اهداف پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر روان‌درمانی شناختی-رفتاری کوتکر همراه با تحریک الکتریکی یا دارودرمانی با سیتالوپرام بر بهبود علائم افسردگی، بازداری و انعطاف‌پذیری شناختی بیماران سکته مغزی انجام شد.
مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام مبتلایان به سکته مغزی مراجعه‌کننده به کلینیک دکتر هاشم زهی شهر زاهدان در سال ۱۴۰۱ و گروه نمونه شامل ۴۵ نفر از این افراد بود که با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند. در این پژوهش جهت سنجش افسردگی، بازداری و انعطاف‌پذیری شناختی به‌ترتیب از پرسش‌نامه بک، آزمون برو نرو و استروپ در مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری ۲ ماهه استفاده شد. گروه آزمایش اول تحت روان‌درمانی شناختی-رفتاری و ۲۰ جلسه تحریک آندال ناحیه پشتی‌جانبی قشر پیش‌پیشانی چپ و گروه آزمایش دوم تحت روان‌درمانی شناختی-رفتاری و ۱۰ میلی‌گرم سیتالوپرام در شبانه‌روز قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند.
یافته ها نتایج حاصل از تجزیه‌وتحلیل داده‌ها که با روش آماری تحلیل واریانس مختلط انجام شد حاکی از اثربخشی کوتاه‌مدت و ۲ ماهه هر دو مداخله به‌کاررفته بر بهبود علائم افسردگی بیماران سکته مغزی بود (۰/۰۵>P) و تفاوتی بین اثربخشی دو مداخله ترکیبی مشاهده نشد. علاوه‌بر این تنها مداخله ترکیبی روان‌درمانی و تحریک مغزی بر بهبود بازداری و انعطاف‌پذیری شناختی اثر کوتاه‌مدت داشت.
نتیجه گیری باتوجه‌به نتایج می‌توان گفت هردو مداخله ترکیبی می‌تواند جهت بهبود علائم افسردگی در مبتلایان به سکته مغزی مفید باشد.
