هدف: این پژوهش با هدف بررسی نقش سازه‏های روانشناختی به ویژه نگرشهای ناسالم با پیامد افسردگی در بروز و تشدید بیماری کرونو قلب انجام شده است. روش: در این پژوهش ۳۰ نفر(۲۸ مرد و ۲ زن) بیمار مبتلا به انفارکتوس‏ میوکارد و ۳۰ نفر(۲۸مرد و ۲ زن) از افراد غیر بیمار پس از همتاسازی، از نظر افسردگی و نگرشهای ناسالم به کمک آزمون‏ افسردگی بک، مقیاس نگرشهای ناسالم و پرسشنامه اطلاعات شخصی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. افزون بر آن، شدت انفارکتوس میوکارد در ارتباط با افسردگی و نگرشهای ناسالم در گروه بیمار نیز بررسی شد. داده‏های پژوهش به کمک‏ آزمون t و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‏ها: این بررسی نشان داد که بیماران مبتلا به انفارکتوس‏ میوکارد فراوانی افسردگی بیشتری نسبت به گروه غیر بیمار دارند و میانگین شدت افسردگی آنان نسبت به گروه غیر بیمار معنی‏دار است. همچنین میانگین نمرات نگرشهای ناسالم گروه بیمار نیز در مقایسه با گروه غیر بیمار تفاوت معنی‏دار نشان‏ داده است. اگرچه در هر دو گروه همبستگی مثبت میان افسردگی و نگرشهای ناسالم وجود دارد، اما این همبستگی در گروه‏ بیمار به مراتب فویتر از گروه غیر بیمار است.

  هدف : این پژوهش بر پایه نظریه‏های شناختی- رفتاری و به منظور بررسی کارایی درمان‏شناختی- رفتاری در درمان‏ اختلالهای افسردگی نوجونان انجام شده است. روش: بدین منظور در قالب طرح پژوهشی موردی ۳ آزمودنی دختر ۱۵ تا ۱۷ ساله مبتلا به اختلالهای افسردگی، مراجعه‏کننده به یک مطب روانپزشکی انتخاب شدند و در ۸ جلسه درمان‏شناختی- رفتاری، به فاصله ۲ بار در هفته، بصورت انفرادی و هر جلسه از ۴۵ دقیقه تا ۱ ساعت برای هر آزمودنی، مورد بررسی قرار گرفتند. در این پژوهش هر سه نفر در سه مرحله‏ی پیش از درمان، پس از مداخله و نیز ۱ ماه پس از آن به عنوان پیگیری با آزمون افسردگی بک و مقیاس نگرشهای ناسالم، مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‏ها: نتایج نشان داد که درمان‏شناختی - رفتاری در کاهش نگرشهای ناسالم نوجوانان مؤثر بوده و موجب کاهش نشانه‏های افسردگی در آنها گشته است.

هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری گروهی و مواجهه‌درمانی در کاهش میزان سوگیری تعبیر و ترس از ارزیابی منفی در اختلال اضطراب اجتماعی ‌بود. روش: در چارچوب یک طرح تجربی پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه، آزمودنی‌های پژوهش (۲۴ نفر دانشجوی دوره کارشناسی در رشته‌های بهداشت محیط و بهداشت حرفه ای دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی ایران) که تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی داشتند و به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده بودند، به تصادف در سه گروه هشت نفری (درمان شناختی- رفتاری گروهی، مواجهه‌درمانی و گروه گواه فهرست انتظار) جایگزین شدند. درمان شناختی- رفتاری گروهی و مواجهه درمانی به مدت ۱۲ جلسه و بر پایه دستنامه راهنمای استاندارد برای آزمودنی‌ها اجرا شد و گروه گواه فهرست انتظار هیچ گونه درمانی دریافت نکردند. داده‌های پژوهش به کمک پرسش‌نامه‌ هراس اجتماعی ، فرم کوتاه پرسش‌نامه‌ ترس از ارزیابی منفی و فرم تجدید‌نظر شده‌ پرسش‌نامه تعبیر، گرد‌آوری شدند. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس یک‌طرفه بهره گرفته شد. یافته‌ها: درمان شناختی- رفتاری گروهی در مقایسه با مواجهه‌درمانی (۰۱/۰p<) و نیز در مقایسه با گروه گواه (۰۰۱/۰p<) به‌طور معنی‌داری سوگیری تعبیر را در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی کاهش داد. هم‌چنین مواجهه‌درمانی به‌تنهایی تأثیر معنی‌داری بر کاهش سوگیری تعبیر در اختلال اضطراب اجتماعی و تفاوت معنی‌داری با گروه گواه نداشت. از سوی دیگریافته‌ها نشان دادند که درمان شناختی- رفتاری گروهی و مواجهه درمانی در مقایسه با گروه گواه به‌طور معنی‌داری کاهش ترس از ارزیابی منفی در اختلال اضطراب اجتماعی را در پی داشته است (به ترتیب ۰۰۱/۰p<  و ۰۱/۰p<)، اما تفاوت معنی‌داری بین این دو روش درمانی دیده نشد. نتیجه‌گیری: درمان شناختی- رفتاری گروهی استاندارد و مواجهه‌درمانی، هردو کاهش میزان ترس از ارزیابی منفی در اختلال اضطراب اجتماعی را در پی دارد. درمان شناختی- رفتاری گروهی میزان سوگیری تعبیر را نیز در این اختلال کاهش می‌دهد در حالی‌که مواجهه‌درمانی چنین اثری ندارد.