار گیرد (همان­جا).8- بهداشت روان شهریبه دلیل تغییر ساختار جمعیتی کشور به­سوی افزایش شهرنشینی و به­ویژه حاشیه­نشینی (نقوی و همکاران، 2005)، تغییر و تحول­ سریعِ اولویت­ها و خط­مشی­هایی مورد نیاز است که سال­ها پیش برپایه ویژ­گی­های جمعیت­شناختی آن زمان تدوین شده بوده است. بنابراین لازم است با توجه به یافته­های پژوهشی در زمینه همه­گیرشناسی، نیازسنجی جامعه و ارزیابی برنامه­ها از نظر هزینه- اثربخشی، همچنین توجه به مسایل فرهنگی و اجتماعی، برنامه­های موجود بازنگری شوند. روان‌پزشکی مبتنی بر جامعه می­تواند جایگزین نظام شبکه روستایی و شهری در حوزه سلامت روان باشد، که این مهم با چالش­هایی از جمله تغییر نگاه سیاست­گذاران بهداشتی، نظام بیمه­ای، ابهام در تأمین اعتبار لازم و پیوستگی در تخصیص منابع روبرو است.9- کمبود نیروهای تخصصی بهداشتی و درمانی در حوزه سلامت روان کمبود روان­پزشک، روان­شناس بالینی و پراکندگی ناهمگون آنها در کشور، در کنار کافی نبودن درآمد متخصصان حوزه سلامت روان نسبت به سایر رشته­های پزشکی، چالشی است که بر بسیاری از برنامه­های مؤثر در بخش سلامت روان سایه انداخته است. برای جبران کمبود روان­پزشک در استان­ها و شهرستان­هایی که زیرپوشش شبکه بهداشتی و درمانی هستند، به آموزش پزشکان عمومی برای آشنایی با اختلال­های روان­پزشکی نیاز است. درحال حاضر دوره­های کارآموزی و کارورزی دانشجویان پزشکی در بخش­های روان­پزشکی و دوره­های بازآموزی تا حدی این معضل را کاهش داده است، ولی این دوره­ها بر پایه برنامه از پیش تدوین­شده در یک ساختار ثابت همراه با اختصاص اعتبار لازم و پایدار نیست، حتی هنوز هم مقاومت­هایی در چرایی و چگونگی دوره­های آموزشی روان­پزشکی برای پزشکان عمومی و افزایش ظرفیت پذیرش دستیاران تخصصی روان­پزشکی و گسترش آموزش روان‌شناسی بالینی زیر نظر وزارت بهداشت وجود دارد. به‌ویژه آموزش روان­شناسی بالینی در حوزه غیر از وزارت بهداشت که بخش­های بیمارستانی و بالینی ندارند و این امر منجر به تسلط ناکافی و حداقلی دانشجویان در مواجهه با بیماران می­شود، موضوع درخور توجهی است، که باید به آن پرداخته شود.10- پیش­گیری و درمان سوء­مصرف مواد مخدر موقعیت استراتژیک ایران و قرارگرفتن آن در کنار کشورهایی مانند افغانستان و پاکستان بازار مصرف داخلی مواد مخدر را رونق بخشیده است (وزیریان، 2003). مروری بر برنامه­های کاهش تقاضای مواد در ایران نشان می­دهد که هرچند هیچ کشوری به اندازه ایران در زمینه مبارزه با قاچاق مواد مخدر فعالیت نداشته است. بررسی‌های انجام­شده در زمینه شیوع اعتیاد در ایران در سالیان اخیر، همگی شیوع نسبتاً بالای اعتیاد در کشور را نشان داده­اند (همان­جا). مواد مخدر یکی از مشکل­های اصلی بهداشتی کشور و مسبب شیوع برخی از بیماری­های عفونی است، به­طوری­که حدود 66 درصد موارد گزارش­شده آزمایش مثبت ایدز در سال 1389 به دلیل اعتیاد تزریقی بوده است (مرکز مدیریت بیماری­های وزارت بهداشت، 2010). بنابراین با توجه به شیوع بالای اعتیاد در کشور و مشکلات بهداشتی- اجتماعی ناشی از آن، درنظر گرفتن اعتیاد به عنوان یکی از چند اولویت بهداشتی کشور که سلامت جامعه را به خطر می‌اندازد، بسیار منطقی است که باید برای پیش­گیری و درمان آن برنامه‌ریزی اصولی و گسترده انجام شود. با گسترش دیدگاه بیماری­نگر به معتاد، وزارت بهداشت از سال 1383 برای پیشگیری و درمان اعتیاد، ادغام برنامه پیش­گیری و درمان سوءمصرف مواد در نظام مراقبت­های بهداشتی اولیه را آغاز کرده است، تا امکان اولیه درمان معتادان توسط پزشکان عمومی و متخصصان آموزش­دیده را فراهم نماید. با توجه به توانمندی نسبی ساختاری شبکه بهداشتی درمانی و پوشش نسبتاً کامل آن به­ویژه در مناطق روستایی، در حال حاضر هیچ سازمان و تشکیلات دیگری از توانایی‌های برابر برخوردار نیست (دفتر سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد، 2008). گسترش مراکز درمانی به استان­ها برای تسهیل دسترسی، ورود وزارت بهداشت در امر پیش‌گیری و درمان اعتیاد و گسترش درمان­های دارویی و غیردارویی از جمله کارهای مثبت کشور ارزیابی می­شود. ولی فراوانی مراکز تصمیم­گیرنده، نبود نگاه فراگیر و مسئولانه به اعتیاد، مبتنی نبودن برنامه­ها بر شواهد پژوهشی و علمی، نبود نظام پایش و ارزیابی برنامه­ها، سهم ناچیز متولی سلامت در حوزه سیاست­گذاری، کم­رنگ دیدن نقش ادغام برنامه‌های پیش­گیری و درمان در شبکه بهداشتی درمانی و ناکارآمد شدن برنامه­های اجرا شده به­دلیل دخالت دستگاه‌‌های نامرتبط در دادن مجوز برای راه­اندازی مرکز درمانی از چالش­های مهم نظام سلامت درحوزه درمان و کاهش آسیب ناشی از اعتیاد است.}, keywords_fa = {چالش، بهداشت روان، اعتیاد، ایران}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1354-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1354-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Kharaziha, Shahram}, title = {Plant of Mental Health does not Bear}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {Plant, mental health}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {162-163}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {نهال بهداشت روان به ثمر نمی‌رسد}, abstract_fa ={نمودار تشکیلاتی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به احتمال زیاد با هدف کوچک­سازی دولت دگرگون شد. در تشکیلات جدید، معاونت سلامت این وزارت­خانه دوباره در الگوی ساختاری پیشین، یعنی دو معاونت بهداشت و درمان تعریف شد، با این تفاوت که برخی از زیر­مجموعه­های پیشین این دو معاونت با تغییر نام در بخش­های گوناگون پراکنده و از پوشش معاونت اصلی خارج شدند. در جریان این تغییرهای پرشتاب و چه بسا کارشناسی‌نشده‌ی سازمانی، متأسفانه دفتر سلامت روانی- اجتماعی و اعتیاد استقلال خود را از دست داد. در سال­های اخیر به­دلیل اهمیت و گسترش هشداربرانگیز مشکلاتی مانند نابسامانی­های روانی و آسیب­های اجتماعی و اعتیاد، دفتر سلامت روانی- اجتماعی به­صورت تشکیلاتی مستقل اداره می­شد، ولی اکنون این دفترِ مستقل از حالت مجموعه­ای رو به گسترش به زیر­مجموعه­ای کوچک و حاشیه­ای تبدیل شده است. البته برای نخستین بار نیست که به‌دلیل سیاست­گذاری­های نادرست با بازگشت به نقطه صفر مواجه می­شویم! در شرایطی که سازمان بهداشت جهانی افسردگی را مهم‌ترین بیماری در چند سال آینده اعلام و ستاد مبارزه با مواد مخدر بر لزوم ایجاد ساختار سازمانی مجزا  و مشخص  در دانشگاه­های علوم­پزشکی سراسر کشور تأکید کرده است، ازهم‌گسستگی دفتر سلامت روانِ وزارت بهداشت رویدادی پرسش­برانگیز و شگفت­آور است که به­هیچ­وجه با برنامه‌ریزی­های وزیر و معاون پیشین این وزارت­خانه در مورد فعالیت مستقل حوزه‌های سازمانی سلامت روان و پیشگیری و درمان سوء‌مصرف مواد هماهنگی ندارد. بدیهی است پیامدهای منفی این ناهماهنگی­ها در سطح فراگیر، گریبان­گیر دانشگاه­های علوم­پزشکی خواهد شد که گروه مستقل سلامت روانی- اجتماعی و اعتیاد را راه‌اندازی کرده­اند.تغییر نمودار تشکیلاتی وزارت بهداشت بار دیگر بر پایبند نبودن ما به برنامه­ریزی­های درازمدت مهر تأیید می‌زند، که با تغییر یک مقام ارشد در یک سازمان، بیشتر برنامه­ها و حتی سمت­های اداری آن سازمان به­هم­ ریخته و از ابتدا بازتعریف می­شود! این تغییر نشان داد حرف و ادعای مسئولان و سیاست­گذاران چقدر با عمل فاصله دارد. فعالان سلامت روان در سایه استقلالی که به­دست آورده بودند، با برنامه­ریزی و تلاش­های مستمر خویش کوشیدند تا این نکته را جا بیندازند که اختلال­های روان­پزشکی به­ویژه افسردگی و اعتیاد را نمی­توان مانند دیابت، افزایش فشارخون، هیپوتیروئیدی، فنیل­کتونوری و... تنها یک شاخه مهم از بیماری­های غیرواگیر درنظر گرفت. تلاش آنها برای ضرورتی بود که احساس می­شد: «تعریف دفتر جداگانه برای سلامت روانی و اجتماعی!» و برای جامه عمل پوشاندن به این باور که «نمی­توان بخش سلامت روان را یک بخش وابسته، در حاشیه دیگر بیماری­ها و گروه‌های بهداشتی در نظر گرفت!»  دفتر سلامت روانی- اجتماعی و اعتیاد وزارت بهداشت در سایه استقلال نسبی و سپس کاملی که به­دست آورد، در دو سه سال اخیر بسیاری از موضوع­های به­حال خود رهاشده، دست‌ناخورده و ناپیموده (از جمله برنامه پیش‌گیری از خودکشی، تدوین قانون همه­جانبه سلامت روان، تأمین سلامت روان در بحران و بلایا، برقراری تعامل میان دو سامانه سلامت روان و رسانه، آموزش برنامه مهارت­های زندگی و فرزندپروری، مقابله با کودک­آزاری، درمان اعتیاد با متادون و...) را مورد توجه قرار داد. اداره سلامت اجتماعی را بنیان نهاد و فعال کرد؛ به مستندسازی تجربه­ها توجه کرد (مانند تدوین و انتشار راهنمای درمان بیماری­های روان­پزشکی بزرگسالان، قانون همه­جانبه سلامت روان، راهنمای بیان اخبار خودکشی در رسانه­ها، راهنمای تجویز شوک­درمانی و...)؛ شاخص­های جدید تعریف کرد؛ به ایده­های نو میدان داد و زمینه ایده‌پردازی در گستره‌های گوناگون را فراهم آورد... ولی...از کف رفتن استقلال این دفتر بسیاری از فعالان حوزه‌های علوم روان­شناختی و رفتاری (روان‌پزشکان، روان‌شناسان، مددکاران اجتماعی و...) را نسبت به اجرایی شدن برنامه­های ازپیش تعریف­شده دلسرد کرد و زایمان جنین تراریخته سلامت روان را برای هزار و یکمین بار به عقب انداخت! جنین ناقص­الخلقه­ای که به­نظر نمی­رسد حتی با سزارین هم به­دنیا بیاید! به احتمال نزدیک به یقین، سی سال، شصت سال و شاید صد سال دیگر هم وزیر بهداشت هم­چنان از اهمیت بهداشت روانی مردم سخن بگوید و بر ادغام برنامه‌های سلامت روان در سامانه سلامت تأکید نماید، ادغامی که نه اکنون و نه آن زمان اتفاق نخواهد افتاد!!!}, keywords_fa = {نهال، بهداشت روان }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1356-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1356-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Bahramian, Simi}, title = {Specialist Accompany}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {specialist, accompany}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {164-165}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {همراهی تخصصی}, abstract_fa ={واژه coach به معنای «درشکه»، در زبان انگلیسی ریشه دارد و برای نخستین بار در سال 1830 میلادی در محیط دانشگاهی و در مورد دانشجویانی به­کار برده شد که به هم‌دوره­ای­های خود کمک درسی می­کردند. پس از آن این واژه به­مرور وارد ورزش شد و در حال حاضر نیز در رشته­های گوناگون به­کار می­رود. در اینجا منظور از این واژه، تنها یک مربی برای تقویت توانایی­های ورزشی نیست، بلکه کسی است که هدف­مندانه در ورزشکار انگیزه ایجاد می­کند.درشکه وسیله­ای است که حرکت از یک مکان به مکان دیگر را امکان­پذیر می­سازد. یک درشکه­بان خوب منطقه را می­شناسد، دید کلی و اجمالی دارد و مسافر را از بهترین و امن­ترین راه به مقصد می­رساند. این راهنما از میهمانش پذیرایی می­کند، حالش را جویا می­شود، مناظر بین راه را نشان می­دهد و آگاهانه و خالصانه داده­های مفید در اختیار مسافرش قرار می­دهد. به­این­ترتیب همراهی تخصصی1 فرایندی است هدفدار برای تغییر وضعیت و به بیان دیگر همراهی تخصصی و برنامه­ریزی­شده­ای است برای حل مشکل به­وسیله بالابردن توانایی­های شخصی و مرور منتقدانه روندهای فکری (راجرز2، 2008). تفاوت اصلی همراهی تخصصی و روان­درمانی در اینجاست که در همراهی تخصصی، درمان3 بیماری­های روانی جایی ندارد، اگرچه شیوه­های گوناگون درمانی، از جمله تحلیل رفتار متقابل4، برانگیختگی درمانی5 و حتی برنامه­نویسی عصبی- کلامی6 (NLP) به­کار برده می­شود. این شیوه نخست در مورد مدیران ارشد به­کار برده شد و به­مرور زمان به مدیران میانی، کارمندان و دیگر کارگزاران گسترش پیدا کرد. در حال حاضر همراهی تخصصی در شغل7 برای حل مشکلات شغلی و یا برای رسیدن به یک هدف شخصی یا گروهی در رابطه با سازمان یا شغل به­کار می­رود (رائن8، 2003).اواخر دهه 60 کار گروهی9 در اروپا رواج یافت و هر سازمانی تلاش کرد به نوعی این واژه عملی یا نمادین را به­کار برد. در این دوره بود که مدیران همراهی تخصصی را عهده‌دار شدند. این دگرگونی مشکلات زیر را در پی داشت: 1- به­دلیل تلفیق نقش­ها و تداخل منافع، «بی­طرفی» که از خصوصیات لازم همراهی تخصصی است، خدشه­دار شد، 2- داوطلبانه بودن همراهی تخصصی به شکل حکم اداری و اجباری درآمد، 3- بسیاری از مشکلات و برنامه­ریزی­ها به‌دلیل ارتباط با شخص رئیس یا شغل ریاست بیان نمی­شد. برای حل این مشکل، همراهی تخصصی به کارشناسانی خارج از سازمان واگذار شد، کارشناسانی که بیرون گود نشسته بودند و بنابراین می­توانستند خدمات مفیدتری ارایه دهند.به مرور زمان همراهی تخصصی از حوزه اقتصاد فراتر رفت و جنبه­های گوناگون زندگی افراد را دربرگرفت، به‌گونه­ای که امروزه از همراهی تخصصی در زندگی10 برای حل تنش­های زندگی و رسیدن به هدف­های شخصی یاد می‌شود. حل مشکلات با همراهی یک کارشناس باتجربه، تحلیل موقعیت‌های موفقیت­آمیز زندگی (گذشته، حال و آینده)، برنامه­ریزی برای رسیدن به آرمان­ها و بررسی راه­های گوناگون رسیدن به آن­ها، پیشگیری از استرس، رشد شخصیتی، بازتاب کارکرد شغلی و شخصی و به­طور کلی بالابردن کیفیت زندگی از موضوع­های اصلی همراهی تخصصی زندگی است (اشمیت- تنگر، استال و اشمیت- تنگر، 2007).هم­اکنون در بسیاری ازکشورها همراهی تخصصی هر درمان­گرِ سلامت روان، به­وسیله فرد باصلاحیت دیگر امری رایج است، امید است متخصصان سلامت روان در ایران نیز به این موضوع توجه کرده، آن را جزیی از زندگی حرفه­ای خود در نظر بگیرند.