چکیده

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روش‌های درمانی چندوجهی لازاروس، عقلانی ـ عاطفی الیس، آرام‌سازی و دارونما بر کاهش اضطراب امتحان دانش‌آموزان اجرا شد.

روش: از مراجعان مراکز مشاوره و خدمات روان‌شناختی دانش‌آموزان آموزش و پرورش شهر تهران و مراکز خدمات مشاوره‌ای مرکز ملی جوانان در سطح شهر تهران ۸۳ نفر دانش‌آموز دبیرستانی مبتلا به اضطراب امتحان انتخاب و با استفاده از روش تصادفی ساده در پنج گروه درمانی زیر گنجانده شدند: چندوجهی لازاروس (۱۷نفر)، عقلانی ـ عاطفی الیس (۱۷نفر)، آرام‌سازی (۱۸نفر)، دارونما (۱۵نفر)، و گروه گواه (۱۶نفر). پس از اعمال ده جلسه درمان بر هر یک از گروه‌ها به‌صورت هفته‌ای دو جلسه و هر جلسه ۵۰ دقیقه، دوباره مقیاس اضطراب امتحان روی آزمودنی‌ها اجرا شد.

یافته‌ها: تحلیل داده‌ها با استفاده از طرح آزمایشی پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون چندگروهی و تحلیل واریانس نشان داد که هر چهار روش درمانی در کاهش اضطراب امتحان اثربخش‌تر از گروه گواه بوده است. بین روش درمان چندوجهی لازاروس و روش عقلانی ـ عاطفی الیس تفاوت معنی‌داری دیده نشد. روش درمان چندوجهی لازاروس از روش‌های آرام‌سازی، دارونما و گروه گواه در کاهش اضطراب امتحان به‌طور معنی‌داری اثربخش‌تر بود. بین روش درمانی آرام‌سازی و روش دارونما در کاهش اضطراب امتحان تفاوت معنی‌داری دیده نشد.

نتیجه: هر چهار روش درمانی در درمان اضطراب امتحان به‌طور معنی‌داری اثربخش‌تر از گروه گواه بود.

چکیده

هدف: بررسی حاضر با هدف تعیین میزان کاربری الگوی پرسید در کاهش میزان اضطراب مأموران آتش‌نشانی تهران انجام شده است.

روش: بررسی حاضر یک بررسی شبه‌آزمایشی است. آزمودنی‌های پژوهش را ۱۱۸ مأمور آتش‌نشانی شهر تهران تشکیل دادند که به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب شدند. برنامه آموزشی با بهره‌گیری از الگوی پرسید و نظریه‌های خودکارآمدی و آموزش بزرگسالان در قالب این الگو تدوین شد. داده‌های پژوهش به کمک آزمون t، t زوج و آزمون خی‌دو تحلیل گردید.

یافته‌ها: از نظر میزان اضطراب آشکار و اضطراب پنهان، بین گروه‌های آزمایشی و گواه پس از آموزش تفاوت معنی‌داری دیده شد و تنها در گروه آزمایشی میان اضطراب آشکار و پنهان پیش و پس از آموزش تفاوت معنی‌‌داری وجود داشت.

نتیجه: این بررسی نشان‌دهنده کاربرد مؤثر الگوی پرسید در کاهش میزان اضطراب آشکار و پنهان مأموران آتش‌نشانی می‌باشد.

چکیده

هدف: پژوهش حاضر، با هدف ارزیابی تأثیر آموزش گروهی مهارت‌های زندگی (مدیریت خشم، جرأت‌آموزی و آرام‌سازی) در کاهش نشانه‌های اضطراب و افسردگی بیماران قلبی، پس از جراحی پیوند بای‌پس عروق کرونر، انجام شده است. روش: ۴۰ بیمار مبتلا به بیماری کرونری قلب در گروه سنی ۶۵ – ۳۵ سال که برای نخستین‌بار تحت جراحی بای‌پس عروق کرونر قرار گرفته بودند، انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و گواه جای داده شدند. ابزارهای گردآوری داده‌ها، پرسش‌نامه‌های اضطراب و افسردگی بک بود که پیش از آغاز برنامه آموزش مهارت‌های زندگی و در پایان دوره آموزشی، توسط بیماران دو گروه تکمیل شدند. یافته‌ها: برنامه آموزش گروهی مهارت‌های زندگی، به‌طور معنی‌داری نشانه‌های اضطراب و افسردگی را در بیماران گروه آزمایش کاهش داد (۰۰۱/۰p<). چنین تغییری در بیماران گروه گواه دیده نشد.  بین دو جنس از لحاظ اثربخشی آموزش گروهی، تفاوت معنی‌دار وجود نداشت. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های زندگی در کاهش اضطراب و افسردگی بیماران کرونری قلب در مرحله پس از بای‌پس عروق کرونر مؤثر است.