@ARTICLE{Davidian, author = {Davidian, Haratoon and }, title = {Psychiatry in Iran in the early Islamic civilzation (An analytical view)}, volume = {2}, number = {1}, abstract ={طب قدیم ایران که از دوران ساسانیان به اعتبار مدرسه طب جندی شاپور شهرتی جهانی داشت، در آغاز تمدن اسلامی با ظهور مشاهیری همچون محمد زکریای رازی، علی بن عباسی مجوسی اهوازی، ابوعلی سینا، سیداسماعیل جرجانی و سایرین به اوج ترقی رسید. این بزرگان با تاکید بر جنبه مشاهده و آزمایشهای بالینی، ضمن این که طب را از بحث‌های فلسفی خارج ساختند، روشهای فلسفی یا به عبارتی، استفاده از اصول علم منطق را در تجزیه و تحلیل مشاهدات و یافته‌ها، اساس دانش پزشکی قراردادند. در نتیجه دیدگاهی را در طب اختیار کردند که بر پایه دانشهای امروزی می‌توان آن را دیدگاه روان – تنی نامید. جرجانی در این باره می‌گوید: دروحله اول طبیب باید از مزاج الی بیمار و سیر آن در طول عمر مطلع شود و از خوی و عادتها و اعراض نفسانی غالب بر اومانند شادیها و غمها و خشنودی و مانندآن اطلاع حاصل کند. با اتخاذ چنین دیدگاهی روشن است که جنون یا دیوانگی به معنای حلول دیو یا جن یا ارواح خبیثه دربدن (مانند آنکه دراروپای قرون وسطی دیده می‌شود) جایگاهی در طب قدیم ایران نداشته، اختلالات روانی را ناشی از اختلال عمل مغز می‌دانستند و از این رو برای رفع آن ازدرمانهای طبی استفاده می‌کردند. جالب این که این نظر منحصر به علم طب نبوده و همچنانکه از متون قدیم ادب فارسی برمی‌آید موضوع بیمار بودن دیوانگان مورد پذیرش همگان بوده است. }, URL = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1668-fa.html}, eprint = {http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-1668-fa.pdf}, journal = {Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology}, doi = {}, year = {1995} }