}, keywords_fa = {همراهی، تخصصی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1357-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1357-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {zarei, noushin and AhmadzadAsl, Masoud and Bolhari, Jafar}, title = {Report of a Visit from Supporting Housing for Mental Health Patients}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {visit, supporting housing, mental health, patients}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {166-169}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {گزارش بازدید از یک خانه اسکان حمایتی بیماران روانی (اسفند 1388)}, abstract_fa ={خدمات حمایتی نمونه نوعی مداخله­ بهبودی­محور1 است که هدف آن، قرار دادن بیمار در محیطی رقابتی (مانند شغل، آموزش یا اسکان) و دلخواه بیمار است تا در صورت لزوم خدماتی برای افزایش موفقیت او ارایه شود. این برنامه نقطه مقابل خدماتی است که بیمار را در کارهای غیررقابتی به­کار می­گمارد و یا در برنامه­ها و محیط­های مخصوص بیماران روانی قرار می‌دهد، محیط­هایی که پیشرفت چندانی دربر نداشته، رضایت­مندی کمتری به همراه دارد. در مداخله‌های بهبودی­محور افزون بر اشتغال، آموزش و اسکان، اجتماعی کردن حمایتی2 نیز مورد توجه قرار گرفته است (کاپلاویز3، لیبرمن4 و سیلورستین5، 2009).هر انسانی به محلی برای زندگی نیاز دارد (شپرد6 و مورای7، 2001). اسکان ایمن و قابل­قبول یک جز اساسی در مجموعه خدمات پیچیده و پایه­ای لازم برای نگهداری بیماران مبتلا به بیماری شدید و ناتوان­کننده روانی در جامعه است (کاپلاویز و همکاران، 2009)، این امر کانون تلاش سیستم‌های مراقبت جامعه­محور است (شپرد و مورای، 2001) که بدون آن درمان­ها به شکست خواهد انجامید (کاپلاویز و همکاران، 2009). نکته درخور توجه و تعجب­برانگیز این است که خدمات بهداشت روان و نیز متخصصان بهداشت روان علاقه کمی به موضوع اسکان نشان داده­اند (شپرد و مورای، 2001). موانعی که بیماران روانی را از داشتن سرپناه‌های ایمن و رضایت­بخش بازمی­دارد، عبارتند از: نارسایی در مهارت­های زندگی مستقل و اجتماعی، نشانه­های شدید و اختلال­های شناختی، عوامل اجتماعی مانند انگ، فقر، تبعیض و نیز نارسایی­های سامانه خدماتی. پیامدهای این بی‌توجهی مواردی مانند استفاده نامناسب از خدمات بیمارستان­های عمومی و روان­پزشکی، ایجاد بار برای خانواده و درگیری بیشتر بیماران با سامانه قانونی و کیفری است (کاپلاویز و همکاران، 2009). یکی از اصلی­ترین نیازهای بیماران مبتلا به اختلال­های شدید روان­پزشکی، کمک به آن‌ها برای بازگشت از بیمارستان به خانه است. ترخیص از بیمارستان یا اماکن اقامتی بازتوانی درصورتی­که به­خوبی انجام نشود، می­تواند بر کل زندگی آینده بیماران تأثیر منفی بگذارد (سالتر8 و ترنر9، 2008). در این مورد کارهای گوناگونی انجام شده است؛ در ابتدا تلاش شد تا با به­کارگیری محیط­های زندگی انتقالی، بیماران از محیط­های با نظارت زیاد به محیط‌های با نظارت کم منتقل شوند. مشکل محیط­های انتقالی این بود که به­گونه­ای برنامه­ریزی شده بودند که منجر به اقامت به مدت ثابت در هر مرحله از مراحل اسکان می­شد و بیماران بیشتر برپایه نیازهای سامانه از مرحله­ای به مرحله دیگر انتقال می­یافتند، نه برپایه نیاز­های متغیر خودشان و تغییرهای به­وجودآمده در توانایی­های شخصی­شان. چیزی که در این سامانه وجود نداشت، توجه به تمایل شخصی بیمار برای اسکان بود، سامانه­ای که به­صورت فعال خواسته­های بیماران را مدنظر قرار دهد و مهارت­های مورد نیاز برای یافتن اسکان مستقل را به آنان بیاموزد. یکی از پیشرفت­های سال­های اخیر، تأکید بر اسکان حمایتی است (کارلینگ1، 1993)، که در آن میزان حمایت انجام­شده برپایه نیازهای بیماران است. موضوع اصلی در مراقبت اقامتی، حرکت از مراقبت بیمارستانی تک‌مراقبی2 به سوی ارایه­دهندگان گوناگون انتفاعی و غیرانتفاعی در جامعه بود. در سال 1955 بیش از 155000 تخت بیمارستانی طولانی­مدت در انگلیس و ولز وجود داشت که تا سال 1988 به 36000 مورد کاهش یافت. در این سال­ها به­تدریج نقش بخش خصوصی و عمومی و داوطلبان در ارایه خدمات اقامت به افراد زیر 65 سال (غیر از مراکز نگهداری سالمندان) افزایش یافت (شپرد و مورای، 2001). در سال­های اخیر مشارکت سامانه بهداشت روان و نهادهای اسکان عمومی بیشتر شده است، برای نمونه نهادهای ارایه­دهنده درمان‌های جرأت­مدار اجتماعی3 به­صورت تزایدی یک جزء اقامتی را به عنوان جایگزین بستری در بیمارستان، در برنامه­های خود گنجانده­اند. در برخی نواحی ایالات متحده آمریکا مشارکت میان ارایه­دهندگان خدمات اسکان و مراکز خدمات بهداشت روان دانشگاهی، به تربیت و آموزش نیروهای اسکان در مورد روش­های مؤثر آموزش مهارت­ها و مقابله با رفتارها منجر شده است. هدف این طرح­ها استمرار بیشتر خدمات و انجام مداخله­های مؤثر برای بیماران، میان بیمارستان و جامعه محل زندگی بیماران است. در ایتالیا یافته­های موفقی از تعاونی­های انسان­دوستانه4 گزارش شده است که یک برنامه تلفیق محیط‌های اقامتی شبه­خانواده با روش­های بازتوانی روان‌پزشکی مبتنی بر شواهد است.در سال­های اخیر اسکان حمایتی بیشتر به­کار برده شده است. نکته مهم در کاربرد اسکان حمایتی، حرکت از محیط‌های اقامتی- درمانی دانشگاهی و محیط­های تخصصی متمرکز بر درمان و بازتوانی به خانه­ای ایمن، مطمئن و متعلق به خود فرد، به عنوان پایه­ای برای زندگی پایدار در جامعه است. در این دیدگاه جدید متخصصان محیط اقامت یا روش اقامتی بهتر برای بیمار را انتخاب نمی­کنند، حتی بیماران را برپایه سامانه اقامتی با تخت­های آزاد اسکان نمی­دهند، به­جای آن برپایه فلسفه بهبودی­محور، به فرد کمک می­شود تا شرایط زندگی مناسب خود را برپایه ملاک­ها، اولویت­ها، منابع و نیازهای خود انتخاب کند. بنابراین برای بیمار نقش مستأجر، صاحب­خانه، همسایه و... درنظر گرفته می­شود که با اهداف متقابل توافق­شده با دیگران تمرین می­شود. این امر تا آنجا ادامه می­یابد تا به موفقیت و ثبات فرد در خانه انتخاب­شده بیانجامد. همچنین حمایت اجتماعی، مداخله در بحران، آموزش مهارت­ها در خانه و مشاوره روان­پزشکی در دسترس، به­صورت سازگار با نیازهای متغیر بیمار در اختیار است. کمک­های مالی نیز به­وسیله اداره مسکن و شهرسازی ایالات متحده فراهم می­شود (کاپلاویز و همکاران، 2009). در این فرایند باید با بیمار در مورد آنچه پس از ترخیص می­تواند یا نمی­تواند داشته باشد و این که چه نوع اسکانی برایش امکان‌پذیر است، صحبت شود. این امر باید با بررسی امکاناتِ متفاوت بیماران در مورد محل زندگی مورد توجه قرار گیرد؛ بعضی بیماران خانه­هایی دارند که زندگی با خانواده، به تنهایی، یا به­صورت متناوب با خانواده و به­تنهایی را امکان‌پذیر می­سازد، برخی اصلاً خانه­ای ندارند که پس از ترخیص از بیمارستان به آنجا بروند. برای این افراد گزینه­های احتمالی شامل زندگی کردن مستقل، اسکان حمایتی و یا مواردی مانند زندگی با دوستان، زندگی در محل اسکان افراد بی­خانمان در شهرها یا ماندن در خیابان­هاست (سالتر و ترنر، 2008). از نظر پژوهشی، با وجود یافت شدن 139 مقاله در مورد اسکان حمایتی، در هیچ­یک از آن­ها کارآزمایی­های تصادفی یا نیمه‌تجربی به­کار برده نشده بود. بنابراین هر چند اسکان حمایتی یک مداخله هنرمندانه تلقی شده است، می­تواند همزمان اثرهای متناقضی مانند تشویق وابستگی به درمانگران را نیز دربر داشته باشد، که بررسی این امر نیازمند به­کارگیری گروه کنترل است. همچنین باید در نظر داشت افزون بر یافته‌های مثبت پژوهش­های بدون­شاهد، سیاست بلندپروازانه و جاه­طلبانه اسکانِ مستقل، بدون در نظر گرفتن عواملی مانند سوءمصرف مواد، شبکه اجتماعی فرد، فقر، کیفیت اسکان، فعالیت­های جنایتکارانه موجود در همسایگی و میزان و کیفیت حمایت­ها و کمک­های گروه­های بهداشت روان مبتنی بر جامعه، نمی­تواند اقامت پایداری را فراهم آورد (کاپلاویز و همکاران، 2009). گزارش بازدید از یک خانه حمایتی با آگاهی از نقاط قوت و ضعف موجود در مستندات و شواهد علمی و شرایط موجود اجتماعی، گروهی دربرگیرنده دستیاران روان­پزشکی نخستین دوره روان­پزشکی جامعه­نگر در دانشگاه علوم پزشکی ایران به همراه اساتید مشاور این دوره، بدون اطلاع پیشین در اسفند ماه سال 1388 از یک خانه اسکان حمایتی بازدید کردند. این خانه حمایتی در منطقه 22 تهران قرار دارد که در اواخر سال 1387 برپا شده است. از نظر ویژگی­های فیزیکی، این خانه یک ساختمان استیجاری دوطبقه شمالی با یک حیاط کوچک و سرسبز است. هر طبقه شامل سه اتاق دوتخته با پنجره­های بدون نرده و وسایل و امکانات مبتنی بر نیازهای افراد، آشپزخانه با امکانات مورد نیاز (گاز، یخچال و وسایل آشپزی)، سالن پذیرایی مبله­شده و تلویزیون برای زمان­های فراغت است. در این مرکز فرد می‌تواند تخت و اتاق خود را انتخاب کند، همچنین برای بیمار مناسب­ترین سبک زندگی روزمره شامل تمرین منظم، فعالیت­های تفریحی، کارهای متداول روزانه، مصرف غذای متعادل و خودداری از مصرف الکل و مواد مخدر است که در این مرکز سعی می­شود مورد توجه قرار گیرد.هشت بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیا با سابقه بیش از 10 سال بیماری و عود و بستری­شدن­های مکرر، که نشانه­های مثبت و منفی و اختلال بارز عملکردی در تمامی زمینه­ها داشتند، در این خانه زندگی می­کردند. این بیماران به­دلیل پشت­سر گذاشتن دوره­های آموزشی زمان بستری و ادامه این آموزش‌ها در این مرکز، با نشانه­های بیماری خود، نام بیماری، پیامدهای رفتار روان­پریش و نشانه­های هشدار پیش از بستری به­طور کامل آشنا بودند، داروها و اثر آن­ها را تا حدی می‌شناختند و پذیرش مناسب داشتند. آن­ها به اهمیت درمان دارویی و غیردارویی پی برده، تنظیم دُز دارو را به­طور کامل به پزشک خود سپرده بودند. در این خانه تمرکز بر توانایی­های فرد و علاقه­ او برای انتخاب کارهای منزل بود. همچنین تلاش می­شد حرفه و دانش آموخته­شده پیشین فرد به­کار گرفته شود. برای مثال فردی که تحصیلات ریاضی داشت، در پرداخت قبض­ها و مدیریت پول منزل همکاری می­کرد و فردی که به کارهای عملی علاقه­مند بود، خریدها و تمیز کردن منزل را عهده­دار می­شد. به­طور کلی کارها به­شیوه­ای انجام می­شد که همکاری گروهی، حمایت متقابل و احساس رضایت­مندی در افراد را برآورده سازد. برخی قوانین و مقررات خاص این خانه عبارت بودند از: 1- افراد نباید صبح­ها در منزل بمانند و باید برای شرکت در کلاس­های آموزشی به یک مرکز توان‌بخشی روانی همکار بروند، 2- افراد موظف به انجام وظایف روزانه خود هستند، 3- همگی باید به دستورهای شهردار خانه عمل کنند، 4- هر تصمیم جدید (برای مثال خرید آکواریوم برای منزل) باید با رضایت همه افراد باشد، 5- افراد اجازه خروج از خانه را دارند، البته باید پس از باخبر کردن شهردار، مکان مراجعه را به روان­پزشک یا مددکار مرکز اطلاع دهند، 6- افراد باید تلاش کنند مشکل­های ارتباطی میان خودشان را با کمک شهردار حل کنند و در صورت احساس نیاز و تمایل، برای حل مسأله به روان­پزشک خود مراجعه کنند، 7- باید همگی در انجام امور منزل مشارکت داشته باشند.  نکته قابل­توجه دیگر همدلی کردن افراد نسبت به یکدیگر بود، که با درک نشانه­ها و رفتارهای یکدیگر، برای انتقال آموخته‌های خود به دیگری تلاش کرده، یکدیگر را به مصرف منظم داروها، پرهیز از گوشه­گیری و حضور در کلاس­های آموزشی روزانه تشویق می­کردند. افراد ساکن در این خانه، بدون حضور مستقیم افراد متخصص و حرفه­ای، با توافق همدیگر و هماهنگ با اولویت­ها و علایق خودشان برای ایجاد احساس رضایت­مندی بیشتر _که خود جزئی از کاردرمانی بیماران است_ نقش­های مشخصی را در انجام کارهای روزانه برعهده می­گرفتند. برای مثال یک نفر نقش همیار روان­پزشک و شهردار خانه را برعهده می­گرفت، این فرد که مورد تأیید مرکز و دیگر ساکنان خانه بود، کارها را به­شیوه­ای که مورد علاقه افراد دیگر است، تقسیم می­کرد، برای مثال خرید نیازمندی­های روزمره، پرداخت قبض­ها، تهیه صبحانه و شام و... البته تأمین مالی قبض­ها و سایر هزینه­ها برپایه دریافت هزینه ماهانه از خانواده بیماران، برعهده مرکز توان‌بخشی روانی همکار بود، اما مدیریت انجام و پرداخت آن توسط افراد خانه انجام می­شد. روان­پزشک، روان­شناس بالینی، مددکار اجتماعی و مسئول امور اداری و تدارکات مرکز نیز عملکرد فردی، اجتماعی و کاری افراد را بررسی می­کردند. این بررسی یا در دوره­های آموزشی داخل مرکز انجام می­شد و یا در بازدیدهای تصادفی از خانه. در این بررسی­ها مهارت­های روزانه زندگی، مشارکت با سایر افراد خانه و چگونگی ارتباط­های میان­فردی مورد ارزشیابی قرار می­گرفت. در نهایت روان­پزشک همراه با تیم بازتوانی و مشارکت همیار و نظرخواهی از یک­یک افراد، یک برآورد کلی از کارکرد بیمار، با توجه به چگونگی مدیریت ارتباط‌های میان­فردی، مهارت­های اجتماعی زندگی (پرداخت قبوض و خرید و...)، مهارت­های روزانه زندگی (آشپزی، بودجه­بندی و...)، مشارکت با افراد دیگر و شیوه رویارویی با رفتار دیگران انجام می­داد. روان­پزشک مرکز در زمان­های مورد نیاز مداخله در بحران را نیز انجام می­داد. با این روش امکان نیاز به بستری‌شدن این افراد به نحو چشم­گیری کاهش می­یافت. برنامه یک روز معمولی در این خانه به این شرح است: صبح پس از بیدار شدن از خواب سر ساعت مشخص، فردِ مسئول، صبحانه را برای افراد خانه آماده کرده، پس از خوردن صبحانه و داروها، همه افراد به مرکز مرکز توان‌بخشی روانی همکار رفته، موظف به شرکت در کلاس­های صبح (شامل گروه­درمانی، کاردرمانی و...) هستند. پس از خوردن ناهار، حدود ساعت دو بعدازظهر افراد به خانه برمی­گردند و بعدازظهر را به کارهای مورد علاقه و تفریح (مانند رفتن به پارک، خرید یا دیدار با خانواده) می‌پردازند. گاهی خانواده­ها به دیدن آن­ها می­آیند و با این کار در واقع در درمان و فرایند بهبودی شرکت می­کنند. تمرکز بر خانواده و برگزاری کلاس­های آموزشی مداخله خانواده در روند بهبود بیماری بسیار بااهمیت است. شب­ها افرادِ خانه خودشان مسئول تهیه شام هستند. گاهی نیز پزشک مرکز سرزده و دوستانه به دیدن افراد خانه می­آید.