اهداف: نقص توجه / بیش‌فعالی یکی از رایج‌ترین اختلالات عصبی در دوران کودکی است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین‌های توان‌بخشی شناختی، تمرین بدنی و تمرین‌های ترکیبی بر توجه پایدار، انتخابی و انتقالی کودکان بیش‌فعال است.
مواد و روش ها: نوع پژوهش، نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان دختردوره ابتدایی مدارس شهر یزد با اختلال نقص توجه / بیش‌فعالی بودند. شرکت‌کنندگان پژوهش شامل ۴۰ کودک ۹ تا ۱۲ سال بودند که به ‌صورت تصادفی در چهار گروه تمرین‌های توان‌بخشی شناختی، تمرین بدنی، تمرین‌های ترکیبی (بدنی شناختی) و گروه کنترل قرار گرفتند. از پرسش‌نامه کانرز (فرم معلمان) جهت ارزیابی اولیه کودکان، از آزمون هوشی گودیناف هریس جهت همسان‌سازی نمره هوشی شرکت‌کنندگان، آزمون عملکرد پیوسته دیداری و شنیداری، به‌ منظور سنجش نگهداری توجه، مراقبت، گوش‌به‌زنگ بودن و توجه متمرکز، برای سنجش توجه انتقالی از آزمون دسته‌بندی کارت ویسکانسین، همچنین برای سنجش توجه انتخابی از آزمون استروپ استفاده شد. برنامه توان‌بخشی شناختی مورداستفاده این پژوهش نرم‌افزار مغز من بود. شرکت‌کنندگان به مدت ۱۶ جلسه (هر جلسه به مدت ۶۰ دقیقه) به تمرین پرداختند. پس‌آزمون ۲۴ و ۷۲ ساعت بعد اجرا شد. به‌ منظور تحلیل داده‌ها از آزمون آنالیز کوواریانس و روش آماری آنکووا یک‌طرفه استفاده شد. کلیه تحلیل‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۰، در سطح معناداری ۰/۰۵>P انجام شد. 
یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که توجه پایدار، انتخابی و انتقالی گروه تمرین ترکیبی (توان‌بخشی بدنی) به‌ طور معناداری خطای کمتری نسبت به گروه‌های دیگر داشت. در متغیر پاسخ حذف، میانگین امتیاز پاسخ حذف در کودکان گروه تمرین ترکیبی به ‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل بوده است (۰/۰۵>P).
نتیجه گیری: به‌ طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که توان‌بخشی شناختی و تمرین بدنی می‌توانند موجب بهبود توجه در کودکان مبتلابه اختلال بیش‌فعالی شوند. همچنین ترکیب تمرین بدنی با تمرین‌های توان‌بخشی منجر به بهبود انواع توجه در کودکان مبتلابه بیش‌فعالی می‌شود.