هدف: این بررسی با هدف گردآوری و مقایسه پژوهش‌های انجام‌شده درسطح کشور در ارتباط با خودکشی و اقدام به خودکشی انجام شد.

روش: با بهره‌گیری از اطلاعات موجود در سیستم اینترنتی و پایگاه اطلاع‌رسانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به بررسی مقاله‌های منتشرشده در زمینه اقدام به خودکشی و خودکشی، پرداخته شد.

یافته‌ها: در پژوهش‌های بازبینی‌شده ۳۴۷۷ نفر مورد بررسی قرار گرفته‌اند. دامنه سنی مردان ۳۹-۳۰ و زنان زیر۳۰ سال بود. ۸/۷۱% سابقه اختلال خلقی و ۵/۵۳% اقدام به سوءمصرف دارو به منظور خودکشی داشته‌اند. شیوع خودکشی درایران ۴/۹ در ۱۰۰۰۰۰ به‌دست آمد.

نتیجه‌گیری: شیوع خودکشی در ایران نسبت به آمار جهانی پایین‌تر و مهم‌ترین روش برای اقدام به خودکشی مسمومیت با داروها بوده است. زنان دو برابر مردان اقدام به خودکشی می‌کنند و روش شایع‌تر خودکشی در مردان حلق‌آویزکردن و در زنان خودسوزی است.

هدف: پیرو تصویب اهداف و ضوابط برنامه چهارساله دستیاری روانپزشکی، آموزش روانپزشکی جامعه­نگر به­عنوان یکی از دوره­های اصلی دستیاری روانپزشکی درآمده است. از آنجا که آگاهی از برنامه‌های آموزش روانپزشکی جامعه­نگر در کشورهای دیگر می­تواند به برنامه­ریزی بهتر آموزش این دوره در کشور ما کمک کند، مرور حاضر با هدف بررسی برنامه­های این دوره آموزشی برای دستیاران روانپزشکی در کشورهای مختلف انجام شد. روش: برای بررسی برنامه‌های موجود، جستجوی مفصلی در بانک­های اطلاعاتی با استفاده از کلید واژه­های مرتبط مانند residency  و community  و psychiatry  انجام شد. همچنین برنامه های دستیاری روانپزشکی دانشگاه­های کشورهای مختلف بررسی شد. یافته‌‌ها و نتیجه‌گیری: در مجموع به نظر می‌رسد آموزش عملی برنامه­های روانپزشکی جامعه­نگر بسیار متنوع است، چه در نوع آموزش­های عملی، چه در مدت و زمان ارائه آن؛ و این تنوع تا حد زیادی وابسته است به نیازها و نیز خدمات جامعه­نگر موجود در هر دانشگاه و کشور. با این حال و به رغم تفاوت­ها، اشتراکاتی هم در اغلب برنامه­ها وجود دارد، از جمله اینکه در اکثر برنامه­ها دروس نظری مدونی نیز برنامه­ریزی شده، دستیاران در ارائه خدمات مبتنی بر جامعه (مانند خدمات مراکز سلامت روان جامعه­نگر و ویزیت در منزل) مشارکت فعال دارند، و ارائه خدمات به صورت تیمی با همکاری دیگر کارکنان بهداشتی و درمانی یک اصل است.

هدف: هدف بررسی حاضر مرور نظام­مند و مقایسه پژوهش­های انجام­شده در مورد روش­های خودکشی در کشورهای حوزه مدیترانه شرقی، بر اساس تقسیم‌بندی سازمان بهداشت جهانی (WHO)،  بود. روش: جست­وجوی نظام­مند منابع به دو روش الکترونیکی (Medline (PubMed)، CINAHL، Web of Science ISI، Science direct ، SCOPUS،  PsycINFO، OVID و Emrmedex and Imemr) و دستی انجام شد. برای جست­وجو کلمه «suicide» و «Mesh word» آن و نام کشورهای حوزه مدیترانه شرقی، بر پایه تقسیم­بندی WHO در سال ۲۰۱۰ به همراه دیگر عبارت­های مربوط به کشورهای این حوزه به­کار رفت. هر پژوهشی که تعداد، درصد فراوانی یا نسبت انواع روش‌های خودکشی را در افراد بالای ۱۵ سال در یک دوره مشخص از زمان در یکی از کشورهای حوزه مدیترانه شرقی یا مناطق زیرمجموعه آنها گزارش کرده بود، وارد بررسی شد. پس از حذف هم­پوشانی­ها، دو فرد جداگانه عنوان و چکیده ۴۱۵۲ مقاله را بررسی کردند. از این تعداد ۱۶۷ مقاله انتخاب شد که با بررسی متن کامل، در نهایت ۱۹ مقاله وارد بررسی نهایی شد. برای ارزیابی کیفیت مقاله­های انتخاب­شده «تقویت گزارش بررسی­های مشاهده­ای در همه‌گیرشناسی» (STROBE) به­کار رفت. یافته­ها: روش­های دارزدن، مسمومیت­ها و سوختگی­ها در بیشتر پژوهش­ها بیشترین درصد فراوانی را به خود اختصاص داده بودند. نتیجه­گیری: در انتخاب روش­های خودکشی تفاوت­های به‌نسبت زیادی میان کشورهای حوزه مدیترانه شرقی وجود دارد. افزون بر تفاوت میان کشورها، تفاوت­ جنسیتی نیز بارز است.