}, keywords_fa = {بازدید، خانه اسکان حمایتی، بیماران روانی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1360-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1360-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {AhmadzadAsl, Masoud and Zareie, Noushin and Bolhari, Jafar}, title = {Criticism of Mental Health Program in Iran}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {program, mental health, Iran}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {170-174}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {نقد برنامه بهداشت روان ایران: گزارشی از تمرین‌های درسی دستیاران روانپزشکی جامعه‌نگر در انستیتو روانپزشکی تهران}, abstract_fa ={نامه به سردبیر}, keywords_fa = {نقد، بهداشت روان، ایران،روانپزشکی جامعه‌نگر}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1361-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1361-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Ghasemzadeh, Mohammadrez}, title = {Training of Psychiatry in Mental Health: Report of an Experince}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {training, psychiatry, mental health, experince}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {175-176}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {آموزش روان‌پزشکی در بهداشت روان: گزارش یک تجربه}, abstract_fa ={یکی از چالش­های پیش­روی بیشتر کشورها بهداشت و سلامت است. در بیشتر کشورها تعداد کارکنان بهداشتی کم و توزیع آن­ها نامناسب است، این مشکل در کشورهای فقیرتر شدیدتر است، زیرا هم منابع کمتر است و هم منابع موجود بیشتر در مناطق شهری متمرکز شده­اند (چها1، وارن2 و مندرسون3، 2010). برای مثال با وجود معیار دست­کم 5/2 نفر کارمند سلامت4 به ازای هر 1000 نفر جمعیت (چن5 و همکاران، 2004)، در کشوری مانند نپال تعداد پزشکان به جمعیت عمومی در شهرها 1 به 1000 و در روستاها 1 به 41000 نفر است (باترورث6، هایز7 و نیوپان8، 2008)، یا در هند 74% پزشکان در شهرها کار می­کنند که فقط 24% جمعیت هند را دربر­می­گیرند (بیسواس9، سرکار10، اوماکنت11، سینگسیت12 و هند13، 2007)، در عراق نیز به ازای هر 300هزار نفر یک روان­پزشک وجود دارد (سادیک14، برادلی15، ال­حسون16 و جنکینز17، 2010). برای حل شدن این مشکلات برنامه مراقبت­های بهداشتی اولیه طراحی و به دنبال آن ادغام بهداشت روان در این برنامه­ها انجام شد. انجام این پروژه در کنیا که از فقیرترین کشورهای دنیاست، پیامدهای مفیدی داشت (جنکینز و همکاران، 2010). در کشور ما نیز ادغام بهداشت روان در مراقبت‌های بهداشتی اولیه از راهبردهای اصلی برنامه سلامت روان است (محیط، شاه‌محمدی و بوالهری، 1998)، که هدف آن ایجاد یک سامانه هرمی ارجاع است، که در قاعده آن داوطلبان بخش سلامت قرار دارند (شریفی، 2009). روان­پزشکی جامعه­نگر که در برابر روان­پزشکی بیمارستانی به­وجود آمد، بر ارایه خدمات به­وسیله گروه­های روان­پزشکی دربرگیرنده روان­پزشک، روان­شناس، مددکار، روان­پرستار و گاه پزشک عمومی تأکید می­کند. این موضوع در آموزش دستیاران تخصصی نیز در نظر گرفته شده است، به­صورتی­که در برنامه آموزشی دستیاران، برنامه­ای سه­ماهه برای آشنایی هر چه بیشتر با  این حوزه تدوین شده است. در یکی از این برنامه­ها دستیاران روان­پزشکی در اردیبهشت ماه سال 1390 برای آشنایی با سطوح گوناگون برنامه مراقبت­های بهداشتی اولیه که برنامه سلامت روان نیز در آن ادغام شده بود، به شهرستان ساوجبلاغ در استان البرز سفر کردند، که گزارش آن بدین شرح است:  پیش از حرکت، هیچ ذهنیت خاصی وجود نداشت. پس از حدود 45 دقیقه به شبکه بهداشت شهرستان ساوجبلاغ استان البرز رسیدیم. هماهنگ با برنامه نزد خانم یکه­فلاح رفتیم، که از پشتکار و علاقه زیاد او به کار، بسیار شنیده بودیم. وقتی در مورد کارش صحبت می­کرد، لذت در تمام وجودش احساس می­شد. هنگام صحبت از برنامه­هایی که به‌صورت آزمایشی18 از سوی انستیتو یا سازمان جهانی بهداشت19 (WHO) در مرکز آن­ها در حال انجام بود، برق شادی و غرور در چشمانش می­رخشید. او آن­قدر گرم و صمیمی برخورد می­کرد که گویی سال­هاست ما را می‌شناسد، هیچ بیگانگی در حضور وی احساس نمی­شد. برنامه‌ای که برای ما درنظر گرفته بود، دعوت از رابطان بهداشت سلامت روان بود. با رابطان بهداشت در مواردی مانند تنظیم خانواده و بهداشت مادر و کودک آشنا بودیم، ولی نخستین بار بود که با رابطان بهداشت در حوزه سلامت روان برخورد داشتیم. حدود 30 نفر خانم که پس از آموزش، به­عنوان رابط در این حوزه کار می­کردند. کار آنان تشویق افراد برای مراجعه به روان­پزشک یا مشاور بود. آنان تعریف می­کردند که هنگام تشویق افراد برای مراجعه به روان­پزشک یا مشاور با برخورد تند آن­ها مواجه می­شوند، ولی با این وجود، کم نبودند رابطانی که موفق شده بودند تعداد زیادی را به مراجعه راضی کنند. به یاد گفته استادم افتادم که می­گفت «زمانی کارشناسان WHO برای بازدید از اجرای برنامه مراقبت سلامت اولیه1 (PHC) به ایران آمده بودند، پس از دیدن نمودار سازمانی پرسیده بودند پس جای مردم کجاست؟ تمام این برنامه که دولتی است»، و حالا در جواب آنان می­توانستیم بگوییم این هم مردم عاشق ما! به دلیل محدودیت وقت، این جلسه خیلی سریع به پایان رسید. پس از آن راهی یک مرکز بهداشت شهری شدیم که روان­پزشک نیز در آن­جا مستقر بود (سطح سوم تخصصی بهداشت روان در شبکه شهرستان)، قرار شد در آنجا چند بیمار را ویزیت کنیم. اگر تا کنون به دلیل وابستگی دانشگاه محل تحصیل به انستیتو روان­پزشکی، می­توانستیم به‌جز بیماران اسکیزوفرنیا2 و دوقطبی3 بیمارستانی، مراجعان دیگری نیز داشته باشیم، در این­جا می­توانستیم بیماران متفاوت دیگری را نیز ببینیم. برخلاف بیماران انستیتو که بیشتر سواد و حمایت خانوادگی بالا دارند، در این­جا دختری را می­دیدی که از پدر معتادش می­گفت، زنی که گریه می­کرد و از کتک‌زدن‌های شوهرش می­نالید... چه پاسخی به او می­دادیم که با تمام وجود می­خواست یاریش دهیم تا داستان سبز رویش را دوباره زمزمه نماید؟ آیا می­شد او را تنها با دارو به خانه فرستاد؟ آیا یک سیتالوپرام4 دوای دردش بود؟ چشم­ها را باید شست، جور دیگر باید دید...}, keywords_fa = {آموزش، روان‌پزشکی، بهداشت روان، تجربه }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1362-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1362-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Mansouri, Naghmeh and SeyedVahid, Seyed Vahid and Mirzaie, Mosleh and Daroshaffa, Yashar and Bolhari, Jafar}, title = {Challenges of Mental Health and Addiction: Report of an Expert Panel}, abstract ={Scientific Report}, Keywords = {challenges, mental health, addiction, expert panel}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {177-184}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {چالش‌های بهداشت روان و اعتیاد: گزارش نشست تخصصی}, abstract_fa ={گزارش علمی}, keywords_fa = {چالش، بهداشت روان، اعتیاد، نشست تخصصی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1355-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1355-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Taherkhani, Hami}, title = {Opening the Doors: Comparison of Mental Health Systems in Italy, Austria, and Iran}, abstract ={Short Report}, Keywords = {comparison, mental health, systems, Italy, Austria, Iran}, volume = {17}, Number = {2}, pages = {185-189}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {گشودن درها؛ مقایسه سامانه سلامت روان ایتالیا، اتریش و ایران}, abstract_fa ={گزارش کوتاه}, keywords_fa = {سامانه، سلامت روان، ایتالیا، اتریش، ایران}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1358-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1358-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Shareh, Hossein and Gharraee, Banafsheh and AtefVahid, Mohammad Kazem}, title = {Comparison Between Metacognitive Therapy, Fluvoxamine and Combined Therapy in the Improvement of Thought Control Strategies and Stop Signal Criteria in Obsessive Compulsive Disorder}, abstract ={Objectives: This study was conducted to compare the efficacy of metacognitive therapy (MCT), fluvoxamine and the combination of MCT with fluvoxamine, in improving thought control strategies and stop signal criteria in patients with obsessive-compulsive disorder (OCD). Method: Twenty one individuals among outpatients with OCD presenting to clinics in Tehran were selected and randomly divided into three groups: metacognitive therapy, fluvoxamine (50-300 mg/d) and combined therapy. All groups received 10 days of treatment. The Thought Control Questionnaire (TCQ) and Stop Signal Questionnaire (SSQ) were administered pre-treatment and post-treatment to all subjects. Kruskal Wallis test, Mann-Whitney U-test, and ANCOVA were used to analyze data. Results: In comparison with fluvoxamine, MCT and combined treatment led to significant improvements in worry, self-punishment and reappraisal strategies of thought control and stop signal criteria (p<0.01). There was no significant difference between MCT and combined therapy. Conclusion: MCT and combined treatment are more effective than fluvoxamine (50-300 mg/d) in improving thought control strategies and stop signal criteria in patients with OCD. Adding medication to MCT does not improve the patients’ outcome.}, Keywords = { thought control strategies, stop signal criteria, obsessive-compulsive disorder, metacognitive therapy, fluvoxamine}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {199-207}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {مقایسه درمان فراشناختی، فلووکسامین و درمان ترکیبی در بهبود راهبردهای کنترل فکر و نشانه‌های توقف در اختلال وسواسی- اجباری}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی میزان بهبود راهبردهای کنترل فکر و نشانه­های توقف آداب وسواسی بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- اجباری (OCD) با درمان فراشناختی در مقایسه با فلووکسامین و درمان ترکیبیِ فراشناختی با فلووکسامین بود. روش: از میان بیماران سرپایی مراجعه‌کننده به کلینیک­های شهر تهران، 21 بیمار مبتلا به OCD انتخاب شده، به­طور تصادفی به یکی از سه گروه درمانی فراشناختی، فلووکسامین (50 تا 300 میلی‌گرم در روز) و ترکیبی اختصاص یافتند. هر سه گروه به مدت 10 هفته مورد درمان قرار گرفتند. آزمودنی­ها پیش و پس از درمان، به پرسش‌نامه‌های کنترل فکر (TCQ) و نشانه­های توقف (SSQ) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها به‌کمک آزمون­های آماری کروسکال­والیس، Uمن­ویتنی و تحلیل کوواریانس یک­طرفه انجام شد. یافته‌ها: درمان فراشناختی و ترکیبی در مقایسه با فلووکسامین منجر به بهبود راهبردهای نگرانی، خودتنبیهی، ارزیابی دوباره و نشانه­های توقف شدند (01/0p<). تفاوت معناداری میان درمان‌های فراشناختی و ترکیبی وجود نداشت. نتیجه‌گیری: درمان‌های فراشناختی و ترکیبی در بهبود راهبردهای کنترل فکر و نشانه­های توقف آداب وسواسی بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- اجباری مؤثرتر از فلووکسامین (300-50 میلی‌گرم در روز) هستند. افزودن دارو به درمان فراشناختی منجر به بهبود بیشتر بیماران نمی­شود.  }, keywords_fa = { راهبردهای کنترل فکر، نشانه­های توقف، اختلال وسواسی- اجباری، درمان فراشناختی، فلووکسامین}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1415-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1415-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Motabi, Fereshteh and Fata, Ladan and Moloodi, Reza and Ziai, Kaveh and Jafari, Heli}, title = {Development and Validation of Depression-Related Beliefs Scale}, abstract ={Objectives: According to Beck's cognitive theory, dysfunctional core beliefs are developed by stressful life experiences. In addition, depressive episodes could be considered as stressful events. Thus, it is assumed that patients with depressive disorder experience beliefs about depression and its outcome, due to repeated episodes of depression. The aim of this study was to develop an instrument for measuring maladaptive beliefs about depression and assess its psychometric features. Method:  A three stage approach was used. In the first stage an item pool was developed and its face validity was approved by a focus group.  Subsequently, 698 students of Ghazvin University completed Beck Depression Inventory-II and Depression Beliefs Scale (DBS), developed in the previous stage. 433 subjects completed the DBS again after 14 days. In the third stage, in order to assess discriminant validity, 93 subjects in three groups of patients with recurrent major depressive disorder (N=34), patients with first episode of major depressive disorder (N=29), and non-clinical subjects (N=30) participated in sad mood induction task and then completed DBS. Results: Exploratory factor analysis and Varimax rotation identified four factors related to depression, described as "lack of control on depression", "Catastrophizing", "worthlessness", and "incapability". Also, DBS and its subscales showed satisfactory discriminant validity, convergent validity, internal consistency and test-retest reliability. Conclusion:  Identified subscales in DBS reflect concepts of Beck's cognitive theory and Teasdale's differential activation hypothesis about relapse in depression. Also, these results provide preliminary evidence about desirable validity and reliability of DBS. However, psychometric properties of the scale should be assessed in patients with other types of depressive disorders such as  dysthymia.