اهداف پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرین‎های ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد شناختی کودکان ۱۲-۹ ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. 
مواد و روش ها ۴۰ نفر از دانش‌آموزان پسر ۱۲-۹ سال از مدارس ابتدایی شهر مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسش‎نامه ارزیابی اختلال هماهنگی رشدی ونسخه ارزیابی کلی حرکت درکودکان، مصاحبه بالینی و تأیید روان‌پزشک صورت گرفت. شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه‌ها، تمرین‎های منتخب را به مدت ۲۴ جلسه و هر جلسه ۶۰ دقیقه انجام دادند. آزمودنی‌ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون‌های ارزیابی کلی حرکت درکودکان و آدمک گودیناف ارزیابی شدند. 
یافته ها تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنا‌دار دارد (۰۵/۰>P). 
نتیجه گیری به نظر می‎رسد که برنامه‌های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی کمک می‌کند.