هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی آلکسیتیمیا در کودکان و نوجوانان و ارتباط آن با مشکلات خلقی، توانش‌های هیجانی و شکایت از دردهای جسمی ‌بود. روش: ۵۹۳ نفر (۳۰۸ دختر و ۲۸۵ پسر) از دانش‌آموزان سال آخر دبستان و مدارس راهنمایی شهر شیراز به‌صورت خوشه‌ای- چندمرحله‌ای انتخاب شدند و به سه مقیاس آلکسیتیمیای کودکان، فهرست خلقی کودکان و فهرست شکایت از دردهای جسمی پاسخ دادند. روایی ابزارهای به‌کار برده‌شده، با استفاده از روش همبستگی بین خرده‌مقیاس‌ها با هم و با کل مقیاس و پایایی به روش آلفای کرونباخ محاسبه شد که نتایج بیانگر  بالابودن روایی و پایایی آنها در این بررسی است. داده‌ها به‌کمک تحلیل واریانس و تحلیل رگرسیون تحلیل شدند. یافته‌ها: ابتلا به آلکسیتیمیا با شکایت از دردهای جسمی ‌و هیجان‌های منفی همبستگی مثبت و با شادی همبستگی منفی داشت. تفاوت‌های جنسیتی نیز معنی‌دار بودند، بدین‌صورت که میانگین نمرات دختران از پسران بیشتر بود. نتیجه‌گیری: خرده‌مقیاس اشکال در تشخیص هیجان‌ها دارای بالاترین قدرت پیش‌بینی و خرده‌مقیاس تفکر معطوف به بیرون دارای کمترین قدرت پیش‌بینی است.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه ترخیص بر آگاهی، نشانه­های بالینی و دفعات بستری بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش: در این کارآزمایی بالینی، ۴۶ بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیای بستری در بیمارستان­های روانپزشکی دانشگاه علوم­پزشکی ایران با در نظر گرفتن معیارهای ورود، در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. برای گروه آزمایش برنامه ترخیص که برپایه الگوی فرآیند پرستاری طراحی شده بود، به­مدت شش جلسه در بیمارستان و شش جلسه در منزل بیمار (تا سه ماه پس از ترخیص از بیمارستان) اجرا شد. برای گردآوری داده­ها، پرسش‌نامه­های گردآوری داده­های جمعیت‌شناختی، فهرست ترخیص و سنجش آگاهی و برای تجزیه و تحلیل آنها آزمون­های فریدمن،T مستقل، ^۲c، U من­ویتنی و مک­نمار به‌کار رفت. یافته­ها: میزان آگاهی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل هنگام ترخیص (۰۰۱/۰≥p، ۶۳/۹-=t) و سه ماه پس از ترخیص (۰۰۱/۰≥p، ۶۳/۹-=t) بالاتر بود. از نظر نشانه­های بالینی هنگام ترخیص (۰۰۱/۰≥p، ۳۴/۷-=t) و سه ماه پس از ترخیص (۰۰۱/۰≥p، ۶۷/۱۴-=t) گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در وضعیت بهتری بود. از نظر میزان بستری­شدن نیز میان پیش وسه ماه پس از اجرای برنامه در گروه کنترل تفاوت معنی­دار وجود نداشت، ولی در گروه آزمایش تفاوت معنی­دار بود (۰۰۱/۰≥p، ۸۷/۳-=t). نتیجه­گیری: زیادشدن آگاهی بیماران، افت نشانه‌های بالینی و کم­شدن دفعات بستری از مزایای برنامه ترخیص است، که با توجه به میزان بالای برگشت و بستری­شدن دوباره بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و هزینه­های کلان مراقبتی و درمانی ایشان اهمیت بیشتری پیدا می­کند.  

هدف: از آنجایی‌که افسردگی دوقطبی و تک‌قطبی هم از لحاظ زیستی و هم از نظر ظهور نشانه‌های بالینی متفاوتند، مقیاس‌های موجود اندازه‌گیری افسردگی برای سنجش افسردگی در اختلال دوقطبی مناسب نیستند. هدف پژوهش حاضر، تعیین ویژگی‌های روان‌سنجی نسخه فارسی مقیاس درجه‌بندی افسردگی دوقطبی (BDRS) بود. روش: شرکت‌کنندگان ۳۶۸ نفر، شامل ۱۲۰ بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی در دوره افسردگی، ۱۲۶ بیمار افسرده مبتلا به اختلال افسردگی عمده (تک‌قطبی)، از مراکز درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال ۹۱-۱۳۹۰، و ۱۲۲ فرد بهنجار، از همراهان بیماران و کارکنان مراکز نمونه‌گیری، بودند. مقیاس درجه‌بندی افسردگی دوقطبی (BDRS)، مقیاس درجه‌بندی افسردگی هامیلتون (HDRS)، ویراست دوم پرسشنامه افسردگی بک (BDI-II) و مقیاس درجه‌بندی مانیای یانگ (YMRS) برای گردآوری داده‌ها به‌کار رفتند و داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی و تحلیل تمایزات تحلیل شدند. یافته‌ها: مقیاس درجه‌بندی افسردگی دوقطبی در جمعیت ایرانی همسانی درونی بالایی (۸۱/۰=&alpha) داشت و روایی آن از طریق همبستگی بالا با پرسشنامه افسردگی بک (۶۱/۰) و مقیاس درجه‌بندی افسردگی هامیلتون (۷۱/۰) تأیید شد. خرده‌مقیاس آمیخته با مقیاس درجه‌بندی مانیای یانگ همبستگی ۶۹/۰ داشت. تحلیل عاملی سه عامل افسردگی روان‌شناختی، جسمانی و آمیخته را شناسایی کرد که برخی گویه‌های آن با نسخه اصلی متفاوت بود. مناسب‌ترین نقطه برش بالینی، نمره ۱۸ با حساسیت ۹۳ درصد و ویژگی ۹۴ درصد بود. نتیجه‌گیری: نسخه فارسی مقیاس درجه‌بندی افسردگی دوقطبی در جمعیت ایرانی از ویژگی‌های روان‌سنجی مناسب برخوردار است.