}, Keywords = { depression-related beliefs scale, major depressive disorder, exploratory factor analysis}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {208-217}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {تدوین و بررسی روایی و پایایی مقیاس باورهای مربوط به افسردگی}, abstract_fa ={هدف: بر اساس نظریه شناختی بک باورهای هسته­ای ناکارآمد در نتیجه تجربیات دردناک شکل می­گیرند. از طرف دیگر، دوره­های افسردگی نیز تجربه­ای دردناک به‌شمار می­آیند. بنابراین، فرض بر این است که افراد افسرده در نتیجه تجربه دوره‌های مکرر افسردگی، باورهایی را درباره افسردگی و پیامدهای آن تجربه می­کنند. هدف مطالعه حاضر ساخت یک مقیاس برای سنجش باورهای مربوط به افسردگی و بررسی ویژگی­های روانسنجی آن بود. روش: برای انجام پ‍ژوهش حاضر از یک رویکرد سه­مرحله­ای استفاده شد. در مرحله نخست، یک مجموعه ماده تدوین و اعتبار صوری آن توسط یک گروه متمرکز تأیید شد. در مرحله دوم، 698 دانشجوی دانشگاه قزوین به ویراست دوم پرسش­نامه افسردگی بک و مقیاس باورهای مربوط به افسردگی – تنظیم­شده در مرحله پیشین- پاسخ دادند. 433 نفر از آزمودنی­های فوق پس از 14 روز مجدداً مقیاس باورهای مربوط به افسردگی را کامل کردند. در مرحله سوم، برای بررسی روایی افتراقی، 93 آزمودنی در سه گروه افسرده اساسی دارای سابقه عود (34 نفر)، افسرده اساسی بار نخست (29 نفر) و گروه غیر بالینی (30 نفر) قرار گرفتند و پس از شرکت در تکلیف القای خلق افسرده مقیاس باورهای مربوط به افسردگی را کامل کردند. یافته­ها: تحلیل عاملی به روش مؤلفه­های اصلی و روش چرخش واریماکس چهار عامل «عدم کنترل بر افسردگی»، «فاجعه­سازی»، «بی‌ارزشی» و «ناتوانی» را برای مقیاس باورهای مربوط به افسردگی نشان داد. هم‌چنین، مقیاس باورهای مربوط به افسردگی و عامل­های آن از روایی افتراقی، روایی همگرایی، هم‌سانی درونی و پایایی آزمون- بازآزمون رضایت­بخشی برخوردار بودند. نتیجه­گیری: عامل­های ظاهرشده در مقیاس باورهای مربوط به افسردگی مفاهیم مورد بحث در نظریه­های شناختی بک و تیسدل در تبیین عود اختلال افسردگی اساسی را منعکس می­کنند. هم­چنین یافته‌های این مطالعه شواهد اولیه را در مورد روایی و پایایی مطلوب این مقیاس فراهم می­کنند. اما خصوصیات روان‌سنجی این مقیاس باید در مورد افراد مبتلا به سایر اشکال اختلال افسردگی (مانند اختلال افسرده‌خویی) مورد بررسی قرار گیرد.}, keywords_fa = {مقیاس باورهای مربوط به افسردگی، اختلال افسردگی اساسی، تحلیل عاملی اکتشافی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1416-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1416-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {ZadehMohammadi, Ali and Ahmadabadi, Zohreh and Heidari, Mahmou}, title = {Construction and Assessment of Psychometric Features of Iranian Adolescents Risk-Taking Scale}, abstract ={Objectives: To develop and evaluate the validity and reliability coefficients of Iranian Adolescents Risk-taking Scale (IARS) and its subscales was the aim of the current study. Method: After reviewing the proposed instruments in this field, and with considering the cultural features and circumstances of the Iranian society, the Iranian Adolescents Risk-taking Scale (IARS) was developed in 38 items. 1204 students were selected from Tehran high schools using multistage sampling, and all subjects completed IARS. Data were analyzed using exploratory factor analysis and goodness of fit index. Results: Exploratory factor analysis indicated that IARS is a 7 dimensional scale, which explains 64.84% of the overall risk variance. The Cronbach’s alpha for the total scale and subscales were 0.94 and 0.74-0.93 respectively. Conclusion: The psychometric properties of IARS are consistent with the cultural indices of Iranian society.}, Keywords = {risk-taking, adolescent, validity, reliability, factor analysis}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {218-225}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {تدوین و بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی}, abstract_fa ={هدف: تدوین مقیاسی برای سنجش خطرپذیری نوجوانان و تعیین اعتبار و ساختار عاملی آن هدف پژوهش حاضر بود. روش: پس از بررسی ابزارهای این حوزه و درنظرگرفتن شرایط فرهنگی و ویژگی‌های اجتماعی جامعه ایران، مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (IARS)، در 38 گویه تنظیم شد. 1204 دانش­آموز مقطع دبیرستان به روش نمونه‌گیری چندمرحله­ای از مناطق آموزش و پرورش شهر تهران انتخاب شدند و به IARS  پاسخ دادند. داده­ها به روش تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی تحلیل شدند. یافته­ها: تحلیل عاملی اکتشافی با مؤلفه­های اصلی نشان داد که IARS مقیاسی هفت‌بعدی است، که 84/64 درصد واریانس خطرپذیری را تبیین می­کند. میزان آلفای کرونباخ کل مقیاس و خرده‌مقیاس­ها به­ترتیب 94/0 و 93/0-74/0 بود. نتیجه­گیری: ویژگی‌های روان­سنجی IARS مناسب و هماهنگ با شاخص­های فرهنگی جامعه ایران است.  }, keywords_fa = { خطرپذیری، نوجوانان، اعتبار، پایایی، تحلیل عاملی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1417-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1417-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Motaghipour, Yasaman and Shams, Jamal and Salesian, Niloofar and Sharifi, Vandad and AlaghbandRad, Jav}, title = {Cultural Adaptation, Validity and Reliability of Persian Version of Experience of Caregiving Inventory in Families of Patients with Severe Mental Disorders}, abstract ={Objectives: This study aims to evaluate the cultural adaptation, validity and reliability of the Persian version of Experience of Caregiving Inventory (ECI) in families of patients with severe mental disorders. Method: After the translation and cultural adaptation of ECI, 225 family members of patients with severe mental disorders completed the ECI, the General Health Questionnaire (GHQ-28) and a demographic questionnaire. The Split half test was used to assess reliability. To determine internal consistency, Cronbach’s alpha test and the concurrent validity was calculated by Pearson’s correlation between the GHQ-28 and the ECI total negative score. Results: Reliability of the Inventory as assessed by the Spearman-Brown correlation coefficient was 0.80. The range of the Cronbach’s alpha for each subscale, total negative score and total positive score was 0.51 to 0.90. Pearson’s correlation between the GHQ-28 score and the total negative score was 0.37 (p<0.01).  Conclusion:  The Persian version of the ECI has good reliability and validity for family members of patients with severe mental disorders.}, Keywords = {Experience of Caregiving Inventory, cultural adaptation, validity, reliability}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {226-231}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {سازگاری فرهنگی و بررسی روایی و پایایی نسخه فارسی پرسش‌نامه تجربه مراقبت از بیمار در خانواده بیماران مبتلا به اختلال‌های شدید روانپزشکی}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف سازگاری فرهنگی و بررسی روایی و پایایی نسخه فارسی پرسش­نامه تجربه مراقبت از بیمار (ECI) در خانواده بیماران مبتلا به اختلال­های شدید روانپزشکی انجام شد. روش: پس از برگردان ECI و پشت‌سر گذاشتن مراحلی برای سازگاری فرهنگی، 225 نفر از اعضای خانواده بیماران مبتلا به اختلال‌های شدید روانپزشکی به ECI، پرسش‌نامه سلامت عمومی (GHQ-28) و پرسش­نامه جمعیت‌شناختی پاسخ دادند. پایایی به دو روش دونیمه­سازی و آلفای کرونباخ و روایی به دو صورت هم‌زمان (همبستگی با GHQ-28) و همگرا (همبستگی خرده­مقیاس­ها با هم و با نمره کل) ارزیابی شد. یافته­ها: پایایی با کاربرد ضریب همبستگی اسپیرمن- براون 80/0 و میزان ثبات درونی (آلفای کرونباخ) برای خرده­مقیاس­ها، نمره کل منفی و نمره کل مثبت 90/0-51/0 به­دست آمد. ضریب همبستگی پیرسون میان نمره کل منفی ECI و GHQ-28 نیز 37/0 (01/0p<) بود. نتیجه‌گیری: ECI برای اعضای خانواده بیماران مبتلا به اختلال‌های شدید روانپزشکی روایی و پایایی قابل­قبولی دارد.  }, keywords_fa = { پرسش‌نامه تجربه مراقبت از بیمار، سازگاری فرهنگی، روایی، پایایی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1418-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1418-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {RahimianBoogar, Eshagh and Besharat, Mohammad Ali and MohajeriTehrani, Mohammadreza and Talepasand, Siavash}, title = {Predictive Role of Self-Efficacy, Belief of Treatment Effectiveness and Social Support in Diabetes Mellitus Self-Management}, abstract ={Objectives: The aim of this research was to study the predictive role of self-efficacy, belief of treatment effectiveness, social support and doctor-patient relationship on diabetes Mellitus self-management. Method: 500 type II diabetes outpatients (245 men and 255 women) presenting to Shariati Hospital in Tehran were selected by convenience sampling. The subjects completed the scales related to diabetic self-care, self-efficacy, belief of treatment effectiveness, social support and doctor-patient relationship. Data were analyzed using Pearson correlation coefficient and multiple regression analysis. Results: There was a significant and positive relationship between self-efficacy, belief of treatment effectiveness, doctor-patient relationship, social support and diabetes self-management (p<0.001). Self-efficacy, belief of treatment effectiveness and social support were capable of predicting diabetes self-management variance significantly (F=1.326, df=3 and 310, p<0.001) and explain 89% of diabetes self-management. Conclusion: Belief of treatment effectiveness, social support and especially, self-efficacy, are important self-management activities in diabetes Mellitus. Therefore, provision of improvement and enrichment programs for self-efficacy, are helpful for the improvement of self-care behaviors and the reduction of diabetes Mellitus associated harm.}, Keywords = {diabetes Mellitus self–management, self-efficacy, belief of effectiveness of treatment, social support, doctor-patient relationship }, volume = {17}, Number = {3}, pages = {232-240}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {نقش پیش‌بین خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان و حمایت اجتماعی در خودمدیریتی دیابت قندی}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش پیش­بین خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و رابطه پزشک- بیمار در خودمدیریتی دیابت قندی بود. روش: 500 (245 مرد و 255 زن) بیمار سرپایی مبتلا به دیابت نوع II مراجعه­کننده به درمانگاه­های بیمارستان شریعتی تهران به‌شیوه در دسترس به مقیاس­های خودمراقبتی دیابت، خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و رابطه پزشک- بیمار پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها به روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام شد. یافته­ها: میان خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، ارتباط پزشک- بیمار و حمایت اجتماعی با خودمدیریتی دیابت رابطه مثبت و معنادار به­دست آمد (001/0p<). خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان و حمایت اجتماعی توانستند تغییرهای خودمدیریتی دیابت را پیش­بینی کنند (001/0≥p، 310 و 3=df، 326/1=F)، به­طوری­که  89% خودمدیریتی دیابت به­وسیله این سه متغیر تبیین شد. نتیجه­گیری: باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و به­ویژه خودکارآمدی در انجام فعالیت­های خودمدیریتی دیابت مهم هستند و بنابراین تدارک برنامه­های بهبود و تقویت خودکارآمدی، برای ارتقای رفتارهای خودمراقبتی و کاهش آسیب­های همراه دیابت سودمند است.}, keywords_fa = {خودمدیریتی دیابت، خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی، رابطه پزشک- بیمار }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1419-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1419-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Abdi, Reza and BakhshipourRoudsari, Abbas and MahmoodAliloo, Maji}, title = {The Sensitivity Level of Behavioral Approach and Inhibition Systems in Substance Abusers, Smokers and Normal Subjects}, abstract ={Objectives: The aim of the present study was to examine the sensitivity level of Behavioral Approach System (BAS) and Behavioral Inhibition System (BIS) as probable predisposing factors for substance abuse. To this end, the difference of sensitivity levels of BAS and BIS were assessed in substance abusers, cigarette smokers, and normal individuals. Method: The present causal-comparative study compared the sensitivity levels of approach and inhibition behavioral systems in the following three groups: substance abusers (n=43), cigarette smokers (n=45) and normal individuals (n=55), using BIS/BAS scales. Data were analyzed using c2 distribution, one way analysis of variance, multivariate analysis of variance, and follow-up tests. Results: The scores of BAS subscale in substance abusers and cigarette smokers were higher than that of normal individuals (p≥0.05), but there was no difference in this regard between substance abusers and smokers. In the BIS subscale, the cigarette smokers scored higher than the other two groups (p≥0.05). Conclusion: Substance abusers and smokers have a more sensitive BAS than normal individuals, which predisposes them to appetitive behaviors. These findings are in line with the Reinforcement Sensitivity Theory, which predicts a relation between BAS, appetitive behaviors and substance abuse.