هدف: اختلالات روان‌پزشکی در میان جمعیت عمومی و مراجعان درمانگاه‌های سرپایی شایع هستند، ولی فقط بخشی از افرادی که نیازمند درمان‌های روان‌پزشکی هستند، برای بررسی تشخیصی و درمان به روان‌پزشک مراجعه می‌کنند. از بین این مراجعه‌کنندگان نیز تعداد اندکی درمان را پیگیری می‌کنند و بقیه افراد درمان را ادامه نمی‌دهند. این پژوهش با هدف تعیین میزان ریزش  (عدم مراجعه) بیماران به درمانگاه سرپایی بیمارستان روزبه و تعیین عوامل مرتبط با آن انجام شده است.

روش:  پرونده ۴۰۰ بیمار مراجعه‌کننده به درمانگاه سرپایی بیمارستان روزبه در سال ۱۳۹۲ بررسی شد و اطلاعات لازم در چک‌لیستی که جمعی از متخصصان طراحی کرده بودند، یادداشت شد. داده‌ها به روش آزمون خی دو و رگرسیون لجستیک و با استفاده از نسخه ۱۶ نرم‌افزار spss تحلیل شده است.

یافته ها: میزان ریزش در درمانگاه سرپایی ۸/۵۷ درصد بود. این میزان در درمانگاه افراد بزرگ‌سال ۵۸درصد و در درمانگاه کودک‌ونوجوان ۸/۴۳درصد به‌دست آمده است. بیماران با سن کمتر از ۱۸ سال ۱۱درصد از ریزش و بیماران ۱۸ تا ۶۵ سال ۸/۴۱درصد از ریزش و بیماران بیشتر از ۶۵ سال ۵درصد از ریزش را تشکیل می‌دادند. بیماران مرد ۵/۳۳درصد از ریزش و بیماران زن ۳/۲۴درصد از ریزش را به خود اختصاص می‌دادند. بین سن، سطح تحصیلات، وضعیت شغلی بیماران، منبع ارجاع و نوع تشخیص با میزان ریزش رابطه معنادار وجود داشت، اما رابطه بین جنسیت و وضعیت تأهل بیماران با میزان ریزش معنادار نبود.

نتیجه گیری:ریزش و عدم پیگیری درمان مشکلی شایع در روند درمان سرپایی بیماران مراجعه‌کننده به روان‌پزشک است که در بیماران بزرگ‌سال میزان آن بیشتر است. به همین دلیل برنامه‌ریزی برای انجام مداخلات لازم برای کاهش میزان ریزش بیماران ضروری به نظر می‌رسد.