دکتر. وفا آبس، دکتر. علی کرکنی، دکتر. ایلوز ایمنا،
دوره ۲۹، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۴۰۲ )
اهداف این مطالعه با هدف برآورد شیوع سابقه آزار جنسی در کودکی در بیماران سرپایی روانپزشکی و بررسی عوامل مرتبط با آن انجام شد.
مواد و روش ها این مطالعه مقطعی بر روی ۱۳۳ بیمار (۸۰ مرد و ۵۳ زن با میانگین سنی ۱۱/۸±۴۵/۰۲ سال) مراجعه‌کننده به بخش روانپزشکی بیمارستان دانشگاه قابس (جنوب تونس) انجام شد. داده‌ها با استفاده از فرم کوتاه پرسش‌نامه ترومای دوران کودکی و پرسش‌نامه اصلاح‌شده رفتارهای خودکشی جمع‌آوری شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل تست همبستگی استفاده شد. مقدار معناداری در سطح ۰/۵۰ تعیین شد.
یافته ها شیوع کلی آزار جنسی در کودکی در بین بیماران ۸/۹ درصد بود. شرکت‌کنندگانی که سابقه آزار جنسی در کودکی را گزارش کردند، سن کمتری هنگام شروع علائم روانپزشکی داشتند و مدت‌زمان بستری در بیمارستان روانپزشکی به‌طور قابل‌توجهی در آن‌ها طولانی‌تر بود. نتایج تحلیل چندمتغیره نشان داد که آزار جنسی در کودکی خطر داشتن بیماری‌های روانپزشکی را تا (AOR=۵/۹، ۹۵% CI: ۲۸/۸-۱/۳) و خطر داشتن افکار خودکشی را تا ۵/۱ (AOR=۵/۱، ۹۵% CI: ۲۶/۹-۱/۰۳) افزایش می‌دهد.
نتیجه گیری داشتن سابقه آزار جنسی در کودکی تأثیر منفی در بیماران روانپزشکی در دوران بزرگسالی دارد. این رابطه چندعاملی هستند و پیشنهاد می شود در آینده مطالعات طولی برای بررسی عمیق‌تر و مفصل‌تر انجام شوند.