}, Keywords = {substance abuse, behavioral approach, behavioral inhibition, reinforcement sensitivity theory}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {241-247}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {میزان حساسیت سامانه‌های گرایش و بازداری رفتاری در افراد سوءمصرف‌کننده مواد، سیگاری و سالم}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی سطح حساسیت سامانه گرایش و بازداری رفتاری، به عنوان یک عامل سبب­ساز احتمالی در گرایش به سوءمصرف مواد بود. بدین­صورت که تفاوت میان سطح حساسیت سیستم فعالیت رفتاری (BAS) و سیستم بازداری رفتاری (BIS) در سه گروه افراد سوءمصرف­کننده مواد و دو گروه گواه سیگاری و بهنجار بررسی شد. روش: در پژوهش علی- مقایسه­ای حاضر سطح حساسیت سامانه­های گرایش و بازداری رفتاری سه گروه افراد سوءمصرف­کننده مواد (43 نفر)، سیگاری (45 نفر) و سالم (55 نفر) با کاربرد مقیاس­های BIS/BAS مقایسه شد. داده­ها به روش خی­دو، تحلیل واریانس یک‌راهه، تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون‌های تعقیبی تحلیل شدند. یافته­ها: نمره­های خرده­مقیاس BAS دو گروه سوءمصرف­کننده مواد و سیگاری بالاتر از نمره­های افراد سالم بود (05/0≥p)، ولی دو گروه سوء­مصرف­کننده مواد و سیگاری تفاوتی از این نظر نداشتند. در خرده‌مقیاس BIS نمره­های گروه سیگاری بالاتر از دو گروه دیگر بود (05/0≥p). نتیجه­گیری: افراد سوءمصرف­کننده مواد و سیگاری نسبت به افراد سالم، BAS حساس­تری دارند و این امر آنها را نسبت به رفتارهای گرایشی مستعد می­کند. این یافته­ها هم­سو با نظریه حساسیت به تقویت گری، مبنی بر رابطه BAS، رفتارهای گرایشی و سوءمصرف مواد است.}, keywords_fa = {سوءمصرف مواد، گرایش رفتاری، بازداری رفتاری، نظریه حساسیت به تقویت }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1420-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1420-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Aminoroaia, Mahin and Attari, Abbas and Noori, Fariba and Ghasemi, Fatemeh}, title = {The Experience of Couple-Family Relationship in Female Psychiatric Inpatients: Qualitative Study}, abstract ={Objectives: The goal of the present study was to describe the experience of female psychiatric inpatients, of couple-family relationships. Method: The method of phenomenology was used in this qualitative study. The subjects comprised female patients hospitalized in Noor Psychiatric Hospital in Isfahan. Fourteen subjects were selected using purpose-oriented sampling, up to reaching data saturation. Data were collected using an unstructured interview and Colaizzi’s seven stage process was used for data analysis.  Results: The findings were classified in 847 conceptual codes. Subsequent to the fourth level coding,  the data were divided into two main groups: (1) causes of the illness and their aggravating factors (behavior of spouse, behavior of spouse’s family, behavior of subject, miscellaneous factors and childhood and adolescence period), and (2) subjects’ reactions (to the behavior of spouse, toward continuing to live and to sexual relation with spouse). Conclusion: Women experience many negative events in their marital life, with undesired effects on mental health. Taking these issues into consideration and providing families and couples with related education could have significant effects in improving mental health among women.}, Keywords = { women, psychiatric disorders, family relationships, couple relationships, qualitative study }, volume = {17}, Number = {3}, pages = {248-255}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {تجربه زنان بستری در بخش روانپزشکی از روابط خانوادگی- زوجی: یک پژوهش کیفی}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف توصیف تجربه زنان بستری در بخش روانپزشکی از روابط خانوادگی- زوجی انجام شد. روش: پژوهش کیفی حاضر از روش پدیدارشناسی بهره برد. جامعه پژوهش، زنان بستری در بخش روانپزشکی بیمارستان نور اصفهان بودند. با روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف و تا رسیدن به حد اشباع داده‌ها، تعداد 14 نفر بررسی شدند. داده‌ها با مصاحبه غیرساختاری گردآوری و به روش هفت‌مرحله‌ای کلایزی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها در 847 کد مفهومی و در نهایت در کدبندی سطح چهارم در دو دسته اصلی قرار گرفتند؛ (1) علل بیماری و عوامل تشدیدکننده آن (رفتار همسر، رفتار خانواده همسر، رفتار آزمودنی، عوامل متفرقه و دوران کودکی و نوجوانی) و 2) واکنش‌های آزمودنی (نسبت به رفتار همسر، نسبت به ادامه زندگی و نسبت به روابط جنسی با همسر). نتیجه‌گیری: زنان در سال‌های زندگی مشترک، تجارب منفی بسیاری را تجربه می‌کنند، که اثر ناخوشایندی بر سلامت روان دارد. توجه به این مسایل و ارایه آموزش به همسران و خانواده‌ها می‌تواند در ارتقای سلامت روانی زنان تأثیر زیادی داشته باشد.  }, keywords_fa = { زن، اختلال روانپزشکی، روابط خانوادگی، روابط زوجی، پژوهش کیفی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1421-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1421-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Jalali, Amir Hossein and Alavi, Kaveh and Pakdel, Saeed and AhmadzadehAsl, Masoud and Eftekhar, Mehr}, title = {Knowledge and Attitude Toward AIDS in Patients with Gender Identity Disorder Presenting to Tehran Psychiatric Institute}, abstract ={Objectives: The aim of the present study was to assess the knowledge and attitude of patients with gender identity disorder (GID), presenting to Tehran Psychiatric Institute, toward Acquired immunodeficiency Syndrome (AIDS).  Method: 58 patients with gender identity disorder (41 female-to-male and 17 male-to-female) were selected using convenience sampling. The subjects completed the questionnaire proposed by Family Health Organization. Subsequent to determining the distribution by statistical methods, data were analyzed using parametric and non-parametric tests suitable for group comparison. Results: About 70% of the subjects believed that an apparently healthy individual could be infected with human immunodeficiency virus (HIV). Only five subjects (8.6%) considered themselves to be at risk for HIV infection. With regard to routes of transmission, 70% believed anal sex carries lower risk than vaginal sex. Conclusion: Subjects had a low level of knowledge regarding sexually transmitted diseases. Therefore, all individuals with GID should be provided with sufficient information about AIDS and sexually transmitted diseases.}, Keywords = { gender identity disorder, Acquired immunodeficiency Syndrome, human immunodeficiency virus, sexually transmitted disease}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {256-261}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {آگاهی و نگرش افراد مبتلا به اختلال هویت جنسی مراجعه‌کننده به انستیتو روانپزشکی تهران نسبت به ایدز}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان آگاهی و نگرش بیماران مبتلا به اختلال هویت جنسی (GID) مراجعه­کننده به انستیتو روانپزشکی تهران نسبت به ایدز  بود.  روش: 58 بیمار مبتلا به اختلال هویت جنسی (41 تبدل­خواه زن به مرد و 17 تبدل­خواه مرد به زن) به روش نمونه­گیری دردسترس به پرسش­نامه تنظیم­شده با توجه به پرسش­نامه پیشنهادی مؤسسه سلامت خانواده پاسخ دادند. داده‌ها به کمک آزمون­های پارامتریک و ناپارامتریک متناسب برای مقایسه گروه­ها (پس از تعیین نوع توزیع با روش­های آماری) تحلیل شدند. یافته­ها: حدود 70% آزمودنی­ها بر این باور بودند که ممکن است یک فرد به­ظاهر سالم نیز به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) آلوده باشد. تنها پنج  نفر (6/8%) خود را در معرض خطر آلودگی با HIV می‌دانستند و در مورد راه‌های انتقال ایدز 70% بر این باور بودند که شانس انتقال ایدز در تماس جنسی مقعدی کمتر از آمیزش واژینال است. نتیجه‌گیری: آزمودنی­ها در مورد عفونت­های آمیزشی، از سطح آگاهی پایینی برخوردار بودند. بنابراین باید به تمامی مبتلایان به GID اطلاعات کافی در مورد ایدز و عفونت­های آمیزشی ارایه شود.  }, keywords_fa = { اختلال هویت جنسی، ایدز، ویروس نقص ایمنی انسانی، بیماری عفونی آمیزشی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1422-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1422-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Malek, Maryam and SeyedMahdi, Mohamm}, title = {Letter to the Editor}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {}, volume = {17}, Number = {3}, pages = {262-264}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {بهداشت روان صنعتی در یک کارخانه: گزارش موردی}, abstract_fa ={مقدمهدستیاران پزشکی محیطی- شغلی1 در دوره آموزشی دستیاری، در مورد بیماری­های مرتبط با محیط کار آموزش می­بینند و ازجمله مهم­ترین این دوره­های آموزشی، آموزش یک­ماهه در بخش روانپزشکی است. مقاله حاضر با تأکید بر اهمیت بهداشت صنعتی2، گزارشی است از بازدید از کارخانه نیک­کالا. در این کارخانه سعی می­شود بهداشت روان صنعتی به­صورت علمی، با هدایت انستیتو روانپزشکی تهران و کمک انجمن ارتقای بهداشت روان3 یا «ابر» تأمین شود. تاریخچهاز سال 1974 میلادی، کشورهای عضو سازمان جهانی بهداشت4 (WHO) به عوامل روانی- اجتماعی مؤثر در امر سلامت توجه بیشتری کردند. در آن تاریخ WHO به مدیرکل این سازمان مأموریت داد که به منظور بررسی نقش عوامل روانی- اجتماعی و ارایه پیشنهادهایی برای تقویت فعالیت­های سازمان در این زمینه، برخی برنامه‌های میان‌رشته‌ای را سازمان‌دهی کند (البطوی5، کالیمو6 و کوپر7، 1987). از جمله این برنامه­های میان­رشته­ای می­توان به همکاری میان متخصصان روانپزشکی و متخصصان پزشکی کار، برای تأمین بهداشت روان صنعتی در محیط­های کاری اشاره کرد.امروزه نقش عوامل روانی- اجتماعی در ایجاد بیماری­ها و پیرو آن در امر پیش­گیری و تأمین سلامت بسیار جدی است. این عوامل به دلیل اثرگذاری بر سلامت کلی جمعیت شاغل، در علوم بهداشتی به­طور عام و در بهداشت صنعتی به­طور خاص نقش اساسی دارند. متأسفانه شناسایی و مهار عوامل روانی- اجتماعی محیط کار که آثاری ناخوشایند بر سلامت دارند، در همه دنیا از سوی مسئولان بهداشت شغلی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است،گرچه به­تدریج توجه به این موضوع افزایش می­­یابد.گزارش بازدید ازکارخانه نیک­کالا کارخانه نیک‌کالا یک کارخانه خصوصی تولید بخاری‌های گازسوز است. سلامت جسمانی و روانی کارکنان این کارخانه برای مدیریت آن بسیار مهم است و این امر از شعارها و تابلوهای نصب­شده روی دیوارها (برای نمونه «فکر کن» یا «خوشبختی یعنی تسلیم­نشدن در برابر بدبختی») آشکار است. انجمن ارتقای بهداشت روان (ابر) در این کارخانه از سال 1387 درباره بهداشت روان کارکنان فعالیت می­کند و یک روانپزشک از سوی این انجمن، به­صورت هفتگی در کارخانه حضور دارد. ابر انجمن غیردولتی و مستقلی است که با هدف ارتقای سلامت روان از وزارت کشور مجوز گرفته است. از جمله فعالیت­های این انجمن، راه­اندازی درمانگاه روانپزشکی، مشاوره و بهداشت روان، مشاوره فردی و گروهی برای کارکنان و خانواده‌های آنان، برگزاری کارگاه‌های گوناگون در زمینه بهداشت روان، تنظیم بروشور برای آموزش غیرحضوری کارکنان و خانواده‌های ایشان و تلاش برای کاهش مصرف سیگار و مواد مخدر در میان کارکنان است.در این کارخانه شیفت کاری8 وجود ندارد. ساعت کار ثابت و از 7:45 تا 16:30 است. یافته­های پژوهشی نشان داده است شیفت کاری باعث ایجاد مشکلات جسمانی و روانی گوناگونی مانند فشار خون بالا، مشکلات گوارشی و اعتیاد به مواد مخدر می‌شود (روزنشتاک1، کولن2، برودکین3 و ردلیچ4، 2005). بنابراین مشکلات یادشده در این کارخانه می‌تواند نسبت به دیگر محیط‌های صنعتی کمتر باشد. اقداماتی مانند دادن پاداش و بن‌ کارگری، دو هفته مرخصی سالانه در مردادماه و دو هفته در نوروز، افزون بر مرخصی استحقاقی، سرویس رفت و برگشت برای کارکنان و خانواده‌ها برای شرکت در کارگاه‌های بهداشت روان و... نیز می‌توانند در ارتقای سلامت روان کارکنان کارخانه مؤثر باشند. به گفته روان­پزشک کارخانه، بیشتر کارکنان از فضای کارخانه راضی هستند؛ البته درصدکمی از نارضایتی در محیط­های کاری طبیعی است، زیرا اگرچه شخصیت نقش چندانی در رضایت شغلی ندارد، در افراد با شخصیت ناراضی ممکن است نارضایتی شغلی نیز وجود داشته باشد (فارنهام5، پتریدس6، جکسون7 وکوتر8، 2002).آمار اعتیاد به مواد مخدر در این کارخانه بسیار پایین است و برای کاهش آن تلاش­های زیادی شده است؛ برای نمونه در این کارخانه اعتیاد نوعی بیماری در نظر گرفته می­شود، بنابراین افراد معتاد اخراج نمی­شوند، بلکه برای درمان ارجاع می‌شوند. موهر9، هی10 و لنکستر11 (2005) بر این باورند که مشاوره روانپزشکی (فردی و گروهی)، پرداخت پاداش برای ترک سیگار و درمان دارویی برای کاهش اعتیاد به نیکوتین، در سازمان­های صنعتی کارآمد است.