هدف: هدف از انجام این بررسی نشان دادن تأثیر باکلوفن در نگهداشتن معتادان مواد افیونی در درمان نگهدارنده و کاهش مصرف مواد افیونی و برتری آن بر دارونما است.
روش: در یک بررسی آزمایشی دوسوکور۴۰ بیمار با تشخیص وابستگی به مواد افیونی (برپایهی معیارهایDSM-IV) پس از دورهی سمزدایی بهتصادف در دو گروه جای داده شدند. در یک گروه، ۲۰ نفر باکلوفن (۶۰ میلی گرم روزانه در ۳ دوز جداگانه) و در گروه دیگر ۲۰ نفر دارونما، به مدت ۱۲ هفته دریافت کردند. سنجههای اصلی شامل ماندن بیماران در درمان نگهدارنده و آزمایشهای ادراری مثبت بودند. دادههای پژوهش بهکمک آزمونهای آماری من- ویتنی و خیدو تحلیل گردید.
یافتهها: ماندن بیماران در درمان در گروه باکلوفن از گروه دارونما بهطور معنیداری بیشتر بود. بیماران گروه باکلوفن کمتر از گروه دارونما، علایم ترک و افسردگی داشتند. دو گروه از نظر آزمایشهای ادراری مثبت، شدت گرایش به مصرف مواد افیونی، عوارض جانبی دارویی و میانگین روزهای مصرف مواد افیونی و الکل در طی درمان تفاوت معنیداری نداشتند.
نتیجه: اثر بخشی باکلوفن از نظر ماندن بیماران در درمان و کاهش علایم ترک و افسردگی بر دارونما برتری چشمگیری دارد.