چکیده

هدف: پژوهش حاضر یک بررسی پس رویدادی است که میزان استرس، راهبردهای مقابله‏ای و سلامت روانی افراد نابارور را با افراد بارور مقایسه می‏کند.

روش: دو گروه شامل ۴۰ آزمودنی نابارور (۲۰ مرد و ۲۰ زن) و ۴۰ آزمودنی بارور (۲۰ مرد و ۲۰ زن) با هم مقایسه گردیده‏اند. آزمودنیهای نابارور بطور تصادفی از مراجعین کلینیک ناباروری رویان انتخاب شده و با گروه مقایسه از نظر متغیرهای جنسیت، سن، تحصیلات، مدت ازدواج همتا گردیدند.

 یافته‏ها: این پژوهش نشان داد که گروه نابارور در مقایسه با گروه بارور هم استرس بیشتری را تجربه کرده و هم سلامت روانی پایین تری داشته‏اند. افزون بر آن مردان نابارور نسبت به زنان نابارور، استرس کمتری داشتند و از سلامت روانی بالاتری برخوردار بودند. افراد ناباروری که بیشتر، راهبردهای مقابله‏ای کمتر مفید، را به کار می‏بردند، سلامت روانی پایین‏تری داشتند ولی در بکارگیری راهبردهای مقابله‏ای متمرکز بر مسئله و متمرکز بر هیجان با هم تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین زنان نابارور به طور معنی داری بیش از مردان نابارور از راهبردهای مقابله‏ای کمتر مفید بهره گرفته بودند.

هدف: این بررسی، با هدف تعیین رابطه بین خودکارآمدی ادراک‌شده و راهبردهای مقابله‌ای در موقعیت‌های استرس‌زا انجام شده است.

روش : پژوهش حاضر با شیوه پیمایشی و مقطعی انجام شد. داده‌ها از ۳۷۳ نفر دانشجویان دانشگاه یزد که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای- تصادفی، از هفت گروه آموزشی، که به فاصله یک ماه (خرداد ۱۳۸۵) انتخاب شده بودند، گردآوری شد. ابزار گردآوری داده‌ها مقیاس راهبردهای مقابله‌ای (CSS-R)، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSES)، مقیاس درجه‌بندی سازگاری اجتماعی (SRRS)، مقیاس استرس دانشجویان کارشناسی (USQ) و مقیاس ارزیابی چندبعدی رویدادهای استرس‌‌زای زندگی (MASLES) بود. داده‌ها به‌کمک روش تحلیل مؤلفه‌های اصلی، روش همبستگی چندمتغیره، آزمون t مستقل، تحلیل آنووا و رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی تحلیل شدند.

یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین پاسخگویان با سطوح مختلف خودکارآمدی ادارک‌شده با توجه به راهبردهای مقابله‌ای (۰۰۱/۰p<) به‌طور کلی و مؤلفه‌های جستجوی حمایت اجتماعی (۰۱/۰p<)، مقابله اجتنابی (۰۰۱/۰p<)، مقابله هیجان‌مدار (۰۱/۰p<)، مقابله فعالانه (۰۱/۰p<) و خویشتن‌داری (۰۱/۰p<) دیده شد. تحلیل رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی نیز نشان داد که متغیر خودکارآمدی ادراک‌شده، ۳/۲۰% از واریانس متغیر راهبردهای مقابله‌ای را تبیین نموده است.

نتیجه‌گیری: بهره‌گیری بیشتر افراد با خودکارآمدی بالا از راهبردهای مقابله‌ای مسأله‌مدار، و کاربرد بیشتر افراد با خودکارآمدی پایین از راهبردهای مقابله‌ای هیجان‌مدار، مقابله اجتنابی و خویشتن‌داری، مورد تردید قرار می‌گیرد.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط اختلال‌های رفتاری، سبک‌‌های مقابله‌ای و راهبردهای مقابله‏ای در دانش‏آموزان مقطع راهنمایی شهر تهران بود.

روش: این بررسی از نوع توصیفی و همبستگی بود. ۴۲۰ دانش‏آموز (۱۹۵ پسر و ۲۲۵ دختر) که از سه منطقه شهر تهران (مناطق یک، شش و ۱۶) به‌تصادف انتخاب شده بودند، دو پرسش‌نامه بررسی مشکلات و نقاط قوت و راهبردهای مقابله‌ای نوجوانان را تکمیل کردند. داده‌ها به‌کمک آماره همبستگی و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند.

 یافته‌ها: بین اختلال‌های رفتاری با سبک مقابله‏ کارآمد و سبک مقابله مراجعه به دیگران ارتباط منفی معنی‌دار یافت شد (۰۰۱/۰p<). تحلیل رگرسیون گام به گام تفاوت معنی‌داری را میان نمرات مقیاس‌های اختلال رفتاری و راهبردهای مقابله‌ای نشان داد (۰۰۱/۰p<). افزون بر آن از میان راهبردها، راهبردهای تفریحات فیزیکی، سخت‌کوشی، حمایت اجتماعی، آرام‌سازی، کنار نیامدن، تمرکز مثبت و کاهش تنش با اختلال‌های رفتاری رابطه معنی‌دار داشتند (۵۵/۰=R) و در مجموع ۳۱/۰ اختلال‌های رفتاری را تبیین می‌کردند (۳۰۷/۰=^۲R).

نتیجه‌گیری: سبک‌های مقابله‏ای کارآمد و ناکارآمد و راهبردهای مربوط به آنها توانایی پیش‌‏بینی معنی‌دار اختلال‌های رفتاری را دارند. راهبردهای مقابله‌ای می‌توانند بخشی از تغییرات مربوط به اختلال‌های رفتاری را تبیین کنند.