فعالیت باارزش دیگر در این کارخانه، سرند و بررسی استرس و رضایت­مندی کارکنان است؛ پرسش‌نامه­های مربوط نیز در پرونده­ها موجود است. ابتدای تشکیل درمانگاه در این کارخانه، مراجعه کارکنان وخانواده ایشان به روانپزشک کم ‌و همراه با پنهان­کاری و نگرانی بوده است، ولی با بالارفتن آگاهی و تغییر نگرش آنها در این مورد که مراجعه به روانپزشک، لزوماً به معنی بیماری روانی نیست، در حال حاضر مراجعه به روان­پزشک بسیار زیاد شده است، به‌طوری‌که بیشتر افراد این کارخانه به­صورت ارادی و داوطلبانه، دارای پرونده روانپزشکی هستند. این تغییر نگرش، می‌تواند پیامد آموزش‌ها و کارگاه­های برگزارشده باشد. بر اساس تجربه‌های روانپزشک کارخانه و پرونده‌های بهداشتی کارکنان، شایع‌ترین مشکلات کارکنان و خانواده ایشان در مراجعه به روانپزشک عبارت بوده است از: افسردگی12، مشکل ارتباطی با دیگران (همسر، همکار و...)، اختلال وسواسی اجباری13، مشکل تربیتی فرزند، مشکلات جنسی، استرس و اختلال شخصیت14. یافته‌های پژوهشی نشان داده است شایع‌ترین اختلال روانپزشکی در محیط­های کاری، افسردگی بوده است (روزنشتاک و همکاران، 2005).کارگاه­های برگزارشده برای ارتقای سلامت روان کارکنان، روزهای پنج­شنبه -که کارخانه تعطیل است- برگزار می‌شود. شرکت در این کارگاه­ها اختیاری است و افزون بر اختصاص سرویس رفت و برگشت برای شرکت‌کنندگان، شرکت در این کلاس­ها اضافه‌کاری در نظر گرفته می‌شود. موضوع این کارگاه­ها بیشتر مهارت­های ارتباطی، هم­چنین مهارت­های حل مسأله، مدیریت زمان، مهارت­های فرزندپروری، اضطراب15 و افسردگی است. یافته‌های پژوهشی نشان داده است این نوع کارگاه­ها به کاهش مشکلات ذهنی و روانی مرتبط با کار کمک می‌کند (روزنشتاک و همکاران، 2005؛ روم16، 2007). فضای سبز حیاط کارخانه بسیار جلب توجه می‌کند. به گفته مسئول بهداشت حرفه‌ای کارخانه، سالانه برای زیبا نگهداشتن فضای سبز هزینه زیادی می‌شود، که البته در بهبود روحیه کارکنان مؤثر است. در حیاط کارخانه یک مسجد بزرگ و زیبا وجود دارد، که طبقه بالای آن آمفی‌تئاتر است و سمینارهای علمی، خانوادگی و مراسم مذهبی در آنجا برگزار می‌شود. بدون تردید ایجاد فضای مذهبی و روحانی در این مکان، عامل مهمی در بهبود سلامت جسمانی و روانی کارکنان و خانواده­هاست (کوئینک17، 2004).  [1]در خط تولید کارخانه و در قسمت پرس قطعات، سروصدا وجود دارد. با توجه به مدارک کارخانه، سروصدای خط تولید بالاتر از حد مجاز نبود، ولی بیشتر و در برخی موارد، همه کارکنان محافظ گوش18 و درپوش گوش19 در اختیار داشتند، که کاربرد آن هماهنگ با قوانین، اجباری نبود. یافته­های پژوهشی نشان داده است سروصدای زیاد در محیط کار، افزون بر کاهش شنوایی و دیگر مشکلات جسمی، سبب افسردگی و اضطراب نیز می‌شود (روزنشتاک و همکاران، 2005). بررسی­های واحد بهداشت حرفه­ای این کارخانه، شایع­ترین مشکلات پزشکی کار را آلودگی صوتی و پس از آن اختلال­های عضلانی- اسکلتی1 دانسته­اند، ولی با توجه به نظارت سخت‌گیرانه برای استانداردبودن رنگ و لعاب­ها، رعایت امور مربوط به‌ برگه اطلاعات ایمنی مواد2 (MSDS)، کنترل­های مهندسی مانند تهویه­ها و کاربرد ماسک­های تنفسی3 فردی، آلودگی شیمیایی کم است.بررسی فوری کارکنان حادثه­دیده (شغلی و غیرشغلی)، از نظر علل روانی ایجاد حادثه، اثر روان­شناختی حادثه روی فرد و توانایی ادامه کار وی در کارخانه، از اقدامات انجمن ابر است. از دیگر اقدامات این انجمن، فراهم‌آوردن امکان اهدای خون داوطلبانه کارکنان است. یافته­های پژوهشی نشان داده­اند اهدای خون افزون بر سودمندی جسمانی، اثر مفید روانی (مانند تقویت حس نوع­دوستی و هم­دلی) نیز دارد (ون‌جارس‌ولد4 و پول5، 2002).به دلیل تأمین علمی بهداشت روان صنعتی در این کارخانه، پیشنهاد می­شود الگوی به­کاررفته در این کارخانه، در اختیار جامعه علمی و صنعتی کشور قرار گیرد، تا عوامل مخل بهداشت روانی- اجتماعی در محیط­های کاری کنترل شود. سپاسگزاریبدین­وسیله از آقای دکتر جعفر بوالهری، رئیس محترم انستیتو روانپزشکی تهران، برای فراهم­آوردن امکان بازدید از این کارخانه و راهنمایی­های ارزنده­شان، از هیأت مدیره محترم کارخانه نیک­کالا، از آقای دکتر عباس تقی­لوها، پزشک مسئول بهداشت صنعتی کارخانه، از خانم دکتر راضیه صالحیان، روانپزشک کارخانه و از خانم دکتر فرزانه رحیم­پور و آقای دکتر احمد سلیمی، دستیاران پزشکی شغلی، که ما را راهنمایی کردند، صمیمانه قدردانی می­شود.    }, keywords_fa = {بهداشت روان، صنعتی، کارخانه}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1423-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1423-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2011} } @article{ author = {Bolhari, Jafar and Ahmadkhaniha, Hamidreza and Hajebi, Ahmad and BagheriYazdi, Seyed Abbas and Naserbakht, Morteza and Karimi-Kisomi, Issa and Tahmasebi, Siyamak}, title = {Evaluation of Mental Health Program Integration into the Primary Health Care System of Iran}, abstract ={Objectives: The aim of the current study was to evaluate the integration of mental health program into primary health care system. Method: In a cross-sectional, quantitative and qualitative study, the knowledge, attitude and performance of 1209 individuals of general population, 146 behvarzes, 35 health technicians and 51 general practitioners from rural health centers of Gilan, Tehran, Meshad, Iran, Kerman and Kermanshah universities of medical sciences who were undercoverage and out of coverage of mental health program in the rural areas of selected centers, were selected by randomized cluster sampling. The data was gathered using knowledge, attitude and performance questionnaires of behvarzes, general population and general practitioners toward mental health, behvarzes’ performance on training, following up and referral of mentally patients based on primary health care (PHC) program, knowledge and attitude of general population toward mental illnesses, epilepsy, mental retardation, their  causes and treatments, general physicians awareness about treatment, referral and integration of mental health program into PHC, general practitioners’s performance of health centers and a semi-structured questionnaire for focus group discussion sessions (FGD). Thirty trained mental health experts from neighborhood of selected provinces, completed questionnaires and analyzed. Descriptive statistics and independent t-test were executed. Results: There was significant difference between behvarzes in areas under coverage and out of coverage in knowledge (p≤0.01) and attitude (p≤0.04), as well as between general population in areas under coverage and out of coverage in knowledge (p≤0.001) and attitude (p≤0.001). Although the knowledge of general practitionners in the coverage areas were high, the findings showed that 34.3% of them had difficulty in diagnosis and 48.6% had problem in treatment of psychotic patients. Conclusion: Integration of mental health programs into PHC is an effective and affordable method which with continuous monitoring and evaluation could be lead to valuable results.}, Keywords = {evaluation, integration of mental health, primary health care, Iran}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {271-278}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {ارزشیابی برنامه ادغام بهداشت روان در سامانه مراقبت‌های بهداشتی اولیه ایران}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر، ارزشیابی برنامه ادغام بهداشت روان در سامانه مراقبت­های بهداشتی اولیه (PHC) بود. روش: پژوهش توصیفی- مقطعی حاضر به دو روش کمی و کیفی انجام شد. 1209 نفر از جمعیت عمومی، 146 بهورز، 35 کاردان و 51 پزشک عمومی مراکز بهداشتی- درمانی مناطق زیر پوشش و غیرزیر پوشش بهداشت روان دانشگاه­های علوم­پزشکی گیلان، تهران، مشهد، ایران، کرمان و کرمانشاه، به­صورت چندمرحله­ای و به روش تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. شش پرسش­نامه آگاهی و نگرش بهورزان در مورد بیماری‌های روانی؛ عملکرد بهورزان در مورد آموزش، بیماریابی، پی‌گیری و ارجاع بیماران مبتنی بر برنامه ادغام بهداشت روان؛ آگاهی و نگرش جمعیت عمومی نسبت به بیماری‌های روانی، صرع و عقب‌ماندگی ذهنی و علل بروز این بیماری‌ها و روش‌های درمانی آنها؛ آگاهی پزشکان عمومی نسبت به درمان، ارجاع و ادغام برنامه بهداشت روان در PHC؛ عملکرد پزشکان عمومی مراکز بهداشتی­درمانی و بررسی کیفی در گروه متمرکز برای گردآوری داده­ها به­کار رفتند. داده­ها با روش­های آمار توصیفی و آزمون t مستقل تحلیل شدند. یافته‌ها: تفاوت دو گروه بهورزان زیر پوشش و غیر زیر پوشش در آگاهی (01/0≥p) و نگرش (04/0≥p)، نیز تفاوت دو گروه جمعیت عمومی زیر پوشش و غیر زیر پوشش در آگاهی (001/0≥p) و نگرش (001/0≥p) معنادار و میزان بیماریابی بهورزان در خانواده‌های زیر پوشش 25/8 در 1000 نفر جمعیت بود. درحالی­که آگاهی بهداشت روان پزشکان عمومی در مناطق زیر پوشش بالا بود، آنان در 3/34 و 6/48 درصد موارد به­ترتیب در تشخیص و درمان بیماران روان­پریش مشکل داشتند. نتیجه‌گیری: ادغام برنامه بهداشت روان در PHC، روشی مؤثر و به­صرفه است، که با نظارت و ارزشیابی مستمر، می­تواند به پیامدهای ارزشمندی بینجامد.}, keywords_fa = {ارزشیابی, ادغام بهداشت روان در سامانه مراقبت­های بهداشتی اولیه, ایران}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1450-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1450-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {Kooraki, Maryam and Yazdkhasti, Fariba and Ebrahimi, Amrollah and Oreizi, , Hamid Rez}, title = {Effectiveness of Psychodrama in Improving Social Skills and Reducing Internet Addiction in Female Students}, abstract ={Objectives: This study examined the effectiveness of psychodrama in improving social skills and reducing internet addiction among female students with addiction to internet in Isfahan university. Method: In a semi-experimental study, 36 subjects were selected via convenient sampling which randomly assigned in two groups: 18 as the experimental group and 18 as the control group. The experimental group had received ten sessions of social skills training with psychodrama approach. The internet addiction and social skills were assessed via the Yong’s Internet Addiction Test and Social Skills Inventory. The applied intervention was evaluated in three stages: pretest, post-test and a one month follow-up. Data were analyzed by correlation coefficient and analysis of covariance tests. Results: The experimental group demonstrated a significant improvement in social skills (p<0.001) as well as a significant decrease in internet addiction (p<0.001) in comparison with the control group. Conclusion: The interactions between subjects in psychodrama's group, propund of problems in the presence of participants and discovering the ultimate solution with protagonist are critical factors of the mentioned intervention. The results also suggest that psychodrama interventions can be an effective intervention for improving social skills in persons with internet addiction.}, Keywords = { internet addiction, social skills, psychodrama, students}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {279-288}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {اثربخشی روان‌نمایشگری در بهبود مهارت‌های اجتماعی و کاهش اعتیاد به ‌اینترنت در دانشجویان دختر}, abstract_fa ={هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی روان‌نمایشگری بر بهبود مهارت‌های اجتماعی و کاهش اعتیاد به ‌اینترنت در دانشجویان دختر معتاد به‌اینترنت در دانشگاه اصفهان انجام شده است. روش: در یک طرح نیمه آزمایشی، 36 دانشجوی دختر که به‌صورت دردسترس نمونه‌گیری شده بودند  به تصادف در دو گروه آزمایش و گواه جای داده شدند. برای گروه آزمایش ده جلسه آموزش مهارت‌های اجتماعی با رویکرد روان‌نمایشگری اجرا شد. برای ارزیابی اعتیاد به‌اینترنت و مهارت‌های اجتماعی به ترتیب از مقیاس اعتیاد به‌اینترنت یانگ و پرسش‌نامه مهارت‌های اجتماعی بهره گرفته شد. تأثیر مداخله­ انجام‌شده به کمک پیش­آزمون، پس­آزمون و پی‌گیری یک‌ماهه ارزیابی شد. داده‌ها به کمک آزمون­های آماری ضریب همبستگی وآزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. یافته­ها: مهارت‌های اجتماعی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به‌طور معنی‌داری (001/0p<) افزایش و  میانگین نمره‌های اعتیاد به ‌اینترنت گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معنی داری (001/0p<) کاهش یافت. نتیجه‌گیری­:  تعامل‌های افراد درگروه‌های روان‌نمایشگری، مطرح‌کردن مسئله در گروه و دستیابی به راه حل نهایی توسط شخص از عوامل مؤثر در اثربخشی این مداخله است. هم‌چنین می‌توان رویکرد روان‌نمایشگری را مداخله‌ای مؤثر  برای افزایش مهارت‌های اجتماعی برای معتادان به‌اینترنت دانست.