هدف: هدف تحقیق حاضر، معرفی و ارزیابی پایایی و جنبه‌های مختلف روایی نسخه فارسی پرسش‌نامه مشاهده حرکتی برای آموزگاران (PMOQ-T) در ایران بود، که از آن برای شناسایی کودکان در معرض خطر اختلال هماهنگی رشدی (DCD) استفاده می‌شود. روش: روایی تفکیکی، روایی سازه، روایی هم‌زمان، و هم­سانی درونی این پرسش‌نامه با استفاده از یک نمونه ۵۰۵ نفری از دانش آموزان پسر دبستانی و معلمانشان ارزیابی شد. از معلمان خواسته شد تا این پرسش‌نامه را تکمیل کنند. نتایج ارزیابی معلمان با عملکرد دانش‌آموزان در آزمون تبحر حرکتی برونینکس‌ـ اوزرتسکی (BOTMP) و آزمون رشد حرکتی درشت‌ـ۲ (TGMD-۲) قیاس شد. یافته‌ها: نسخه فارسی PMOQ-T پایایی درونی بالایی داشت (۹۱/۰= α). عملکردهای حرکتی کودکان در معرض خطر DCD در BOTMP و TGMD-۲ نسبت به کودکان سالم بالاتر بود. تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد نسخه فارسی PMOQ-T دو عاملی است و با نسخه اصلی آن هم‌خوانی دارد. در نهایت، همبستگی بالایی بین نمرات حاصل از این پرسش‌نامه با عملکردهای کودکان در BOTMP (۷۵/۰-) و دو زیرمقیاس TGMD-۲ ]جابه‌جایی (۶۸/۰-) و کنترل شیء (۶۲/۰-)[ مشاهده شد. نتیجه‌گیری: نتایج نشانگر این است که نسخه فارسی PMOQ-T را می‌توان به‌عنوان یک ابزار روا و پایا برای غربالگری کودکان در معرض خطر DCD در ایران در نظر گرفت.

اهداف پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرین‎های ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد شناختی کودکان ۱۲-۹ ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. 
مواد و روش ها ۴۰ نفر از دانش‌آموزان پسر ۱۲-۹ سال از مدارس ابتدایی شهر مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسش‎نامه ارزیابی اختلال هماهنگی رشدی ونسخه ارزیابی کلی حرکت درکودکان، مصاحبه بالینی و تأیید روان‌پزشک صورت گرفت. شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه‌ها، تمرین‎های منتخب را به مدت ۲۴ جلسه و هر جلسه ۶۰ دقیقه انجام دادند. آزمودنی‌ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون‌های ارزیابی کلی حرکت درکودکان و آدمک گودیناف ارزیابی شدند. 
یافته ها تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنا‌دار دارد (۰۵/۰>P). 
نتیجه گیری به نظر می‎رسد که برنامه‌های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی کمک می‌کند.