هدف: هدف پژوهش حاضر مرور بررسی‌های انجام‌شده در ایران در مورد برنامه ادغام خدمات بهداشت روان در مراقبت‌های بهداشتی اولیه ( PHC )، طی سال‌های ۱۳۶۷ تا ۱۳۸۶ است. روش : جست‌وجوی الکترونیک، جست‌وجوی دستی، جست‌وجو در فهرست منابع و تماس با اشخاص صاحب‌نظر انجام و بانک‌های اطلاعاتی Pubmed ، IranDoc ، SID ، IranPsych ، Embase ، PsycINFO و Iranmedex جست‌وجو شد. در مجموع، از تعداد ۱۵۶ چکیده پژوهش به‌دست‌آمده، ۲۶ گزارش و پژوهش مرتبط با برنامه ادغام خدمات بهداشت روان در PHC انتخاب شد. یافته‌ها : گزارش‌های مستند بیانگر آن است که در طول ۲۰ سال گسترش تدریجی برنامه، ۶/۵۴ درصد جمعیت کشور (۲/۹۵ درصد جمعیت روستایی و ۶/۳۶ درصد جمعیت شهری) زیر پوشش این برنامه قرار گرفته‌اند. میزان کل بیماریابی بهورزان در زمان بررسی ۷/۱۴-۳/۴ نفر در هزار نفر جمعیت بود. نُه بررسی انجام‌شده درباره سنجش آگاهی و نگرش بهورزان و افراد جامعه، حاکی از افزایش مطلوب در این متغیر بود. نتیجه‌گیری : اجراء برنامه ادغام خدمات بهداشت روان در PHC در مناطق روستایی و شهرهای کوچک با موفقیت همراه بوده، اما جوابگوی جمعیت کلان‌شهری و شهرهای بزرگ کشور نیست. بنابراین تجدیدنظر در این برنامه ضرورت دارد.

  هدف : هدف این مقاله مرور نظام‌مند پژوهش­های اخیر با موضوع خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی در نوجوانا­ن بود. روش : کلیدواژه‌های «اقدام به خودکشی»، «خودجرحی بدون خودکشی»، «خودجرحی» و «خودآسیب‌رسانی عمدی» در پایگاه‌های Pubmed و PsycINFO جست‌وجو شد. از بانک‌های اطلاعاتی SID و شبکه تحقیقات سلامت روان ( MHRN ) نیز برای یافتن منابع داخلی استفاده شد. از میان ۱۲۰ مطالعه انگلیسی‌زبان گردآوری‌شده، پس از حذف مقاله‌های نامرتبط، ۳۰ مقاله بر اساس طرح مطالعه، گروه نمونه و اهداف انتخاب شدند. مقاله‌های فارسی یافت‌شده جداگانه بررسی شدند. یافته­ها : اقدام خودکشی را می‌توان بر اساس شدت خودآسیب‌رسانی پیش‌بینی کرد. عوامل خطر مشترک زیادی در مورد دو رفتار خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی وجود دارد. شدت نشانه­های افسردگی، فراوانی تشخیص­های اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD ) و اختلال شخصیت مرزی در نوجوانان دارای سابقه اقدام به خودکشی بیشتر از نوجوانان خودآسیب‌رسان است. نقایص تنظیم هیجانی و کاهش ترس از مرگ بر اثر تکرار خودآسیب‌رسانی دو عامل تبیین کننده ارتباط خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی هستند. نتیجه­گیری : تفاوت خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی یک تفاوت کمی است، اما انگیزه‌های خود‌آسیب‌رسانی با اقدام به خودکشی تفاوت دارد.