}, keywords_fa = {اعتیاد به‌اینترنت، مهارت‌های اجتماعی، روان‌نمایشگری، پسیکودراما، دانشجویان}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1451-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1451-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {Janbozorgi, Masuod and RajeziEsfahani, Sepideh}, title = {Multi-dimensional Group Therapy for Obsessive-Compulsive Disorder}, abstract ={Objectives: The purpose of the current study was to assess the effectiveness of multi-dimensional group therapy for symptoms of obsessive-compulsive disorder (OCD). Method: Among 53 patients with OCD referred to a hospital in Tehran, 12 patients to experimental group and 12 patients to control group were assigned. Not being affected to major depression, bipolar disorder and personality disorder was approved. The data was gathered using clinical interview based on Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 4th edition, Text Revision (DSM-IV-TR), Cattel Personality Test and Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale (Y-BOCS). For evaluating the symptoms severity, Y-BOCS were executed before, during and after intervention. Multi-dimensional group therapy was performed in thirty 2-hour sessions based on Clark Therapeutic Program in accordance with Lazarus multi-dimensional treatment and Islamic-Iranian culture. Results: The severity of symptoms subscale decreased during treatment (p<0.001). Conclusion: Designed multi-dimensional group therapy based on Islamic culture was effective for treatment of OCD symptoms.}, Keywords = {obsessive-compulsive disorder, multi-dimensional group therapy, islamic culture, Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale }, volume = {17}, Number = {4}, pages = {289-296}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {گروه‌درمانی چندبعدی اختلال وسواسی- اجباری}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر گروه­درمانی چند­بعدی بر شدت نشانه‌های اختلال وسواسی- اجباری (OCD) بود. روش: از میان 53 فرد مبتلا به OCD مراجعه­کننده به بیمارستان امام حسین (ع) تهران، 12 نفر به گروه آزمایش و 12 نفر به گروه کنترل اختصاص یافتند. مبتلانبودن آزمودنی­ها به اختلال افسردگی اساسی، اختلال دوقطبی و اختلال شخصیت تأیید شد. برای گردآوری داده­ها مصاحبه بالینی بر مبنای ملاک‌های تشخیصی DSM-IV-TR، آزمون بالینی شخصیت کتل و مقیاس وسواسی- اجباری ییل­براون (Y-BOCS) به­کار رفت.Y-BOCS پیش، میان و پس از درمان برای سنجش شدت نشانه­ها به­کار رفت. گروه­درمانی چندبعدی در 30 جلسه دوساعته، هماهنگ با برنامه درمانی کلارک و در چارچوب درمان چندبعدی لازاروس متناسب با فرهنگ اسلامی­ایرانی اجرا شد. یافته‌ها: از نمره خرده­مقیاس شدت نشانه­ها در طول درمان کاسته شد (001/0p<). نتیجه­گیری: گروه­درمانی چندبعدی طراحی­شده هماهنگ با فرهنگ اسلامی توانست در درمان نشانه­های OCD ‌مؤثر باشد.}, keywords_fa = {اختلال وسواسی- اجباری، گروه­درمانی چندبعدی، فرهنگ اسلامی، مقیاس وسواسی- اجباری ییل­- براون }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1452-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1452-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {RajeziEsfahani, Sepideh and Motaghipour, Yasaman and Kamkari, Kambiz and Zahiredin, Alireza and Janbozorgi, Masuo}, title = {Reliability and Validity of the Persian Version of the Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale (Y-BOCS)}, abstract ={Objectives: The aim was to evaluate the validity and reliability of the persian version of Yale-Brown Obsessive- Compulsive Scale (Y-BOCS). Method: The sum of 140 patients with obsessive-compulsive disorder (OCD) and 30 individual participants without OCD were selected via convenient sampling as experimental and control groups respectively. Data gathering was done using Y-BOCS, Structured Clinical Interview for DSM-IV axis-I disorders (SCID-I) and Symptom Checklist-90-Revised Obsessive-Compulsive Symptoms (SCL-90-R-OCS). Reliability coefficients were calculated by Cronbach's alpha, split-half, and test-retest reliability. For validity assessment, concurrent criterion-related validity in correlation with SCID-I and SCL-90-R-OCS, and construct validity (exploratory factor analysis) were executed. In order to normalize the Y-BOCS after insuring that the distribution is normal and does not have kurtosis and skewness, mean and standard deviation were used as the most appropriate central tendencies and deviation. Results: Optimal levels of internal consistency scores (symptom checklist 0.97, severity scale 0.95) split-half reliability (symptom checklist 0.93, severity scale 0.89), and test-retest reliability (0.99) were calculated. Concurrent reliability were examined and established by correlating the Y-BOCS with the SCL-90-R-OCS and SCID-I. Exploratory factor analysis was also examined, which indicated three factors for symptom checklist scale and two factors for symptom severity scale. Cutoff point value (9) was also determined. Conclusion: The results supported satisfactory validity and reliability of translated form of Yale-brown Obsessive-Compulsive Scale for research and clinical diagnostic applications.}, Keywords = {obsessive-compulsive disorder, Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale, validity, reliability, normalization}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {297-303}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {پایایی و روایی نسخه فارسی مقیاس وسواسی- اجباری ییل- براون}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی پایایی و روایی نسخه فارسی مقیاس وسواسی- اجباری ییل- براون (Y-BOCS) بود. روش: 140 بیمار مبتلا به اختلال وسواسی- اجباری (OCD)، به­عنوان گروه آزمایش و 30 فرد سالم، به­عنوان گروه گواه، به­صورت در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده­ها، افزون بر Y-BOCS، مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلال­های محور I در DSM-IV (SCID-I) و خرده­مقیاس وسواسی- اجباری سیاهه 90 گویه­ای نشانه­ها (SCL-90-R-OCS)به­کار رفت. پایایی به سه روش آلفای کرونباخ، بازآزمایی و دونیمه­سازی و روایی به­صورت ملاک هم­زمان (همبستگی با دو ابزار SCID-I و SCL-90-R-OCS) و سازه (تحلیل عامل اکتشافی) بررسی شد. در مورد هنجاریابی Y-BOCS نیز، پس از تعیین نرمال­بودن توزیع و تأیید نداشتن کجی و کشیدگی، از میانگین و انحراف معیار به‌عنوان مناسب‌ترین شاخص گرایش مرکزی و پراکنش، استفاده شد. یافته­ها: ثبات درونی دو بخش سیاهه نشانه (SC) و مقیاس شدت (SS)، به­ترتیب 97/0 و 95/0، اعتبار دونیمه­سازی برای SC و SS به­ترتیب 93/0 و 89/0 و اعتبار بازآزمایی 99/0 به­دست آمد. میان SC با SCL-90-R-OCS و SS با SCID-I همبستگی مثبت (001/0p<) وجود داشت. تحلیل عامل اکتشافی برای SC و SS به­ترتیب سه و دو عامل نشان داد. نقطه برش نُه برای تمایز بیمار/ سالم پیشنهاد شد. نتیجه­گیری: نسخه فارسی Y-BOCS برای بررسی محتوا و شدت نشانه­های وسواسی- اجباری، پایایی و روایی مناسبی دارد.}, keywords_fa = {اختلال وسواسی- اجباری، مقیاس وسواسی- اجباری ییل- براون، روایی، پایایی،‌ هنجاریابی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1453-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1453-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {Shahjoee, Taghi and MahmoodAliloo, Majid and BakhshipourRoodsari, Abbas and Fakhari, Ali}, title = {Intolerance of Uncertainty and Worry among Patients with Generalized Anxiety Disorder and Obsessive-Compulsive Disorder}, abstract ={Objectives: The aim of the present study was to compare intolerance of uncertainty and worry among patients with generalized anxiety disorder (GAD), obsessive-compulsive disorder (OCD) and normal individuals. Method: Thirty one patients with GAD, thirty one patients with OCD and thirty one normal individuals were selected via inconvenient sampling. Data gathering was done using Intolerance of Uncertainty Scale (IUS) and Penn State Worry Questionnaire (PSWQ). The data were analyzed in multivariate analysis of variance model (MANOVA). Results: The results showed significant differences in the subscales “uncertainty leads to the inability to act” and “uncertainty is stressful and upsetting”, and in “worry” between three groups of GAD, OCD and normal (p<0.0001). The differences between OCD and GAD groups with normal group were significant in intolerance of uncertainty and two subscales: “unexpected events are negative and person should avoid them” and “uncertainty is unfair” (p<0.0001). Conclusion: Intolerance of uncertainty is a common feature of OCD and GAD. Coping strategies for decreasing uncertainty differentiate these two disorders.  }, Keywords = {generalized anxiety disorder, obsessive-compulsive disorder, intolerance of uncertainty, worry}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {304-312}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {تحمل‌نکردن بلاتکلیفی و نگرانی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و اختلال وسواسی- اجباری}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه مؤلفه­های شناختی تحمل­نکردن بلاتکلیفی و نگرانی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، اختلال وسواسی- اجباری و افراد سالم بود. روش: از سه گروه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- اجباری و افراد سالم، هریک 31 نفر به روش نمونه­گیری دردسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده­ها مقیاس تحمل­نکردن بلاتکلیفی (IUS) و پرسش­نامه نگرانی ایالت پن (PSWQ) به­کار رفت. داده­ها به روش تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) تحلیل شدند. یافته­ها: در دو خرده­مقیاس «تصور نااطمینانی به ناتوانی برای عمل­کردن منجر می­شود» و «نااطمینانی پریشان­کننده و آشفته­کننده است»، هم­چنین از نظر نگرانی آسیب­شناختی میان سه گروه تفاوت وجود داشت  (0001/0p<). در نمره کل تحمل‌نکردن بلاتکلیفی و دو خرده­مقیاس «وقایع غیرمنتظره منفی هستند و باید از آنها دوری کرد» و «وجود نااطمینانی غیرمنصفانه است» تفاوت هر یک از دو گروه مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و وسواسی- اجباری با گروه گواه معنادار بود (0001/0p<). نتیجه‌گیری: تحمل­نکردن بلاتکلیفی یک ویژگی مشترک اختلال اضطراب فراگیر و اختلال وسواسی- اجباری است و آنچه که باعث تمایز دو اختلال می­شود، راهبردهای مقابله­ای به­کاررفته برای کاهش بلاتکلیفی است.}, keywords_fa = {اختلال اضطراب فراگیر، اختلال وسواسی- اجباری، تحمل­نکردن بلاتکلیفی، نگرانی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1454-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1454-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {Khushabi, Katayoun and Moradi, Shahram and Habibi, Mojtab}, title = {Risk and Protective Factors of Drug Abuse in High School Students}, abstract ={Objectives: The present study aimed to investigate risk and protective factors of drug abuse among high school students. Method: The sum of 1124 high school students (573 boys and 551 girls) were selected based on the stratified random and cluster sampling from Tehran’s high schools. A number of different scales American Drug and Alcohol Survey (ADAS), Prevention Planning Survey (PPS), Blings-Moss Copying Responses (CR), Cooper-Smith Self-Esteem Inventory School Form (SEI-SF), Collins-Reed Revised Attachment Inventory (RAI), and Bar-On Emotional Quotient Inventory (EQI) were administered for data gathering. The data were analyzed using t-test, chi-square, logistic regression and odds ratio models. Results: There were significant differences between students with and without drug abuse in copying styles, self-esteem, attachment style, emotional intelligence, family atmosphere and family substance abuse. Odds ratio of drug abuse for students with family drug use for boys and girls was 11 and 1.63 times more than others respectively. Conclusion: In the recent years, the most important achievement in the areas of theorizing and policy-making for drug abuse preventive programs is to emphasis on risk and protective factors as a descriptive and predictive framework. This study findings emphasized family factors, self-esteem, emotional intelligence and coping styles in this regard }, Keywords = { risk factors, protective factors, drug abuse, high school student}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {313-323}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {عوامل خطر و محافظت‌کننده سوء‌مصرف مواد در دانش‌آموزان دبیرستانی}, abstract_fa ={هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل خطر و محافظت­کننده سوءمصرف مواد دانش­آموزان دبیرستانی انجام شد. روش:  1124 آزمودنی (573 پسر و 551 دختر) به روش نمونه­گیری طبقه­ای و خوشه‌ای چندمرحله­ای از دبیرستان­های شهر تهران انتخاب شدند. ابزارهای زمینه­یابی دارو و الکل آمریکا، زمینه­یابی برنامه­ریزی برای پیش­گیری، پرسش­نامه پاسخ­های مقابله­ای بلینگز و موس، نسخه آموزشگاهی پرسش­نامه عزت­نفس کوپراسمیت،­ پرسش­نامه تجدیدنظرشده دلبستگی کولینز- رید و پرسش­نامه بهر هیجانی بار- اون برای گردآوری داده­ها به­کار برده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها به روش آزمون t، F، 2c تحلیل رگرسیون لوجستیک و آزمون نسبت بخت انجام شد. یافته­ها: میان آزمودنی­های مصرف­کننده و غیرمصرف­کننده مواد در راهبردهای مقابله­ای، عزت­نفس، سبک دلبستگی، بهر هیجانی، جو ­خانوادگی و مصرف مواد ­مخدر به­وسیله پدر و مادر تفاوت معنادار وجود داشت. نسبت بخت مصرف مواد برای آزمودنی­هایی که اعضای خانواده آنان مواد مصرف می­کردند، نسبت به سایر آزمودنی­ها، در مورد پسران 11 و در مورد دختران 63/1 بود. نتیجه­گیری: یکی از مهم­ترین دستاوردهای سال­­های اخیر در حوزه نظریه­پردازی و سیاست­گذاری برنامه­های پیش­گیری از سوء­مصرف مواد، تأکید بر عوامل خطر و محافظت­کننده به منزله یک چارچوب توصیفی و پیش­بین است. پژوهش حاضر بر عوامل خانوادگی، عزت‌نفس، بهر هیجانی و راهبرد‌های مقابله­ای در این زمینه تأکید کرد.