هدف: در این بررسی تأثیر توپیرامات به‌عنوان درمان کمکی همراه با لیتیوم با داروی والپروات سدیم بر اختلال دوقطبی نوجوانان مقایسه شده است.

روش: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌شده، ۳۰ نفر از نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی در فاز مانیا یا مختلط، تحت درمان با توپیرامات یا والپروات سدیم قرار گرفتند. همه آزمودنی‌ها پس از ۴ تا ۶ هفته درمان با کربنات لیتیوم پاسخ کافی به درمان نداده بودند یا پس از یک دوره پاسخ دچار عود علایم شده و نیازمند افزودن یک داروی دیگر تثبیت‌کننده خلق بودند. ارزیابی نشانه‌ها به‌کمک مقیاس نمره‌دهی مانیای یانگ، مقیاس تأثیر کلی بالینی و مقیاس ارزیابی کلی کودکان انجام شد.

یافته‌ها: دو گروه در بسیاری از ویژگی‌های جمعیت‌شناختی یکسان بودند. در هر گروه به‌طور جداگانه کاهش میانگین نشانه‌ها و میزان بهبودی معنی‌دار بود (۰۰۱/۰p<)، ولی در مقایسه بین دو گروه تفاوت چشم‌گیری از نظر آماری دیده نشد.

نتیجه‌گیری: هردو داروی توپیرامات و والپروات سدیم در درمان کمکی اختلال دوقطبی نوجوانان ممکن است مؤثر باشند و احتمالاً تفاوتی بین اثربخشی آنها وجود ندارد.

چکیده

هدف: هدف این پژوهش بررسی پیامد اختلال دوقطبی در بیماران بستری‌شده در بیمارستان روزبه در پی‌گیری یک‌ساله بوده است. روش: این بررسی به‌صورت طولی و آینده‌نگر بر روی ۱۳۱بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی انجام شد که به‌صورت پی‌درپی بستری شده بودند. ارزیابی‌ها در آغاز بستری، زمان ترخیص از بیمارستان و شش و ۱۲ ماه پس از بستری انجام شد و جنبه‌های گوناگون نتیجه درمان از جمله شدت علایم خلقی و پسیکوتیک، عوارض خارج هرمی، رضایت از درمان و عملکرد کلی به‌کمک یک پرسش‌نامه جمعیت‌شناختی، مقیاس درجه‌بندی یانگ (Y-MRS) و مقیاس درجه‌بندی افسردگی هامیلتون (HAM-D)  سنجیده شد. یافته‌ها: شدت علایم و عملکرد بیماران، تنها در زمان ترخیص بهبودی معنی‌دار داشت (۰۰۱/۰p<) و پس از آن تغییر چشم‌گیری نداشت. پاسخ به درمان بر پایه کاهش ۵۰% در مقیاس درجه‌بندی مانیای یانگ در زمان ترخیص ۴/۶۵% بود.�نتیجه‌گیری: شدت علایم پس از بستری به میزان چشم‌گیری کاهش می‌یابد ولی پس از آن در طول یک‌سال پی‌گیری تغییر قابل توجهی نمی‌کند.