هدف : هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی داروی ریواستیگمین بر کاهش نشانه‌های حرکت‌پریشی دیررس (دیسکینزی تاردیو) در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای دریافت‌کننده داروهای ضدروان‌پریشی بود. روش : ۴۰ بیمار مرد مبتلا به اسکیزوفرنیا با نشانه‌های حرکت‌پریشی دیررس (بر اساس ملاک‌های DSM-IV-TR ) که در مرکز روانپزشکی رازی بستری شده بودند و در یک ماه پیش از مطالعه از نظر روانی در شرایط پایداری به‌سر می‌بردند، با نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی به دو گروه ۲۰ نفری تقسیم شدند و یک گروه دارونما و گروه دیگر ریواستیگمین دریافت کردند. در آغاز بررسی و همچنین پس از سپری شدن هشت هفته، نشانه‌های حرکتی بیماران با مقیاس حرکات غیرارادی نابهنجار ( AIMS ) بررسی شد. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس صورت گرفت. یافته‌ها : یافته‌ها نشان داد میان نمره‌های پس‌آزمون دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی‌داری وجود داشت (۰۵/۰ p< ). نتیجه‌گیری : ریواستیگمین بر کاهش نشانه‌های حرکت‌پریشی دیررس در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیا مؤثر است.