}, keywords_fa = {عوامل خطر و محافظت­کننده؛ سوء­مصرف مواد؛ دانش­آموز دبیرستانی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1455-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1455-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {Ghadiri, Mohammad and Nohesara, Shabnam and MostafaviAbdolmaleky, Hamid and Ahmadkhaniha, Hamidreza and Taban, Mozhg}, title = {The Establishment of Iranian DNA Bank for Genetic and Epigenetic Studies in Psychiatric Disorders}, abstract ={Objectives: In most advanced countries, there are tissue, deoxyribonucleic acid (DNA) and ribonucleic acid (RNA) banks which have been made to provide samples for researchers in order to speed up genetic studies in different medical disorders. This may save time and materials in comparison to self-governing projects that usually spend months to collect samples independently. In these banks patients are cautiously diagnosed based on international diagnostic criteria. Thus, the results are more reliable than scattered studies and meta-analysis can be done with the data generated in different laboratories using the same samples. Method: For the establishment of a DNA bank for psychiatric disorders in Iran, after clarifying the aims and signing the consent forms, 300 saliva samples were collected using Oragene DNA Kit from the patients diagnosed based on the Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders (SCID-I). Related data to demographics, family history, date of disorder onset, duration of disorder, drugs in use and other variables were compiled and opportunity for future contacts was set to gather more information including the course of disorders. Results: A saliva bank for DNA extraction of 300 psychiatric patients suffering from schizophrenia, bipolar disorder, major depressive disorder, obsessive-compulsive disorder and attention deficit hyperactivity disorder, 30 ones relatives as well as 75 matched healthy control subjects for genetic and epigenetic studies was established. Conclusion: The opportunity for donation of DNA samples collected from Iranian psychiatric patients has been provided to be used in hundreds of national and international genetic studies.}, Keywords = {genetic bank, epigenetic, psychiatric disorders }, volume = {17}, Number = {4}, pages = {324-331}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {تشکیل بانک ژنتیک برای بررسی‌های ژنتیکی و اپی‌ژنتیکی در اختلال‌های روانپزشکی}, abstract_fa ={هدف: در بیشترکشورهای پیشرفته جهان بانک‌های بافتی، اسید دئوکسی‌ریبونوکلئیک و اسید ریبونوکلئیک برای بررسی های ژنتیکی در انواع اختلال های پزشکی ساخته شده تا با تصویب پروژه‌ای پژوهشی نمونه‌ها به پژوهشگران واگذار گردد و از هدررفتن وقت و هزینه برای آماده‌سازی هر پروژه جلوگیری شود. در این بانک‌ها بیماران بر پایه معیارهای تشخیصی بین‌المللی به‌دقت ارزیابی می‌شوند. از این رو جمع‌بندی یافته‌ها از توافق‌پذیری بالاتری نسبت به پژوهش‌های پراکنده برخوردار بوده و امکان انجام بررسی‌های فراتحلیل بر روی یافته‌های به‌دست آمده در آزمایش‌های گوناگون فراهم می‌شود. روش: برای ساخت چنین بانکی برای اختلال‌های روانپزشکی در جامعه ایرانی، پس از روشن‌سازی هدف‌ها و گرفتن رضایت‌نامه از بیماران و انجام مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلال‌های محور یک DSM-IV SCID-I))، 300 نمونه بزاقی به‌کمک کیت اوراژن اسید دئوکسی‌ریبونوکلئیک گردآوری شده و داده‌های جمعیت‌ شناختی، سابقه خانوادگی، زمان شروع و طول بیماری، داروهای مصرفی و مانند آنها در پرونده بیماران ثبت گردید و امکان ارتباط با آنها برای تکمیل اطلاعات و بررسی سیر بیماری فراهم شد. یافته‌ها: بانک نمونه بزاقی برای استخراج اسید دئوکسی‌ریبونوکلئیک از 300 بیمار روانپزشکی شامل اختلال دو قطبی، اسکیزوفرنیا، اختلال افسردگی اساسی، اختلال وسواسی- اجباری و اختلال بیش فعالی با کمبود توجه از میان بیماران بیمارستان‌های روانپزشکی، هم‌چنین سی تن از بستگان درجه اول بیماران دچار اختلال دوقطبی و اسکیزوفرنیا و 100 نفر به عنوان گروه گواه که با دو گروه پیشین همتا سازی شده بودند گردآوری شد. نتیجه‌گیری: امکان اهداء نمونه های اسید دئوکسی‌ریبونوکلئیک برای بررسی‌های ملی یا بین‌المللی فراهم شده است.}, keywords_fa = {بانک ژنتیک، اپی‌ژنتیک، اختلالات روانپزشکی }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1456-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1456-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {HakimShooshtari, Mitra and Elyasi, Foroozan and Tavasoli, Azit}, title = {Association between Poland Syndrome and Autistic Disorder: A Case Report}, abstract ={Objectives: The aim of the current study was to report associated problems of Poland Syndrome in a patient. Method: A 5 years old son affected to Poland Syndrome was accurately assessed. Results: The results showed the patient had communication, verbal and behavioral problems besides Poland Syndrome. Also, he received attention deficit hyperactivity disorder diagnosis and had seizure history. After accurate assessment, autistic disorder was diagnosed and occupational and speech therapy was prescribed besides treating seizure and symptoms of other problems. Conclusion: When a patient is being referred because of hyperactivity, s/he should be accurately evaluated and assessed for other psychiatric problems.}, Keywords = {Poland syndrome, autistic disorder, case report}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {332-335}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {همراهی نشانگان پولند با اختلال درخودماندگی: گزارش موردی}, abstract_fa ={هدف: هدف پژوهش حاضر، گزارش مشکلات همراه نشانگان پولند در یک آزمودنی بود. روش: یک پسر پنج­ساله مبتلا به نشانگان پولند مورد بررسی عمیق قرار گرفت. یافته­ها: بررسی سوابق نشان داد آزمودنی افزون بر نشانگان پولند، مشکلات ارتباطی، کلامی و رفتاری زیادی داشته، به­دلیل تحرک زیاد تشخیص اختلال بیش­فعالی- کمبود توجه گرفته و سابقه تشنج هم داشته است. پس از ارزیابی دقیق، تشخیص اختلال درخودماندگی داده شد و برای درمان، افزون بر درمان تشنج و درمان نشانه­ای برخی دیگر از مشکلات، کاردرمانی و گفتاردرمانی نیز تجویز شد. نتیجه­گیری: در مواردی که کودکان با نشانه پرتحرکی مراجعه می­کنند، باید از نظر وجود سایر اختلال­های روانپزشکی نیز مورد ارزیابی دقیق قرار گیرند.}, keywords_fa = {نشانگان پولند، اختلال درخودماندگی، گزارش موردی}, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1457-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1457-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} } @article{ author = {Mazhari, shahrzad and BahaedinBeigi, Kambiz}, title = {Telepsychiatry and Its Application in Iran}, abstract ={Letter to the Editor}, Keywords = {telepsychiatry, application, Iran}, volume = {17}, Number = {4}, pages = {336-338}, publisher = {Iran University of Medical Sciences and Health Services}, title_fa = {روانپزشکی از راه دور و کاربرد آن در ایران}, abstract_fa ={ارایه خدمات بهداشتی و درمانی در جهان، متأثر از پیشرفت­های دهه گذشته در فن­آوری اطلاعات و ارتباطات تغییر و تحولاتی یافته است. یکی از مهم­ترین این پیشرفت­ها، کاربرد پزشکی از راه دور1 است، که به این صورت تعریف شده است: تبادل اطلاعات از راه دور با هدف تسهیل مراقبت بالینی (هرش2 و همکاران، 2006). این دانش در زمینه­های گوناگون به کمک پزشکان و مدیران بهداشتی و درمانی آمده است. افزایش روزافزون واژه­هایی مانند پوست­شناسی از راه دور3، آسیب­شناسی از راه دور4 و قلب­شناسی از راه دور5 نشان­گر کاربرد فن­آوری ارتباطات در زمینه پزشکی است. از موفق­ترین حوزه­های تخصصی پزشکی که پزشکی از راه دور را تجربه کرده، روانپزشکی است، که روانپزشکی از راه دور6 نام گرفته است. روانپزشکی از راه دور به­صورت ارایه مراقبت روان­شناختی و تبادل اطلاعات مراقبت روانی، با هدف فراهم‌آوردن خدمات روانپزشکی در مناطق دورافتاده تعریف شده است (نُرمن7، 2006؛ مک­گینتی8، سعید9، سیمونز10 و یلدیریم11، 2006)، که مانند دیگر شاخه­های پزشکی از راه دور به سه صورت انجام می­شود (هرش و همکاران، 2006): ذخیره و ارسال12، زمان واقعی13 و دورگه14 (ترکیب دو روش پیشین). در روش نخست، انجام مشاوره به­صورت ناهم­زمان انجام می­شود؛ شرح حال بیمار به همراه سایر مدارک لازم، از جمله تست­های آزمایشگاهی و حتی تصاویر و کلیپ­های کوتاه ویدیویی مصاحبه با بیمار، به­وسیله یکی از فن­آوری­های ارتباطی برای پزشک متخصص ارسال می­شود. سپس پزشک متخصص با بررسی اطلاعات، توصیه­هایی برای پزشک عمومی یا فرد ارجاع­دهنده می­فرستد. در روش دوم، مشاوره به­صورت زنده و هم­زمان و به­وسیله سامانه ویدیو- کنفرانس و با خط معمولی تلفن انجام می­شود. در این روش جدا از جنبه مسافت، امکان صحبت پزشک و بیمار با یکدیگر وجود دارد و این امر معمولاً با حضور نفر سوم، که پزشک عمومی یا کارشناس آموزش­دیده است، تسهیل می­شود. در روش سوم که ترکیبی از دو روش پیشین است، پس از ارسال خلاصه­ای از شرح حال بیمار و سایر مدارک برای پزشک متخصص، در صورت نیاز، روش هم­زمان به­کار می­رود (هرش و همکاران، 2006).مزایای روانپزشکی از راه دور در ارایه خدمات روانپزشکی عبارت است از: 1- ارایه مشاوره برای مناطق دوردست، با هدف پیش­گیری از سفرهای غیرضروری (دسوزا15، 2000)، 2- ارایه مشاوره در فوریت­های روانپزشکی (یلولیس16، بورک17، مارکس18، هیلتی19 و شور20، 2008؛ سوروانیمی21، اجانن22 و سانتاماکی23، 2005)، 3- کمک به بیماران درحال مراقبت در خانه که به دلایل گوناگون خروج آنها از خانه برای مراجعه به روانپزشک دشوار است، هم­چنین ارایه خدمت به افراد ساکن در سرای سالمندان (ایکلهیمر24، 2008)، 4- ارایه مشاوره روانپزشکی از راه دور برای کودکان (میرز25، والنتین26 و ملزر27، 2008 )، 5- ارایه مشاوره به افراد زندانی که معمولاً انتقال آنها از زندان به بیمارستان پرهزینه است (آنتوناسی1، بلوچ2، سعید، یلدیریم و تالی3، 2008)، 6- ارایه مشاوره در بلایا، برای پیش­گیری از عوارض اختلال استرس پس­آسیبی4 (فروه5 و همکاران 2007) و 7- آموزش کارکنان سامانه بهداشتی (زفتل6 و همکاران، 2008). به نظر می­رسد به­کارگیری روانپزشکی از راه دور در ایران، مشوق­ها و موانعی پیش­رو دارد؛ برای نمونه تمایل بیشتر متخصصان برای زندگی در شهرهای بزرگ و از سوی دیگر گستردگی جغرافیایی، پراکندگی جمعیتی و وجود مناطق محروم در کشور، هم­چنین وجود زیرساخت­های نسبتاً خوب مخابراتی در کشور، از مشوق­های به­کارگیری روانپزشکی از راه دور است. از سوی دیگر مباحث مربوط به چگونگی پرداخت هزینه­ها به پزشکان متخصص، مسایل مربوط به بیمه، مسایل فرهنگی و موضوع بسیار بااهمیت محرمانه­ماندن و امنیت اطلاعات، از موانع کاربرد این سامانه است (هایلی7، اُهینما8 و روین9، 2009). بنابراین به­نظر می­رسد به بررسی­های گسترده آمادگی­سنجی، نیازسنجی و امکان‌سنجی برای به‌کارگیری فن­آوری­های ارتباطی در ارایه خدمات روانپزشکی در کشور نیاز است. در سال­های پیشین پژوهشگران تلاش کرده­اند با انجام بررسی­های مروری معمولی یا مرور ساخت­یافته، به پرسش­های گوناگون در زمینه روانپزشکی از راه دور پاسخ دهند (هیلر10، گنگور11 و بچلدر12، 2005)، ولی برخی از پرسش­ها هم­چنان باقی مانده است، که به­ویژه برای کشورهای در حال ­توسعه، مانند ایران اهمیت دارد؛ برای نمونه هنوز روشن نیست آیا روانپزشکی از راه دور در کشورهای درحال­توسعه و به­ویژه در کشورهای خاورمیانه چه وضعیتی خواهد داشت؟ از دیدگاه یک روانپزشک یا یک مدیر بهداشتی و درمانی در ایران، که امکان به­کارگیری فن­آوری اطلاعات و ارتباطات برای ارایه مشاوره روانپزشکی از راه دور را بررسی می­کند، پرسش­هایی پیش می­آید که پاسخ آنها در تصمیم­گیری بسیار مؤثر است؛ تفاوت دقت تشخیصی و درمانی در دو روش از راه دور و رودررو13 چه‌قدر است؟ تأثیر مشاوره از راه دور بر هزینه­های سامانه بهداشتی و بیماران چگونه است؟ وضعیت رضایتمندی بیماران و پزشکان چگونه است؟ و.... نگاهی به بررسی­های انجام­شده در این زمینه نشان می­دهد بیشتر پژوهش­ها در کشورهای توسعه­یافته آمریکایی و اروپایی انجام شده است، که شرایط آنها از جنبه­های گوناگون با شرایط کشورهای درحال­توسعه متفاوت و بنابراین تعمیم یافته­ها غیرمنطقی است. بنابراین بررسی وضعیت کنونی روانپزشکی از راه دور در کشورهای خاورمیانه و ایران و ارایه راهکار و پیشنهاد برای به‌کارگرفتن یا نگرفتن این حوزه بسیار مورد نیاز است.}, keywords_fa = {روانپزشکی، راه دور، ایران }, url = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1458-en.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1458-en.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, issn = {1735-4315}, eissn = {2228-7515}, year = {2012} }