هدف: مراد از پژوهش حاضر تهیه آزمون نامیدن افعال در کودکان سالم و دستیابی به راهبرد مناسب در ارزیابی بیان افعال کودکان دچار اختلال زبانی بوده است. روش: این پژوهش یک بررسی تحلیلی است که در سال ۱۳۷۹ در ۱۴۰ کودک ۴ و ۵ ساله مهدکودکهای شرق تهران که به شیوه خوشه­ای – تصادفی انتخاب شده بودند، صورت گرفته است. در روش تصویری ۳۰ تصویر رنگی مقابل کودک گذاشته شد تا نام ببرد و در روش کلامی ۳۰ سوال در مورد افعال مورد نظر پرسیده شد و سپس امتیازات هر کودک به عنوان شاخص بیان افعال در آن روش در نظر گرفته شد. یافته­ها: کودکان ۴ ساله هیچ تفاوتی در امتیازهای کلامی و تصویری نداشتند، اما دختران ۵ ساله در بیان افعال به روش کلامی نسبت به روش تصویری برتری داشتند. نتیجه: این بررسی نشان داد که استفاده از روش سوال کردن یا شرح راجع به انجام کار برای بازیابی افعال بهتر از تصاویر ساکن بنظر می­رسد و ضمن ترغیب کودک به فعالیت ذهنی پویا، وی را به فکر کردن و یادآوری بهتر وا می­دارد. ضمناً رمزگشایی بینایی اطلاعات غیرکلامی به حالات ذهنی تصویر و تصورات کودک بستگی دارد و تصاویر ساکن روش مناسبی در ارزیابی افعال به نظر نمی­رسد.